Od najdawniejszych czasów ludzie starali się odpowiedzieć sobie na pytania jak ma wyglądać ich życie. Nieodłącznym składnikiem ludzkiego losu jest konieczność wybierania: ważnych dla nas, ludzi, życiowych dróg, wyznawanych wartości. Zastanawiano się jakimi wartościami powinien kierować się człowiek w życiu, by było ono pełne szczęścia i radości. Niejednokrotnie na przestrzeni wieków artyści próbowali zawrzeć odpowiedź na to pytanie w swoich utworach, często czerpiąc inspirację z różnych nurtów filozoficznych. Jan Kochanowski w utworze pt. „Pieśń IX” przedstawił dwie popularne wówczas postawy filozoficzne wywodzące się z kultury antycznej, a mianowicie epikurejską i stoicką. Epikurejczyk to człowiek ceniący przede wszystkim przyjemność i uciechę z życia, natomiast stoik to człowiek, który cierpliwie znosi przeciwności losu, nie daje się wyprowadzić z równowagi. Okazuję się, że ich połączenie może doprowadzić człowieka do szczęścia. W każdej ze strof tego utworu autor zawarł wskazówkę jak to szczęście osiągnąć: nie martwić się o to, co jest nieuniknione (np. śmierć), przecież i tak spotka to każdego z nas „Dosyć na tym, kto wie, że go to nie minie”, nie ma sensu przejmować się jutrem, ponieważ tylko Bóg wie, co przyniesie nam przyszłość „Kto tak mądry, że zgadnie, co nań jutro przypadnie”. Film „Nietykalni” w reżyserii Oliviera Nakache i Erica Toledano przedstawia obraz sparaliżowanego mężczyzny, Philippe, który już dawno stracił szczęście w życiu. Zostaje do niego oddelegowany chłopak po przejściach, Driss. Zostają przyjaciółmi, a Philippe mimo swojej niepełnosprawności na nowo odnajduje sens w życiu. Szczęście może do nas przyjść nawet wtedy, gdy stracimy już na to nadzieję. Należy cieszyć się każdym dniem i czerpać radość z najzwyklejszych wydarzeń, czynności, ponieważ sprawność i młodość nie są nam dane raz na zawsze. W „Granicy” Z. Nałkowskiej, to co dla jednych jest sufitem, dla innych jest podłogą. Oznacza to, że szczęściem dla każdego jest coś innego. Gdy jedni cierpią, drudzy się radują. Zenon Zembiewicz, główny bohater utworu nie potrafił odnaleźć swojego wzoru na szczęście, unieszczęśliwił na swojej drodze wiele osób i zakończył swój żywot samobójstwem. Zarówno Jan Kochanowskie jak i wielu innych artystów zastanawiają się jak człowiek może uzyskać szczęcie w życiu które podlega bardzo wielu ograniczeniom. Dążenie do szczęścia polega jednak na podjęciu zmagania się z życiem i stopniowym przybliżaniu się do ideału.