Przedstawiona została po raz pierwszy 10 II 2004 r. na forum Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa. bazo¬wała jednak na wcześniejszych pomysłach francusko – brytyjsko – niemieckich. Jej celem jest rozwoj zdolności wojskowych UE. Zakłada utworzenie 15 tzw. Grup Bojowych (Battle Group), funkcjonujących jako ele¬ment Europejskich Sił Szybkiego Reagowania (pierwotnie planowano utworzenie do 2007 r. od 6 do 10 Grup Bojowych, potem liczbę tę podniesiono do 13, zaś 22 XI 2005 r. ogłoszono zamiar powołania 15 Grup Bojowych). Ostateczną decyzję o powołaniu europejskich sił szybkiego reagowania zdolnych do działań w każdych warunkach podjęli 22 listopada 2004 r. ministrowie obrony 25 państw członkowskich Unii podczas obrad Konferencji w sprawie Zdolności Wojskowych. Każda z nich ma li¬czyć 1500 żołnierzy (wielkość batalionu plus elementy wsparcia). W przypadku za-istnienia sytuacji kryzysowej mają być one zdolne do podjęcia działań w ciągu 15 dni (w 5 dni od zatwierdzenia propozycji misji Grupa powinna być zdolna do rozmiesz¬czenia, w ciągu zaś dalszych 10 od podjęcia przez Radę Europejską jednomyśl¬nej decyzji o użyciu Grupy Bojowej musi być ona rozlokowana w rejon działań). Czas prowadzenia misji ma wynosić co najmniej 30 dni (z możliwością przedłu¬żenia do 120 dni przy zastosowaniu systemu rotacji). Terytorialny zasięg interwencji grup został określony do 6 tys. km od Brukseli. Grupy bojowe używane będą wyłącznie do autonomicznych operacji wojskowych podejmowanych przez Unię Europejską w ramach mandatu ONZ. W wyjątkowych sytuacjach będą mogły współpraco¬wać z NATO lub stanowić uzupełnienie jego sił. Zgodnie z przyjętymi podczas konferencji założeniami grupy bojowe będą miały charakter czysto narodowy lub wielonarodowy. Proces powstawania grup bojowych został rozłożony na trzy etapy:

1. Opracowanie katalogu wymogów i określenie celów operacyjnych - czer¬wiec 2005 rok.

2. Opracowanie katalogu sił - do końca 2005 roku.

3. Opracowanie katalogu postępu. W ramach określania celów operacyjnych opracowane zostało pięć głów¬nych scenariuszy wykorzystania grup bojowych.

   SCENARIUSZE		
   

Rozdzielenie walczących stron Stabilizacja Rekonstrukcja Zapobieganie konfliktom Ewakuacja w niebezpiecz¬nym otoczeniu Wsparcie dla operacji humani-tarnych

• zadania dla sil wojsko¬wych w dziedzinie zarządzania kryzysowego
• zaprowadzenie pokoju -zabezpiecze-nie infra-struktury krytycznej ♦ operacje utrzy-mania pokoju ♦ zapewnienie bezpieczeństwa i pokoju ♦ nadzorowanie przebiegu wybo¬rów ♦ reforma wymiaru sprawiedliwości ♦ budowanie insty-tucji demokra-tycznych - prewencyjne rozmieszczenie oddziałów wojskowych
• operacje rozbrojeniowe
• nałożenie embarga na broń
• przeciwdziałanie proliferacji sprzętu wojskowego • operacje ewakuacyjne ludności cywilnej z rejonów objętych kon¬fliktem • zapobieganie zbrodniom przeciwko ludzkości • wspomaga¬nie pracowni¬ków organizacji humanitar¬nych

