II wojna światowa oraz tragiczne wydarzenia z nią związane wywarły ogromny wpływ na historię świata. Działania wojenne, o których mowa, objęły wszystkie kontynenty, pochłonęły najwięcej ofiar i stały się najstraszniejszymi konfliktami zbrojnymi w dziejach ludzkości. W obliczu takiej tragedii człowiek tracił nadzieję i wiarę, poddawał się rozpaczy. Obserwował bowiem bezwzględność reguł rządzących światem, spotykając się na każdym kroku z wielką niesprawiedliwością. Coraz trudniej było walczyć o kolejny dzień życia. Człowiek musiał podporządkować się systemowi panującemu podczas II wojny światowej. Obraz człowieka żyjącego w rzeczywistości totalitarnej przedstawia T. Borowski w opowiadaniu pt. “Dzień na Harmenzach”. Obóz przedstawia jako miejsce śmierci i ludzkiego cierpienia. W lagrze przebywa wielu więźniów niemających żadnych przywilejów. Są słabi, zagłodzeni, nieprzydatni Niemcom. Żyją w ciągłym strachu o własne życie. Znajdują się na najniższym poziomie obozowej hierarchii. Należą do nich Grecy i Żydzi. Nie dostają oni drugiej miski wodnistej zupy. Główny problem opisywanego przez Borowskiego życia w obozie stanowi głód. Ludzie zmuszani są do ciężkiej pracy, a nie otrzymują odpowiednich racji żywnościowych. Aby zaspokoić pragnienie, więźniowie zrobią wszystko. Grecy wyławiają z rowu ryby i jedzą je na surowo. Żyd Beker, który ma być zagazowany, ma tylko jedno marzenie - chce najeść się do syta. W obozie stworzono inne zasady postępowania niż panujące w normalnym życiu. Więźniowie kradną, handlują, a nawet zabijają, aby ocalić własne życie. To dowodzi przekonania, że świat obozowy uczył człowieka zachowań irracjonalnych. Podstawową przesłanką stała się walka o przetrwanie. Człowiek skupiał całą uwagę i wysiłek na sobie, na tym jak uniknąć wyczerpującej pracy, jak uratować się z rąk strażników czy jak zapełnić pusty żołądek. W lagrze panowała reguła odwróconego dekalogu – wszystkie zasady moralne straciły swój sens. Codzienność, której doświadczyli więźniowie lagru, pozbawiała ich etycznych złudzeń. Widząc, co czeka słabszych i chorych, za wszelką cenę starali się przetrwać, często kosztem innych współwięźniów. Jednym z filmów, który odzwierciedla przeżycia związane z II wojną światową, jest obraz “Ucieczka z Sobiboru” wyreżyserowany przez Jack’a Gold’a. Przedstawiony obóz podlega ostremu rygorowi. Jeden z niemieckich komendantów ostrzega, że jeśli jacyś więźniowie uciekną, to taka sama liczba z pozostałych zostanie zabita. Jednak więźniowie wiedzą, że jedyną szansą na przeżycie jest dezercja. Film pokazuje okrucieństwa wojny i jest przestrogą dla przyszłych pokoleń. Cała sytuacja, jaka działa się w Sobiborze, mocno oddziaływała na psychikę więźniów. Tracili nadzieję i wiarę, cały czas bali się o swoje życie, dlatego podporządkowywali się Niemcom. Okres II wojny światowej ukazuje okrucieństwo, jakiego doświadczali więźniowie w obozach. Byli bezsilni, dlatego podporządkowywali się władzom niemieckim. Każdy z nich chciał przeżyć za wszelką cenę i był niewzruszony na cierpienie innych.