Wisława Szymborska (1926) - poetka, uważana jest za pierwszą damę poezji polskiej. Debiutowała w latach 50. tomami wierszy socrealistycznych (Dlatego żyjemy, Pytania zadawane sobie). Począwszy od zbioru Wołanie do Yeti (1957) w jej poezji zaczęła dominować postawa sceptycznej, bliskiej filozofii egzystencjalistycznej, refleksji nad rzeczywistością. Podejmowała ona zasadnicze kwestie filozoficzne i historiozoficzne, konfrontując je z codziennym doświadczeniem współczesnego człowieka. Jej wiersze ze zbiorów Sól, Sto pociech, Wszelki wypadek, Wielka liczba, Ludzie na moście, Koniec i początek wyróżniają się niezwykłą lapidarnością, klarownością języka, zaskakującą puentą. Wisława Szymborska jest także autorką felietonów literackich (Lektury nadobowiązkowe). W 1996 roku otrzymała literacką Nagrodę Nobla.