Miłość to częsty temat wykorzystywany w literaturze. W epoce renesansu również znani artyści pisali wiersze, malarze tworzyli obrazy o różnych sposobach mówienia o miłości. Twórcy interesowali się motywem miłości, ponieważ ma ona różne oblicza. Może być ponadczasowa, tragiczna, wieczna, zakazana, mogąca przezwyciężyć śmierć.   W wierszu Franscesco Petrarki “Sonet 90” podmiot mówi o kobiecie, w której był zakochany. Opisuje ją jako naprawdę piękną kobietę. Mówi, że miała złote, kręcone włosy, przepiękne oczy i twarz, która wyrażała współczucie. Twierdzi, że gdy otwierał oczy i spoglądał na dziewczynę czuł w środku pożar. Opisuje, że jej sposób poruszania się był wręcz anielski, a słowa inne niż ludzka mowa. W ostatniej strofie mężczyzna daje do zrozumienia, że kobieta była, ale obecnie nie ma jej w życiu mężczyzny i nie może pogodzić się z jej stratą.    W wierszu Jana Kochanowskiego “Do Magdaleny” podmiotem lirycznym również jest mężczyzna, który zwraca się do ukochanej kobiety. W początkowych wersach prosi, aby kobieta ukazała mu swoją twarz, którą porównuje do róży. Dalej mówi, że dziewczyna ma złote włosy i oczy jak gwiazdy. W kolejnych wersach opisuje różane usta kobiety, zęby białe jak perły, idealny biust i ręce, które porównuje do alabastru, w których kobieta zamknęła serce mężczyzny. Po opisie zewnętrznym wybranki mężczyzna zdaje sobie chwilowo sprawę z tego jaka dziewczyna jest cudowna, wyjątkowa i nie ma co liczyć na jej odwzajemnione uczucia. W ostatnich wersach podmiot opisuje swój stan zakochania. Mówi, że odbiera mu mowę na widok kobiety, słyszy