Motyw mężczyzny wielokrotnie pojawiał się w literaturze. Działo się tak dlatego, iż przez dość długi czas to właśnie mężczyźni sprawowali władzę, stanowili głowę rodziny, podejmowali wszelkie decyzje. Poprzez to właśnie stali się głównymi bohaterami w literaturze, filmie, malarstwie. Ukazywali wówczas różnorodne wizerunki. Czasami byli ukazani jako romantycy, czasami jako zbrodniarze, lub jako idealiści. W mojej pracy właśnie motyw mężczyzny jest tematem przewodnim na którym się skupię. Każda z lektur, dzieł literatury pragnie przedstawić czytelnikom mężczyznę w swój opracowany sposób. Sposoby przedstawiania tych postaci w każdym utworze są ciekawe, dokładne i inspirujące. W sposób charakterystyczny zostaje nam wyodrębniony obraz mężczyzny. W swojej prezentacji wykorzystam utwory, które przedstawiając bohatera - mężczyznę wciągają i zadowalają czytelnika. Na podstawie dzieł literatury postaram się ukazać mężczyznę zakochanego, zdrajcę, patriotę, a nawet mężczyznę cierpiącego i samotnego. Rozpocznę od każdemu znanego utworu “Tristan i Izolda”. W utworze tym wyłania nam się obraz mężczyzny zakochanego. W romansie tym odnajdujemy realizację najpiękniejszej miłości. Romans ten opowiada o miłości dwojga ludzi. My skupiamy się tu głównie na bohaterze Tristanie. Uczucie połączyło ich wbrew ich woli. Początkowo w ogóle nie byli sobą zainteresowani. Jednak w trakcie podróży statkiem, na którym oboje się znaleźli, dochodzi do wydarzenia, którego skutków się nie spodziewali. Oboje przez przypadek wypijają miłosny napój, który sprawił, że połączyło ich silne uczucie miłości. Mimo zaistniałych okoliczności, kochankowie nie mogą ujawnić łączącego ich uczucia, muszą je ukrywać przed całym światem. Miłość ta nie należy do szczęśliwych, jednak oboje nie chcą się z niej uwolnić. Oboje zostają postawieni w sytuacji tragicznego wyboru. Izolda była bowiem narzeczoną króla, zaś Tristan jego rycerzem. Ani jedno, ani drugie nie potrafiło z tego zrezygnować. Ich dalsze dzieje układają się w historię pełną rozstań, tęsknoty i cierpienia. Dopiero śmierć wybawia kochanków z ich tragicznego położenia. Śmierć umożliwiła im spotkanie, które nigdy nie miało już dobiec końca. W utworze tym obraz mężczyzny przedstawiony jest na przykładzie Tristana. Uczucie które połączyło go z ukochaną było zakazane i niemożliwe. Kochał ją bezgranicznie lecz nigdy nie dane było być im razem. Opowiadanie Gustawa Herlinga Grudzińskiego “Wieża” przedstawia czytelnikom mężczyznę samotnika. Autor ukazuje nam dwa przykłady mężczyzn samotnych. Pierwszym z nich jest trędowaty Lebbroso. Został zarażony trądem, przez co odsunięty od ludzi zamieszkał w starej wieży mieszczącej się nieopodal Aosty. Został tam przewieziony ze względu na to, aby nie zaraził społeczeństwa. W owej wieży spędził samotnie dwadzieścia jeden lat. Samotność która mu towarzyszyła odczuwał okropnie. Pragnął towarzystwa ludzi, chciał z kimś porozmawiać i choć raz nie być sam. Wiedział jednak, że poprzez swoją chorobę jego marzenia nigdy się nie spełnią. Aby zająć sobie czas, hodował kwiaty. Nigdy ich jednak nie dotykał, gdyż zawsze mógł je podarować posłańcowi, który dostarczał mu żywność. Uwielbiał chwile, kiedy obserwował małe dzieci bawiące się w ogrodzie. Nigdy jednak do nich nie podchodził. Zazdrościł zdrowym ludziom, lecz nic z tym nie mógł zrobić. Poprzez samotność która mu doskwierała nauczył się pielęgnować i kochać przedmioty, które towarzyszyły mu na co dzień. Razu pewnego przygarnął nawet do wieży psa, lecz społeczeństwo go ukamienowało w obawie, że rozniesie chorobę trędowatego. Lebbroso bardzo to przeżył. Próbował nawet popełnić samobójstwo. Drugim bohaterem samotnikiem w tym wierszu jest nauczyciel z Turynu. Przedstawia on nieco odmienny obraz samotności, gdyż skazał się on na nią dobrowolnie. Pewnego razu podczas trzęsienia ziemi stracił całą rodzinę. Załamał się, jego życie straciło sens. Odizolował się od ludzi przenosząc się do domku pod Muchone. Mieszkał tam samotnie, aż nagle pewnego dnia do miasteczka wtargnęli Niemcy. Wszyscy mieszkańcy byli pewni, że nauczyciel odda swoje życie aby ocalić zakładnika, gdyż i tak nie zależało mu na życiu. Jednak nauczyciel tego nie zrobił, a zamiast niego zginął proboszcz. Z powodu poczucia winy zmarł w swoim domu samotnie. Zarówno jeden jak i drugi bohater ukazuje mężczyznę dotkniętego samotnością. Postawy ich jednak są odmienne. Lebbroso został samotny z przymusu, poprzez swoją chorobę. Zaś nauczyciel zrobił to