Obrazy, podobnie jak cytaty z dzieł literackich, od Pitagorasa po teksty współczesne, odzwierciedlają zróżnicowane pojęcia piękna, jakie pojawiały się na przestrzeni dziejów. W starożytności sztuka była pojęciem bardzo szeroko rozumianym. Do sztuki zaliczano również aktywność poznawczą człowieka, filozofię, z której wówczas nie wyodrębniły się jeszcze nauki szczegółowe. W czasach baroku nastąpiło natomiast odejście od renesansowej, harmonijnej wizji poety i poezji, na rzecz metafizyki i mistyki, wyraźnie widocznej we wczesnobarokowej twórczości Mikołaja Sępa Szarzyńskiego. W twórczości tego okresu dominowała postawa okazywanie żalu za grzechy. Warto, więc zauważyć, że w prawie każdej epoce sztuka, piękno było rozumiane inaczej. Na ten temat swoje zdanie wyraził także Umberto Eco w,, Historii piękna” oraz,, Oscar Wilde w,, Portrecie Doriana Graya”.

Umberto Eco w swoim utworze ,,Historia piękna” zadaje pytanie na temat szans wnikliwszego, znacznie mocniejszego odczuwania rzeczywistości. Swoje przemyślenia zaczyna od poglądu sztuki, które jego zdaniem najbardziej wpłynęły na jej spostrzeganie. Jednym z nich jest symbolizm. Charles Baudelaire, pionier tego kierunku, krążąc po zindustrializowanym mieście zauważa aspekty blokujące intensywność przeżyć, sporwadzając rzeczywistość do prostego jej przedstawienia. Eco w swoich rozważaniach odnosi się także do koncepcji Edgara Allana Poego, dla którego rzeczywistość jest lasem symboli. Poeta potem analizuje obrazy, barwy oraz dźwięki ukazując piękno światu. Zdaniem Umberto Eco piękno zostaje gdzieś poza zwykłym doznaniem. Ścieżką dotarcia do niego jest język. Dlatego też to włąśnie on powinien ukazywać nam istnienie cech rzeczy, zjawisk czy też światów znajdujących się jedynie w naszej świadomości. By móc sprobować dotrzeć do samego sedna doświadczenia istotne jest łamanie tabu, które rozumiane jest jako wkraczanie w strefe magii i tajemnicy. Zdaniem autora jedyną drogą do wnikliwszych i bardziej mocniejszych doznać jest reinterpretowanie rzeczywistości. Ogólnie rzecz biorąc tylko do niej i swojej świadomości mamy dostęp. Poszerzanie swojego doświadczenia poprzez wchodzenie w obszar tabu otwiera przed nami całkiem nowe horyzonty i uwrażliwia. Umberto Eco dochodzi do wniosków, iż, człowiek ma szansę na intensywne i tajemnicze doświadczenia dzięki poezji, gdyż to właśnie poeta jest tym, który widzi piękno niedostrzegalne dla innych i ukazuje je dzięki iluzyjnemu językowi.

Taki problem poruszony został, także w,, Portrecie Doriana Graya” Oscara Wilde’a, gdzie wyraża on swój pogląd na sztukę. Powieść przedstawia koncepcję sztuki głoszącą pełną swobodę działań artysty, nieograniczoną regułami, zakazami i nakazami. Potwierdza to chociażby słynny, cytat ze wstępu do książki: “Nie ma książek moralnych lub niemoralnych. Są tylko książki dobrze napisane i źle napisane”. Sztuka powinna być pozbawiona wszelkiej celowości, szczególnie nie powinna służyć celom zarobkowym. Nie powinna do tego naśladować rzeczywistości, powinna być abstrakcyjna. Jest to popularna w czasach Wilda koncepcja “sztuka dla sztuki”, gdzie sztuka rozumiana jest, jako wartość sama w sobie, a twórczość nie opiera się na wymogach czytelników czy przeżyciach, tylko wynika z potrzeby tworzenia piękna i realizacji geniuszu artysty.

Reasumując, rozumienie sztuki na przestrzeni dziejów było różne w zależności od epoki. Umberto Eco w swoich rozważaniach dochodzi do wniosków, iż człowiek może poczuć intensywne i tajemnicze doświadczenia za pomocą poetów i ich poezji, ponieważ to właśnie oni dostrzegają, niedostrzegalne dla zwykłego człowieka piękno.