Przedstawiony fragment tekstu to część autobiograficznego utworu literatury powojennej. Autor tekstu jest zarazem narratorem jak i świadkiem, przytacza dzieje współwięźnia Pamfiłowa i jego syna - Saszy. Zestawia ze sobą dzieje kochającego ojca, niewinnego człowieka, który tkwi w obozie sowieckim z losami jego syna - Saszy, który jest zwolennikiem sowietyzacji. Pamfiłow to rolnik, którego system pozbawił ziemi i zmusił do wyjazdu na Sybir, ponieważ nie chciał podporządkować się sowieckiemu porządkowi. Odebrano mu wszystko co cenił. Jedyne, co utrzymuje go przy życiu to wiara w to, że w końcu uda mu się spotkać z ukochanym synem. Dlatego w obozie ciężko pracuje przy wyrębie lasu i nie poddaje się. Tęskni za synem o czym świadczy codzienne odczytywanie listów od Saszy. Tak bardzo go kocha, że nie może uwierzyć, że ten przeszedł na “drugą” stronę. W momencie otrzymania nowego listu, w którym Sasza pochwala aresztowanie jako “przejaw historycznej konieczności” Pamfiłow czuje się zdradzony i przechodzi załamanie sercowe. Jednak po pojawieniu się Saszy w obozie stary ojciec wybacza mu dawne winy i jednoczy się z nim. Sasza to syn starego Pamfiłowa, w wieku osiemnastu lat wcielony do Armii Czerwonej, tam staje się zwolennikiem systemu sowieckiego i zostaje poddany indoktrynacji. Ślepo wierzy w system totalitarny i wypiera się ojca. Kiedy po klęsce z Finami trafia do tego samego obozu, co ojciec świadomy jest popełnionych błędów w przeszłości. Pragnie pojednania z ojcem, jednak boi się spotkania z nim. Czuje ulgę widząc, że stary Pamfiłow nie ma do niego żalu, za to, co pisał w listach. Autor jest współwięźniem sowieckiego łagru, jest dobrym obserwatorem i świadkiem. Interesuje się losami więźniów i żyje z nimi w empatii. System panujący w obozie sowieckim zniewalał człowieka, zmuszał do schematycznego myślenia. Odbiera ludziom ziemie i skazuje ich na niewolniczą pracę, traktuje ich przedmiotowo i karze za nieposłuszeństwo.