Wizja bezpieczeństwa Międzynarodowego Na wstępie wypada sobie wyjaśnić co to jest bezpieczeństwo Międzynarodowe ? Termin ten często używany jest w praktyce stosunków międzynarodowych i nauce badającej te stosunki. Jest to stan w którym państwa mają poczucie pewności, że brak jest groźby ataku militarnego, politycznych presji, nacisku gospodarczego, zagrożenia ekologicznego czy utraty istotnych wartości kulturowych i tożsamości kulturowych oraz narodowych, co stanowiłoby przeszkodę dla rozwoju państw, współpracy międzynarodowej i utrzymania pokoju. Pojęcie to jest związane z pojęciem zewnętrznego bezpieczeństwa państwa, stanowi kategorię zmienną w czasie, jest ściśle związane ze stanem stosunków międzynarodowych oraz dominującymi w tym obszarze strategiami politycznymi zagranicznych państw. Jego istotą i główną przesłanką jest zasada zbiorowej samoobrony. Oznacza ona, że napad na któregokolwiek z uczestników systemu uważany jest za napad na wszystkich pozostałych i zobowiązuje do przyjścia z pomocą ofierze napaści. Koncepcja wspólnego bezpieczeństwa jest nową konstrukcją powstałą jako refleks małej aktywności ONZ. Zakłada partnerstwo i przymus współdziałania w rozwiązywaniu sporów międzynarodowych. Wspólne bezpieczeństwo tworzy strukturę umożliwiającą zmniejszenie napięć i redukcję czynników konfliktogennych oraz groźbę wojny. Przesłanką nowej formuły bezpieczeństwa stało się zagrożenie związane z niebezpieczeństwem wojny nuklearnej i kruchością podstaw pokoju budowanego na modelu odstraszania nuklearnego. Odmianą systemu bezpieczeństwa międzynarodowego jest bezpieczeństwo regionalne. Karta Narodów Zjednoczonych dopuszcza możliwość tworzenia regionalnych systemów bezpieczeństwa. Istotą Wizji Bezpieczeństwa Międzynarodowego są wyzwania, zjawiska, które ją kształtują. Jednym z głównych zagrożeń, jest proliferacja broni jądrowej. Owe zagrożenie nasiliło się zwłaszcza po upadku ZSRR, w grudniu 1991. Wówczas, nastąpiło ryzyko wypływu materiałów rozszczepialnych jak pluton czy uran), oraz technologii nuklearnych i rakietowych, a także naukowców i kadry technicznej uczestniczących w rozwoju radzieckiego arsenału broni jądrowej, z terytorium byłego ZSRR, zwłaszcza z Białorusi, Ukrainy i Kazachstanu. Te ryzyko było na tyle silne, że byłe republiki radzieckie były niezdolne do efektywnej kontroli swojego potencjału nuklearnego. Ów potencjał jest obiektem zainteresowań niektórych państw rozwijających się i ugrupowań terrorystycznych, co jeszcze bardziej potęguje zagrożenie proliferacji broni jądrowej.