Marzenia towarzyszą każdemu człowiekowi na każdym etapie jego życia. Niemiecki teolog Paul Michael Zulehner pisał: „ Kto nie ma odwagi do marzeń, nie będzie miał siły do walki”, gdyż marzenia są odwieczne i niezmienne. Każdy człowiek wyznacza sobie w życiu jakieś cele, dąży do czegoś. Również wielu poetów nawiązywało w swojej twórczości do świata marzeń. Już w mitologii odnaleźć można motyw marzyciela. Ikar chcąc uciec z wyspy zbudował z ojcem Dedalem skrzydła z piór zespolonych woskiem. Ikar wzbił się jednak za wysoko i wpadł do morza. Ten lot i upadek rozpowszechnił się jako symbol dążenia do realizacji własnych marzeń wbrew naturalnemu porządkowi świata oraz nadmiernych ambicji. Podobnie do Ikara, dążąc do marzeń, Syzyf i Prometeusz sprzeciwili się, złamali zasady. Prometeusz, pragnąc szczęścia ludzi wykradł od bogów ogień, za co został srogo ukarany-sęp na górze Kaukaz wyjadał mu ciągle odrastająca wątrobę. Syzyf marzył o nieśmiertelności, wykradł ambrozję, wyjawił tajemnice bogów i uwięził Hadesa, przez co nikt nie umierał. Za wszystkie swoje kłamstwa i czyny został skazany na mozolną, nie dającą efektów pracę-wtacza głaz, który się wiecznie stacza z góry. Pierwsi ludzie, biblijni Adam i Ewa także byli marzycielami. Marząc o nieograniczonej wolności, o możliwości podejmowania własnych decyzji, złamali zakaz zrywania owoców z drzewa poznania, za co zostali wygnani z raju, a ich grzech stał się grzechem pierworodnym. Od tej pory ludzie marzą o powrocie do raju, o życiu bez zmartwień i chorób. Wraz ze zmianą mentalności i poglądów, w literaturze zmieniają się motywy bohaterów, którzy dążąc do marzeń, łamią zasady. W średniowieczu działania te motywowane są pobudkami znacznie wyższymi-uczuciami. „Tristan i Izolda” łamią wszelkie dzielące ich bariery-społeczne, religijne, moralne. Ich miłość i pragnienie bycia razem pokonują nawet barierę śmierci. Marzenie przetrwało wszelką próbę i spełniło się poza ziemskim życiem. Zupełnie inny obraz marzyciela przedstawia Miguel de Cervantes w powieści „ Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manczy ”. Tytułowy bohater po przeczytaniu książek o dzielnych rycerzach walczących z potworami, postanawia wyruszyć w świat, by walczyć ze złem. Przekonany o swojej misji dla dobra kraju, uznając wiatraki za potwory, postanawia z nimi walczyć. Scena ta stała się symbolem naiwności i marzycielstwa. Don Kichote zdaje się postępować jak dziecko, które chce naśladować postaci z bajek i filmów, super bohaterów. Marzy, by stać się takim, jak wymarzony bohater. Często jednak marzenia te są utopijne i niemożliwe do zrealizowania. Jak powiedział Michael Pfleghar : „Kto chce realizować swoje marzenia, musi się obudzić ”. Świat marzeń jest bardzo często obecny wśród pisarzy, którym przyszło tworzyć w czasie zaborów i emigracji. Przykładem jest „ Gdy tu mój trup ” Adama Mickiewicza. Świat ten to opisywana utopijna, sielska rzeczywistość ojczyzny. Świat rzeczywisty jest natomiast zupełnie inny, tu jest jego trup, podczas gdy tam przebywa dusza. Ukazany został kontrast pomiędzy tym, co rzeczywiste, gdzie zyje jedynie ciało i tym, czym żyje dusza- marzeniem za ojczyzną. Świat marzeń jest więc utraconym światem rzeczywistym. Literatura niejednokrotnie ukazuje bohatera, który przenosi się w świat marzeń podczas snu. Nadzieją na kolejne odwiedzinny w sennym raju żyje podmiot liryczny wiersza „ Światło w ciemnościach ” Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Podobnie jak u Mickiewicza tęskni za ojczyzną,wspomina dzieciństwo, a Polskę porównuje z ukochaną książką z dzieciństwa. Jego marzenia są bardzo konkretne, odwiedza w nich Warszawę, spaceruje nad Wisłą. Od marzeń odrywa go jedynie dźwięk budzika, który przenosi w przygnębiająca, smutną rzeczywistość. Nadzieję daję jedynie sen, który co noc przenosi w świat utracony. Wiersz jest napisany w formie klamry. Zaczyna i kończy się wersem o siedmiu dniach, które składają się z rzeczywistego dnia i zbyt krótkich nocy. Następuje więc stałe przeplatanie rzeczywistości i marzeń. Marzenia od zawsze towarzyszyły człowiekowi, były nieodłączną częścią jego życia, gdyż nadają mu sens. Każdy ma inne pragnienia i cele w życiu, chce czuć się niezależny, marzy o miłości do końca życia, pragnie wrócić do ojczyzny. Wiąże się to z łamaniem zasad, które nas ograniczają. Mimo że konsekwencje mogą być poważne, warto odnaleźć sens i cel swojego istnienia, gdyż jak twierdził Marek Aureliusz : „Życie człowieka ma kolor jego wyobraźni”.