Polityka zagraniczna Polski po 1989 r. diametralnie się zmieniła. Przed 1989 r. niemalże wszystkie decyzje polityki zagranicznej uzależnione były od decyzji władz radzieckich lub decyzji partii komunistycznej w Polsce. Po 1989 r., kiedy obalono władzę i ustrój komunistyczny, nastąpił zwrot polityki zagranicznej w kierunku zachodnim. Polska zaczęła starać się o wejście w strukturę Unii Europejskiej i zaczęła nawiązywać kontakty z państwami zachodnimi.

Po całkowitym upadku bloku sowieckiego, wszystkie państwa Układu Warszawskiego rozpoczęły proces powolnej i stopniowej demokratyzacji, otwierając się tym samym na współpracę z krajami zachodnimi w Europie – zwłaszcza z Niemcami, Francją i Wielką Brytanią. Polska polityka zagraniczna dążyć zaczęła do tego aby zapewnić nowej Polsce jak najszybszy rozwój gospodarczy, a poprzez nawiązanie stosunków z państwami Europy Zachodniej można było mówić o wstąpieniu w struktury Unii Europejskiej.

W 1989 r. ostatecznie uregulowano wszelkie stosunki ze Związkiem Radzieckim, unormowano sytuację z sąsiadami i zwrócono się w stronę Zachodu. Polska rozpoczęła mozolny proces wstąpienia do Unii.