Na całym świecie krąży opinia że każdy człowiek najważniejsze wartości w życiu wynosi z domu, a miejsce to jest naszą oazą spokoju i terenem gdzie możemy rozwijać swoje własną osobę, na wszelkie możliwe sposoby. Zawsze do niego chętnie wracamy, a w jego wnętrzu roztacza się magiczna aura która powoduje że jest to jedno z najprzyjemniejszych wspomnień w naszym życiu. Podstawowym elementem każdego domostwa są rodzice, a w większości przypadków, najważniejszą rolę w rozwoju dziecka spełnia matka. Mówi się że matczyna miłość jest w stanie pokonać wszystko, nawet poświęcić własne życie. Jednak czy zawsze tak jest, czy zawsze wzajemne relacje między matką i dzieckiem wpływają na dorosłe życie człowieka? Moim zdaniem, tak właśnie jest. Uważam że miłość między potomkiem a rodzicielką jest jedną z najsilniejszych więzi których możemy doświadczyć w naszym żywocie. Każdy żyjący organizm najwięcej uczy się podczas początkowego etapu istnienia, a wtedy najwięcej czasu spędza z własną matką. Dzięki niej możemy na własnej skórze doświadczyć jak pięknym uczuciem może być poczucie bezpieczeństwa, miłości, spokoju i wiary w naszą osobę. Moim zdaniem matka jest spoiwem łączącym wszystkie elementy tak niezbędne do właściwej egzystencji. Dzięki niej, jesteśmy w stanie obrać właściwy azymut i dążyć do niego z wszystkich sił. Za najmłodszych lat, jest jednym z największych autorytetów w naszej głowie i to właśnie od niej czerpiemy największy przykład. Nawet w świecie zwierząt, matka broni swoje potomstwo za wszelką cenę, starając się z wszelkich sił by dożyło samodzielności i mogło zacząć żyć własnym życiem. Nie zawsze jednak matka jest gotowa na wielki zaszczyt jaki ją spotyka i nie radzi sobie z odpowiedzialnością jaka ją spotyka. Świat zna wiele przypadków gdzie dzięki nie właściwiej opiece pierworodny wyrasta na osobę zdemoralizowaną, czy nawet w najgorszych przypadkach nie dożywa pełnoletności. Obraz niewłaściwego domu często ciągnie się za człowiekiem całe życie, i zdarza się tak że przez brak okazywania uczuć czy alkoholizm, sam w przyszłości będzie popełniał te same błędy. W wielu utworach literackich, relacje dziecka z matką są chociaż tłem dla głównej fabuły. Wielu pisarzy w świetny sposób zobrazowało jak ważną role w życiu stanowi dom rodzinny. Moim zdaniem odpowiednim przykładem tego o czym wyżej pisałam jest dramat Gabrieli Zapolskiej pod tytułem “Moralność Pani Dulskiej”. Tytułowa bohaterka jest całkowitą odwrotnością kochającej rodzicielki, która dla własnych dzieci jest w stanie oddać wiele, a nawet wszystko. Jest to osoba strasznie cyniczna, skoncentrowana wyłącznie na sobie i opinii ludzi na jej temat. Problemy jej własnych dzieci nie są dla niej istotne, a dom który tworzy jest pozbawiony całkowicie wszelkich pozytywnych uczuć jak miłości, troski czy empatii. Potomstwo Anielii straciło do niej szacunek i w każdy możliwy sposób próbuje to demonstrować. Zbyszko, buntuje się w takim stopniu iż spładza dziecko ich służącej, Hance. Ma możliwość wyprowadzenia się z rodzinnego domu, lecz pod ciężarem presji tej decyzji, rozmyśla się i tak kończy się jego bunt. Dzieło to ma na celu ukazanie roli domu rodzinnego w życiu człowieka. Hipokryzja rodziców oraz brak ciepła w ognisku domowym nie pozwala dzieciom na całkowite rozwinięcie skrzydeł i bardzo ogranicza ich rozwój życiowy. Kolejnym przykładem z literatury jest powieść Zofii Nałkowskiej pod tytułem “Granica”. Również ta książka przedstawia domostwo w złym świetle. Głowa rodziny, ojciec głównego bohatera dzieła to biedny ziemianin, który zdradza swą małżonkę wielokrotnie, zaś ona mimo iż doskonale o tym wie, udaje że nic nie widzi i przymyka na to oko. Wzorzec ten, pełen obłudy, kłamstwa, łamania najważniejszych zasad moralnych, powoduje u Zenona totalne zachwianie psychiczne. Nie ma on żadnego przykładu na którym mógłby się wzorować i sam w przyszłości popełnia błędy podobne do ojca i matki. Jego życiorys jest doskonałym odzwierciedleniem tego, jak wiele może zabrać brak odpowiednich relacji z rodzicami. Ostatnim przykładem będzie odwołanie się do fragmentu podanego w poleceniu. Wyżej wymieniona część książki opowiada o relacjach Elżbiety z matką. Moim zdaniem córka ma żal do matki ponieważ ta zamiast skoncentrować się na opiece nad nią, zajmowała się czymś innym. Kobieta ta nigdy nie dorosła do roli matki, określiłabym ją jako osobę która całe swoje piękno ma skoncentrowane na zewnątrz. Jest piękną damą, wygląda naprawdę oszałamiająco jednak to jedyne co sobą reprezentuje. Jest to osoba niezdolna do ciężkiego wysiłku i pracy, skoncentrowana tylko na sobie i własnym ja. Moim zdaniem rola matki polega na tym, aby w każdej sytuacji stawiać dobro dziecka wyżej niż swoje, a w tym wypadku nie ma wcale o tym mowy. Podsumowując moją pracę, opisałam w niej historie relacji dzieci z matkami, które nie są godne by w taki sposób je określać. Ich zachowania trwale uszkodziły psychikę dzieci które do końca życia borykały się z problemami. Uważam że kobiety opisane w mojej rozprawce nie są godne statusu matki.