Nauka o bezpieczeństwie jest nauką społeczną.

 Bezpieczeństwo dla człowieka jest jedną z fundamentalnych potrzeb w życiu. Daje nam możliwość egzystencji i realizowania się w różnych dziedzinach. Zagrożenie bezpieczeństwa może przejawiać się poprzez możliwość utraty pracy, rodziny czy zdrowia. Potrzeba bezpieczeństwa ma podstawowe znaczenie dla istnienia indywidualnej osoby, jak i dowolnej wspólnoty. Nauka o bezpieczeństwie rozwija się w obrębie społeczeństwa jako wytwór jego kultury i jest uzależniona od osiągniętego rozwoju tego społeczeństwa. Nauka ta bada również prawa i prawidłowości rozwoju społeczeństwa. Wszystko to charakteryzuje ją jako naukę społeczną.  
 Dyscyplina naukowa według L. Krzyżanowskiego (w znaczeniu instytucjonalnym), to usystematyzowany ze względu na przedmiot i cele procesu poznania oraz społeczne znaczenie jego rezultatów zbiór ukształtowanych i wyodrębnionych części zasobu wiedzy o rzeczywistości. Nauka obejmuje całokształt zakresów wiedzy jakie wyznaczają granice danej dyscypliny naukowej. Dyscyplina naukowa to doniosła społecznie, ukształtowana i wyodrębniona ze względu na przedmiot i cel badań lub kształcenia część nauki w znaczeniu instytucjonalnym uznana za podstawową jednostkę jej klasyfikacji. Nowa dyscyplina "nauka o bezpieczeństwie" ma właśnie charakter interdyscyplinarny dlatego też jej usytuowanie w ramach dziedziny nauki - nauki wojskowe nie byłoby właściwe, gdyż ta dziedzina nie posiada ugruntowanego dorobku. Bardziej uzasadnione byłoby umieszczenie jej w obszarze nauk społecznych z kilku względów. Po pierwsze, postrzeganie problematyki bezpieczeństwa w kategoriach militarnych było charakterystyczne dla autorytatywnych systemów politycznych, po drugie współczesne zagadnienia związane z bezpieczeństwem przede wszystkim posiadają charakter cywilny, i wreszcie interdyscyplinarny charakter nowej dyscypliny naukowej wymaga postrzegania (badania) poprzez pryzmat uwarunkowań politycznych, społecznych, religijnych i ekonomicznych. 
 Już w 1942 r. Abraham H. Maslow sformułował teorię głoszącą, że człowiek jest motywowany przez potrzeby, które układają się w określoną hierarchię według ich priorytetu i intensywności. Podstawową potrzebą człowieka według Maslowa jest bezpieczeństwo (stabilność, opieka, uwolnienie od strachu), zaraz po potrzebach fizjologicznych. Maslow uważał, że potrzeby podstawowe mają szczególny status psychologiczny i biologiczny, co znaczy, że muszą być zaspokojone, bo w przeciwnym wypadku jednostka nie jest w stanie funkcjonować. Uczony podkreślał, że prawidłowo funkcjonujące społeczeństwo zapewnia swoim członkom poczucie bezpieczeństwa. 

W XX wieku obok psychologów (Abraham Maslow) stopniowaniem kluczowych potrzeb człowieka zajmowali się również socjologowie. Polski socjolog Aleksander Wallis umiejscowił poczucie fizycznego i psychicznego bezpieczeństwa, bądź poczucie zagrożenia wśród wartości sytuacyjnych przestrzeni społecznej. Twierdził, że jeśli jednostka wkracza w określoną przestrzeń zdaje sobie ona zwykle sprawę, czy wiążę się z takimi czy innymi zagrożeniami. Uważał, że ze strony jednostek jak i wielkich zbiorowości przestrzeń społeczna jest przedmiotem czterech ściśle ze sobą związanych procesów: jej poznania, wartościowania, kształtowania i użytkowania. Nauka o bezpieczeństwie zajmuję się bezpieczeństwem w ujęciu podmiotowym, jest to cecha charakterystyczna, która stawia te nauki wszystkie nauki społeczne obok siebie. Część naukowców (takich jak filozof Józef M. Bocheński, czy socjolog Eugeniusz Jarra) charakteryzowali bezpieczeństwo jako nieodłączne prawo człowieka. Pojęcie to określali jako prawo do bytu - bezpiecznej egzystencji. Na podstawie zgromadzonej wiedzy o zagrożeniach i czynnikach bezpieczeństwa oraz w poczuciu odpowiedzialności za rozwijający się świat, przedstawiciele różnych nauk społecznych formułują tezę, iż prawo do bezpieczeństwa należy się wszystkim. Bezpieczeństwo jest bowiem potrzebą podmiotową, a więc może dotyczyć różnego rodzaju podmiotów, od jednostek poczynając, a na wielkich grupach społecznych kończąc. Tendencja tego rodzaju dowodzi, że bezpieczeństwo jest nie tyle określonym stanem rzeczy, ile ciągłym procesem społecznym, w ramach którego działające podmioty starają się doskonalić mechanizmy zapewniające im poczucie bezpieczeństwa. Przedmiotem badań nauki o bezpieczeństwie jest społeczeństwo, więzi i relacje w nim występujące oraz prawa i zasady, którymi się kieruje. To wszystko składa się na aspekt społeczny tej nauki. Nauka o bezpieczeństwie jest nauką społeczną przede wszystkim dlatego, że bezpieczeństwo przejawia się we wszystkich sferach życia społecznego: od bezpieczeństwa ekologicznego po bezpieczeństwo polityczne.