1.Idee zjednoczenia Europy pojawiły się we wczesnym średniowieczu. Wielu polityków i intelektualistów zaczęło przedstawiać swoje pomysły na zjednoczenie krajów europejskich. Koncepcja zjednoczenia Europy wynikała z polityki starożytnego Rzymu. Rzym w wyniku podbojów zjednoczył Europę i dał jej wspólne podstawy cywilizacyjne, kulturalne, prawne oraz społeczno-ekonomiczne. Z tej wspólnoty czerpały przez następne wieki rozmaite koncepcje integracji kontynentu- restauracyjne, religijne, antywojenne i ideologiczne. Wszystkie te koncepcje ścierały się ze sobą. Ostateczny impuls integracyjny dały jednak dwie wojny światowe, które spowodowały olbrzymie straty demograficzne i gospodarcze na kontynencie europejskim. Bezpośrednich źródeł integracji europejskiej można szukać w okresie międzywojennym: – 1921, zawarto unię gospodarczą i monetarną pomiędzy Belgią i Luksemburgiem – 1923, Richard Coudenhove-Kalergi publikuje książkę Pan-Europa, w której zaproponował utworzenie etapami Unii Paneuropejskiej na wzór Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. – 3-6 października 1926, I Kongres Paneuropejski we Wiedniu (reprezentanci 24 państw w tym Polski), podczas którego została powołana Unia Paneuropejska. – 5 września 1929, na forum dorocznego Zgromadzenia Ligi Narodów, A. Briand, jako premier i minister spraw zagranicznych Republiki Francuskiej, zaproponował utworzenie “związku federalnego” i “związku solidarności” między narodami Europy. – jesień 1939, już po wybuchu II wojny światowej w Wielkiej Brytanii przystąpiono do prac nad koncepcją unii anglo-francuskiej. – wiosna 1941 w Londynie utworzono międzynarodowy Komitet Unii Federalnej, złożony z przedstawicieli 16 państw, w tym Polski, w ramach jego prac pojawił się m.in. projekt unii federalnej Polski i Czechosłowacji.