Tytuł utworu nawiązuje do najstarszego, polskiego dzieła poetyckiego „Bogurodzicy”. Autor odwołuje się do tradycji polskich pochodzących z okresu średniowiecza. Utwór ma formę modlitwy, co możemy zauważyć w budowie wiersza. Występują tam liczne apostrofy i prośby do Maryi, która jest adresatką utworu. Podmiotem lirycznym tego wiersza są najprawdopodobniej żołnierze, którzy przygotowują się do wojny za to, co kochają. Ukazane jest to w wersach: „nagnij pochmurną broń naszą, gdy zaczniemy walczyć miłością”. Zapewne będą walczyć o ojczyznę podczas II wojny światowej, co możemy wywnioskować z daty powstania utworu (21 III 1944). W swojej modlitwie proszą Matkę Boską, aby ona prowadziła ich podczas walk, tak jak robiła to z ich przodkami. W trzeciej zwrotce żołnierze zwracają się do Maryi o pas i ostrogi, które są symbolami męstwa i waleczności. Błagają też Matkę, aby sprawiła, że wydarzenia dziejące się na wojnie nie pozbawiły ich człowieczeństwa. W czwartej strofie podmiot liryczny błaga Maryję, aby nauczyła matki żołnierzy cierpieć po stracie syna, tak jak ona płakała po śmierci Jezusa. Żołnierze są pogodzeni ze swoją śmiercią, co ukazane jest w pierwszej strofie: „byśmy milcząc umieli umierać”. W tym wierszu możemy zauważyć wiele podobieństw względem „Bogurodzicy”. Tak jak Maryja wspomagała żołnierzy przed wiekami, tak ten utwór ma na celu wsparcie Polaków w walce o ojczyznę. Podkreśla to fakt, że w wojnie nie jesteśmy odosobnieni i możemy polegać na pomocy Maryi, która wspiera nas już od wielu wieków.