Ludzie w dzisiejszych czasach bardzo rzadko sięgają po książki, wolą obejrzeć jakiś ciekawy film w domu czy też w kinie. Z myślą o tym, by nie zapomnieć o naszym dziedzictwie pojawiają się filmy, które są adaptacją książki. Taka ekranizacja nie ukazuje nam jednak wszystkiego, co pojawia się w książce, dlatego możemy dopatrzyć się pewnych niezgodności. Zawsze znajdziemy wątek, który nie pokrywa się między filmem a książką. Oczywiście najważniejszy problem jest zawarty. Myślę, że w przypadku lektury,, Jądro ciemności” Josepha Conrada a jej adaptacją pt.,, Czas Apokalipsy” Francisa Coppola warto zobaczyć czy te teksty kultury się przenikają. Według samego reżysera jego film,, skierowany raczej przeciwko kłamstwu”. Oczywiście w wypowiedzi tej miał on na myśli to, iż podczas wojny kłamie się na temat tego, co dzieje się podczas niej naprawdę. Chodzi tutaj o różnego rodzaju okrutne tortury, napastowania czy też zabijania. Coppolę przeraża najbardziej fakt, iż,, działania takie w jakiś sposób prezentuje się, jako moralne”, ponieważ takie,, podejście oznacza, nieustające zagrożenie wojną”. W książce został poruszony podobny temat, albowiem problemy w XIX wiecznej kolonizacji Afryki. Warto zauważyć, iż tam także trwała wojna tylko, że na innym tle. Oczywiście w obydwóch dziełach nie mogło zabraknąć jednego z głównych bohaterów. Mam tutaj na myśli dżungle, które przyjmuje bohaterów w swoim dzikim wnętrzu. Obojętnie czy to las Konga czy Kambodży wyzwala on w ludziach najskrytsze pierwotne instynkty. W książce, jak i filmie akcja rozkręca się bardzo powoli, nudno jak płynąca rzeka, którą to ludzie wędrują. W obydwóch tekstach kultury nie da się, więc zauważyć motywu podróży w głąb dżungli, dzięki której od razu przychodzi nam na myśl obraz piekła Dantego. Rzeka jest tutaj drogą, która doprowadzić ma do tajemniczej, mrocznej ciemności. W,, Jądrze ciemności” Conrad ukazuje czytelnikowi nieprzeciętne znaczenie rzeki, która opisana jest, jako personifikowana uczestniczka oraz obserwatorka historii cywilizacji. Taki opis przywodzi nam Heraklita i jego słynne,, panta rhei”, czyli wszystko płynie. Rzeka jest tutaj metaforą czasu oraz niestałości. U Coppola wizerunek rzeki jest trochę inny, ponieważ Willard musi przepłynąć tę samą drogę, co Kurtz, aby mógł go lepiej zrozumieć. Dzięki tej podróży wstępuje on na wyższe stopnie wtajemniczenia, by móc spotkać się z pułkownikiem. W filmie możemy także znaleźć scenę przy moście, która przypomina opis piekła Dantego. Cała dramaturgia tego fragmentu filmu zbudowana została za pomocą światła oraz ludzi, którzy kolejno się ukazują z mroku, a potem znów w nim zanurzają. Atmosferę budują nam krzyki rannych, wybuchy i ogień.

Warto zwrócić uwagę także nad symboliką tytułów, które nie są przypadkowe. ,,Czas Apokalipsy” i,, Jądro ciemności” są one metaforą ludzkiej duszy, która wyniszczona przez wojnę lub też opanowana przez chęć zysku, rozdarta jest między dobrem a złem. Wobec okrutnych wydarzeń i chaosu wartości, które powinny przyświecać człowiekowi uległy wypaczeniu. Przykładem mogą być bohaterowie filmu czy opowiadania. Kluczem do rozwiązania całej zagadki ma być spotkanie z Kurtzem. Bez wątpienia wspólnym elementem łączącym powieść Conrada z filmem Coppoli jest główny bohater, Kurtz. W,, Jądrze ciemności” jest on jednak agentem handlowym jednej z belgijskich spółek, który realizując misję kolonizowania dzikich mieszkańców Konga zamienia się w krwawego i czczonego przez tubylców niczym Bóg. W,, Czasie apokalipsy” Coppola ukazany jest, jako zbuntowany kapitan armii amerykańskiej zaangażowanego w walkę komunistycznymi oddziałami północnego Wietnamu. Oczywiście ten zabieg filmowy uwspółcześnia nam czas akcji powieści. Jednak ma on głębszy sens, sugerując, iż celem wojny wietnamskiej wcale nie jest walka o demokrację, ale podobnie jak w przypadku działalności kolonizatorskiej w wieku XIX, realizacja imperialnej polityki Zachodu względem państw Trzeciego Świata. Reasumując, zarówno ,,Jądro ciemności”, jak i ,,Czas apokalipsy” przenikają się nawzajem. Najważniejszym elementem, który niewątpliwie je łączą to podróż przez rzekę i cel, którym jest pułkownik Kurtz. Mówiąc o tych tekstach kultury warto na koniec przytoczyć cytat z ,,Dżumy” Alberta Camus, a mianowicie ,, Bakcyl dżumy nigdy nie umiera”. W końcu od wojny w Wietnamie minęło ponad 50 lat, od czasu, w którym rozgrywa się akcja książki ponad wiek, a patrząc na zło, które widzimy we współczesnym świecie łatwo dostrzec, że wciąż pozostaje takie samo.