Ojciec Goriot to jedna z części cyklu powieściowego ,, Komedia ludzka ’’ Honoriusza Balzaka. Powieściopisarz ukazał w swoim dziele, składającym się z 97 utworów, obraz społeczeństwa francuskiego w pierwszej połowie XIXw. Balzak z dużą wnikliwością opisał stosunki społeczne, obyczaje, styl życia i poglądy Francuzów. Nie trudno dostrzec, że ich postępowaniem często rządzi żądza władzy, posiadania, są zdolni o bezwzględną walkę, aby wspiąć się w hierarchii społecznej. Wygrywają silniejsi, ci którzy potrafią dzięki sprytowi, determinacji osiągać zamierzone cele.

  Głównym bohaterem powieści  ,, Ojciec Goriot '' Honoriusza Balzaka jest sześćdziesięcioletni starzec Jan Joachim Goriot , ojciec  dwóch córek Anastazji i Delfiny. Fabrykant  i spekulant dorobił się majątku  w czasie Rewolucji Francuskiej  na handlu mąką. W 1813 roku  jako bardzo zamożny człowiek wycofał się z interesu. W utworze Balzak przedstawia bogactwo uczuć ojca, który dla swojej rodziny, córek jest gotowy poświęcić wiele: własne szczęcie, bogactwo, honor. Z olbrzymią determinacją walczy o szczęście, pozycję społeczną oraz dostatnie życie córek. Goriot owdowiał, ale udało mu się wydać swoje córki korzystnie za mąż : Anastazja została żoną hrabiego de Restaud, a Delfina mogła szczycić się tytułem baronówny po małżeństwie z baronem de Nucingen.

     Duma z córek danego handlarza musiała zmierzyć się z poczuciem wstydu, jakie czuły Anastazja i Delifna myśląc o swoich plebejskiej genologii. Córki wstydzą się swojego ojca, jednak nie mają skrupułów, aby korzystać z jego majątku, aby spełniać swoje zaścianki. Wsparcie z jakiego korzystają doprowadza ojca do ruiny i skrajnej nędzy. Ojciec nie potrafi już  spełniać życzeń córek, wydaje się, że ich zaścianki nie mają końca. Ojciec Goriot przypłaca bezradność wobec tragicznej sytuacji  materialnej udarem mózgu, umiera samotnie, zapomniany przez córki. Przed śmiercią  wysyła do córek wiadomość z prośbą o wizytę, chciałby je pożegnać . Darzy córki miłością, są sensem jego życia. W ostatniej chwili, w momencie śmierci nie troszczy się o siebie, wysyłając informacje o chorobie, prosi, aby nie przestraszyć córek. W jego postępowaniu nie ma miejsca na egoizm, jest tylko  miejsce na ojcowską miłość.

    Goriot  maluje obraz piekła, który jawi mu się jako miejsce bez dzieci. Raj utożsamia z domem. Wspomina najpiękniejsze momenty  z dzieciństwa córek, chwilę, gdy sadzał, je na kolanach, ściskał , droczył się z nimi. Ważne dla niego były chwile spędzone podczas wspólnych śniadań czy obiadów. Czuł się wtedy kochany, żałuje, że córki dorosły, zmieniły się. Brakuje mu tej bezwzględnej miłości, jaką darzyły go jako dzieci. Gdy dowiaduje się, że córki były na balu, sam siebie oszukuje, że nie wiedziały o jego chorobie. Chce wyzdrowieć, aby czuć się potrzebny. W desperacji nie oczekuje już od córek bezinteresownej miłości, ale zadowoli się ich akceptacją, gdy zdobędzie dla nich pieniądze. Wie, że ich potrzebują, chwali się znajomością sposobu na ich zdobycie.

     Kolejne przemyślenia prowadzą go jednak do smutnych wniosków, zdaje sobie sprawę, że córki mają serce z kamienia. Nazywa je nędznicami. Stwierdza, że za bardzo je kochał, aby one mogły kochać jego. Jego emocje ciągle zmieniają się, jednak rzadkie chwile gniewu i złości zostają ostatecznie pokonane przez bezgraniczne uczucie miłości ojca do córek.  Goriot wyrażając swoje przemyślenia prowadzi monolog,  nie brak w nim środków artystycznego wyrazu, zdań wykrzyknikowych, pytań retorycznych, pauz czy niedopowiedzeń. Dzięki takiemu sposobowi ukazania emocji wypowiedz oddaje złożoność przeżyć bohatera, jego wewnętrzną walkę.