świadomie. Nie może nam zabraknąć mężczyzny patrioty. Obraz patrioty, oddanemu ojczyźnie opisuje “Pieśń o Rolandzie”. W utworze tym bohater na którym skupimy swoją uwagę to tytułowy Roland-ideał średniowiecznego rycerza. Oddał on bowiem swoje życie za ojczyznę. Walka z przeciwnikiem była obowiązkiem każdego rycerza. I Roland obowiązek ten spełniał sumiennie. Godnie walczył w obronie własnej ojczyzny, zginął, lecz zrobił to z miłości do kraju. Szanował swoje pochodzenie i nie wstydził się tego. Poprzez swoje nastawienie i postawę stał się wzorem rycerza, który bez cienia wątpliwości potrafił oddać swoje życie za szczęście i pomyślność króla. Roland posiadał wszystkie cechy średniowiecznego rycerza-patrioty. Był odważny - podejmował walkę z silniejszym nieprzyjacielem, dbał o honor-nie zadął w róg w obawie przed posądzeniem go o tchórzostwo, był religijny-wierzył w Boga i w to, że zostanie zabrany do raju, był patriotą-umierając, chciał widzieć przed sobą Francję. Taki właśnie był Roland, mężczyzna patriotyczny. W idealny sposób pokazuje nam miłość do ojczyzny i oddanie. Ginie jako prawdziwy bohater. Po śmierci dostaje się do raju. Bardzo dobrze wszystkim znana “Legenda o świętym Aleksym” to opowieść o bohaterze, który kreuje postać mężczyzny pokornego. Legenda ta przedstawia nam żywot świętego, który dobrowolnie wyrzekł się swojego pochodzenia i dóbr materialnych - a wszystko to na chwałę Boga. Główny bohater to doskonały przykład pokory wobec Boga. Wychował się on w ogromnym bogactwie. Jego rodzina wykazywała wiele trosk i serca dla osób biednych i sierot. Aleksy miał wszystko czego zapragnął. Mimo tego w noc poślubną ucieka z rodzinnego domu i wyrusza w tułaczkę po świecie. Prowadzi życie pełne wyrzeczeń i gorącej modlitwy. Po wielu latach powraca na dwór ojca, lecz nie zostaje przez niego rozpoznany. Zmuszony został zamieszkać pod schodami, odziewał się w łachmany i doznawał wielu upokorzeń. W dniu jego śmierci w całym Rzymie rozdzwoniły się wszystkie dzwony, a w miejscu jego zgonu ludzie doznawali nadprzyrodzonych uzdrowień. Aleksy jest tu przykładem średniowiecznego ideału. Umiera świadomie, lecz śmierć jest dla niego wybawieniem. Może dzięki temu przejść na wyższy etap egzystencji, czyli życia wiecznego. Całe swoje życie poświęcił modlitwie, był pokorny wobec Boga, przyjmował na siebie wszystko co Bóg dla niego przeznaczył i nie sprzeciwiał się. Dzięki swojej pokorze zdobywa aureolę świętego. Obraz tego mężczyzny pokornego poruszył na pewno niejednego czytelnika. Fantastyczna i wciągająca powieść “Alchemik” ukazuje czytelnikom postać mężczyzny wędrownika. Pisarz w swej książce ukazuje nam wędrówkę pisarza Santiago, pragnącego poznać świat z którego przybywali podróżnicy. Wyruszył więc pewnego dnia w kierunku wschodzącego słońca. Celem wędrówki bohatera były na początek egipskie piramidy, a także poznanie własnej legendy. Podczas swojej podróży poznał mądrą Fatinę, króla Salem, Anglika oraz posiadającego boskie atrybuty Alchemika. Poznane osoby pomogły mu odczytać znaki, wskazujące drogę do skarbu. W czasie podróży Santiago obcował z językiem wszechświata. Poznał także tajemnicę Wielkiego Dzieła i Duszy Świata. Na sam koniec swojej wędrówki bohater poznał sens życia, gdyż spotkał samego siebie, po cym zmienił się w wiatr. Zmuszony był powrócić, ponieważ skarb którego szukał znajdował się tam, skąd wyruszył. Mimo wszystko nie poddał się, gdyż dzięki temu spełnił własną Legendę. To właśnie podróż Santiaga nakłania do marzeń, do podjęcia ryzyka wyruszenia w świat. Autor poprzez swoją książkę uczy czytelników prawd, dzięki którym stawimy czoła wszelkim niepowodzeniom, uczy doświadczać szczęścia każdego dnia. A w mojej pracy przedstawia przede wszystkim postać mężczyzny wędrownika. Na zakończenie warto dodać, iż literatura skrywa wiele kreacji mężczyzn. Niepozorna z początku lektura wyłania obrazy mężczyzn zakochanych nieszczęśliwie, wędrujących i szukających miejsca na ziemi, pokornych i idealnych, których można stawiać za wzór społeczeństwu. I każda z tych postaci ukazana jest w sposób precyzyjny, ciekawy. Poprzez tych bohaterów utwory nabierają wartości i pokazują jak różnorodni są artyści. W jednym utworze mężczyzna wpleciony jest spokojnie lecz interesująco, zaś w innym pokazany jest ekspresyjnie, dominuje w całym utworze. Tak więc na podstawie przytoczonych przeze mnie utworów jasno widać jak odmienne są sposoby kreowania mężczyzn. Każdy z nich jednakowo nas intryguje i ciekawi.