Wolfgang Goethe pisząc książkę „Cierpienia młodego Wertera” opisał rozterki osoby nieszczęśliwie zakochanej. Wykreował w ten sposób pewien schemat osoby-bohatera werteryjskiego. Bohater werteryjski zazwyczaj jest człowiekiem skazanym na samotność i niezrozumienie przez otoczenie. To wyalienowanie wynika z cech jego charakteru-sam podświadomie skazuje się na cierpienie, to tkwi głęboko w jego psychice. Zajęty wyłącznie sobą, odwraca się od drugiego człowieka, jest egotystą czyli najważniejsze jest dla niego poczucie własnej wyjątkowości. Przeszkadza mu to w prawidłowym funkcjonowaniu. Jest tak zapatrzony w siebie, że nie widzi krzywd, jakie wyrządza innym, a jednocześnie obwinia wszystkich o swoje cierpienia. Posunął się nawet do tego, że w liście pożegnalnym do Lotty uczynił ją winną swojego samobójstwa. Bohater ten patrzy na świat przez pryzmat uczuć. Idealnie ten sposób postrzegania świata opisują dwa listy-z 21 czerwca i 12 grudnia. W liście z 21 czerwca Werter przepełniony jest szczęściem spowodowanym faktem iż dwa dni wcześniej poznał bliżej Lottę na balu, opowiada swojemu przyjacielowi Wilhelmowi o tym szczęściu. Dzień 12 grudnia przedstawia natomiast zupełnie odmienny stan bohatera, od śmierci dzieli go już wtedy zaledwie parę dni. Opowiada on przyjacielowi o tym jak się czuje, jakie ma myśli. Jest człowiekiem załamanym, którego cierpienia są tak ogromne, że zaczyna mieć myśli samobójcze. Nieodstępnym elementem postawy bohatera werteryskiego jest przyroda, która w pewien sposób utożsamia się z bohaterem. Przyroda odzwierciedla stan uczuć bohatera w danej chwili. 21 czerwca Werter opisuje przyrodę jako przyjemną, sprzyjającą dobremu samopoczuciu, wesołą i wręcz uśmiechającą się do człowieka. Na początku utworu koi ona skołatane nerwy bohatera, natomiast gdy okazuję się, że Lota pozostanie wierna Albertowi, Werter zaczyna postrzegać świat w czarnych barwach. W liście z 12 grudnia wszystko jest ciemne, odrażające i straszne. Dostrzega też iż potężne drzewo orzechowe, które było symbolem ładu i spokoju zostało wycięte. Wtedy właśnie Werter spędza czas w miejscach odludnych, dzikich i czyta książkę pod tytułem “Pieśni Osjana”. Jego życie dąży do samounicestwienia powodu tych cech charakteru. Popada ze skrajności w skrajność, w jednej chwili przeżywa katusze, a w drugiej jest w siódmym niebie. Bohater często doświadcza poczucia bezcelowości istnienia, ma trudności w nawiązywaniu kontaktu z innymi ludźmi. Za przedmiot uczuć wybrał sobie osobę niedostępną, w swoich listach przedstawiał jej idealizowany obraz, często postrzegał ją jako anioła, osobę eteryczną. Werter to bez wątpienia jedna z najważniejszych postaci w historii światowej literatury, i najważniejszy bohater epoki romantyzmu. Ustanowił nowe trendy w zakresie kreowania postaw, zachowań, a nawet wyglądu. Werter został okrzyknięty prototypem bohatera romantycznego.