Maciek Dobrzyński

Najstarszy z rodu Dobrzyńskich (senior), zamieszkuje w zaścianku Dobrzyn. Maciej nazywany jest: Zabokiem, Kurkiem na kościele, Królikiem i Maćkiem nad Maćkami. Oszczędny w słowach, częściej przypatruje się sytuacji, zabierając głos z niezwykłą rozwaga. Nie lubi dawać rad, ale te dawane są bardzo mądre. Bardzo szanowany w okolicy. W domu Sędziego sadzany przy najważniejszych osobach. Jest przeciwny pomysłowi Gerwazego. Wyrzuca planujących zamach na Sopliców z domu, co przez chwilę działa na nich jak kubeł zimnej wody. Patriota, ma bardzo dokładnie określone poglądy, to on podważa niezachwianą wiarę szlachty w pomoc Napoleona. Widząc Rejtana ubranego z francuska, nazywa go głupcem i opuszcza przyjęcie. Szanuje polską kulturę i obyczaje

Gerwazy Rębajło

Sługa Horeszków, stary klucznik. Początkowo przedstawiony jako bohater negatywny. Ubogi szlachcic, za czasów panowania Horeszki na zamku bardzo wesoły, teraz trawiony rozpaczą nienawiścią i chęcią zemsty ponury i milczący. Po tragedii jaka rozegrała się na zamku, zamyka się w sobie, choć nadal wykonuje stare zajęcia: otwiera i zamyka drzwi, nakręca zegary. Podburza Hrabiego i to za jego namowa ten decyduje się nie oddawać Soplicom zamku i najechać na Soplicowo.

Pełni role mściciela, nie widzącego nic poza spełnieniem swojego planu. Po tym jak potrafił namówić szlachtę na napaść na Sopliców widać, ze jest człowiekiem mądrym, jednocześnie potrafi świetnie manipulować ludźmi, grając na ich uczuciach. Przez swoją działalność niweczy wieloletnie plany Księdza Robaka odnośnie powstania.

Wśród wojska znany ze swojej sprawności w walce, towarzyszy mu zawsze jego miecz Scyzoryk, który jest tak wielki i ciężki, że niewielu jest w stanie nim władać. Na końcu dostaje go w prezencie generał Kniaziewicz.

Pozytywne wrażenie wywiera na czytelniku jego przebaczenie księdzu Robakowi. Cały utwór dowiadujemy się o pielęgnowane w nim nienawiści do Soplicy za zabicie jego Pana i chęci zemsty za to. A tu stojąc przy łożu konającego Jacka zdobywa się na wyznanie, ze Horeszka przebaczył mu i sam mu też przebacza, co pozwala mężczyźnie skonać w spokoju.

Siedząc z Protazym na schodach tuż przed ucztą zaręczynową wydaje się być już dobrotliwym staruszkiem. Znajduje sobie wtedy nowy obiekt bezwarunkowego oddania. W Tadeuszu i Zosi widzi swoich nowych państwa. Gdy tamci podejmują decyzję o wyzwoleniu swoich podwładnych oddaje Zosi cały skarb rodzinny Horeszków.