Drugi etap dotyczył opracowywania katalogu sił identyfikacji narodowych wkładów na podstawie kwestionariusza w oparciu o kryteria jakościowe (interoperacyjność, mobilność, zdolności bojowe). W ramach tego etapu państwa, które zgłosiły akces uczestniczenia w międzynarodowych grupach bojowych muszą określić plany niezbędnych reform swoich oddziałów narodowych i skon¬sultować je z pozostałymi ich uczestnikami w kierunku nadania danej grupie jak najdalej idącej interoperacyjności w zakresie poziomu wyszkolenia, proce¬dur doboru uzbrojenia i sprzętu wojskowego, dostosowania procedur planowa¬nia operacyjnego i dowodzenia. Kolejnym sprawdzianem będzie prowadzenie ćwiczeń w kierunku nadania grupom bojowym pełnej mobilności i zdolności podejmowania działań bojowych w każdych warunkach. Na szczeblu Unii Europejskiej w ramach Celu Operacyjnego 2010 zostały podjęte działania na rzecz planowania strategicznego i operacyjnego udziału grup bojowych w roz-wiązywanie konfliktów. Służy do tego opracowany wcześniej katalog sił. Podstawowym zadaniem trzeciego etapu jest opracowanie katalogu postę¬pu, czyli dokonanie rzeczywistej oceny zgłoszonych do grup bojowych oddzia¬łów i pododdziałów poprzez określenie braków i niedoborów. Na początku trzeciego etapu mają zostać opracowane wspólne europejskie strategie operacyjne i procedury prowadzenia przez grupy bojowe działań antykryzysowych oraz zasady współpracy z NATO. Etap trzeci będzie najtrudniejszy po doświadczeniach, jakie miały miejsce z określeniem braków i niedoborów w ramach Europejskich Sil Szybkiego Reagowania na podstawie pierwszego Europej¬skiego Celu Operacyjnego. Ma te problemy rozwiązywać powo¬łana Europejska Agencja Obrony. Może się jej uda doprowadzić do usunięcia niedoborów i braków na tyle by większość grup bojowych uzyskała zadawala¬jący postęp w zakresie rozwoju zdolności obronnych. Grupy bojowe UE są tworzone w dwóch formułach: w formule narodowej i w formule wielonarodowej. Formuła wielonarodowa grupy bojowej opiera się na zasadzie, że jej podstawą są dobrowolne wkłady państw członkowskich określonych jednostek, wspólnie składających się na tak zwany pakiet sił, który w danym okresie dyżuru bojowego może być wykorzystane do unijnej operacji reagowania kryzysowego. W formule wielonarodowej każda grupa bojowa będzie się składać z państwa wiodącego, które będzie sprawowało dowództwo operacyjne. Nie w pełni została rozwiązana kwestia finansowania operacji prowadzonych przez grupy bojowe. Do tej pory z budżetu unijnego finansowane są tzw. wspólne wydatkami dotyczącymi między innymi wykorzystania infrastruktury na potrzeby operacji w rejonie działań, z zakupami wyposażenia, funkcjonowaniem dowództw. Wszystkie inne wydatki ponosi państwo uczestniczące w grupie bojowej. Takie obciążenie finansowe powoduje powstawanie barier u większości państw dla zaangażowania się w operacji wojskowej Unii Europejskiej. Największą barierą jest kwestia środków dotyczących pokrycia kosztów transportu strategicznego i pobytu jednostek w rejonie prowadzonej operacji. Wpływa to na ograniczenie możliwości zwiększania wielkości wydzielanych sił oraz ich przerzut w rejon podejmowa¬nej operacji. Dlatego istnieje pilna potrzeba rozszerzenia zakresu wspólnego finansowania z budżetu UE podejmowanych przez nią operacji wojskowych. W program budowy 15 grup bojowych zaangażowanych jest 25 państw członkowskich Unii Europejskiej . W ramach tych 15 grup cztery mają formułę narodową: Francja, Wielka Brytania, Włochy i Hiszpania. Grupy wielonarodowe biorąc pod uwagę ich skład narodowy to: Francja - Belgia - Niemcy; Niemcy - Holandia - Finlandia; Włochy - Węgry - Słowenia; Hiszpania - Luksemburg; Niemcy - Czechy- Austria; Szwecja - Norwegia - Finlandia - Estonia; Włochy - Hiszpania - Grecja - Portugalia; Polska - Niemcy - Słowacja - Litwa; Wielka Brytania - Holandia; Grecja - Bułgaria - Cypr - Rumunia; Czechy – Słowacja. W formowaniu grup bojowych Unii Europejskiej biorą również dwa państwa niebędące członkami Wspólnoty - Norwegia oraz Turcja. Turcja zgłosiła akces do formowanej pod przewodnictwem Włoch grupy włosko – turecko - rumuńskiej. Spośród 27 państw członkowskich Unii, tylko dwa do chwili obecnej nie wzięły udziały w grupach bojowych, są to Dania i Malta. Dania ze względu na to, że na podstawie wcześniej przyjętej odpowiedniej klauzuli nie uczestniczy w EPBiO. Malta nie dysponuje silami zbrojnymi. Zgodnie z przyjętym harmonogramem poszczególne grupy bojowe mają pełnić dyżury bojowe w sześciomiesięcznych cyklach. W pierwszym półroczu 2007 r. dyżury bojowe pełniły grupy: francusko - belgijska i niemiecko – holendersko - fińska; w drugim: włosko –węgiersko - słoweńska i grecko – bułgarsko – cypryjsko - słoweńska. W 2008 r. w pierwszym półroczu: szwedzko – fińsko – estońsko - norweska i francusko –niemiecko – portugalsko - hiszpańska, a w drugim: brytyjska oraz grupa bojowa przygotowana przez EUROKORPUS składająca się jednostek Niemiec, Francji, Belgii, Luksemburga i Wioch. W 2009 r. w pierwszym półroczu dyżur bojowy pełniły grupy bojowe: francuska i hiszpańsko – włosko – grecko – portugalska, a w drugim grupa francusko - belgijska. W 2010 r. w pierwszym półroczu zaplanowano pełnienie dyżuru przez grupę: niemiecko – polsko – litewsko – łotewsko – słowacką oraz grupę brytyjsko – holenderską; w drugim półroczu grupa włosko – turecko – rumuńska. Standardową strukturę grupy bojowej tworzą. • dowództwo sil wraz z dowódcą i personelem (około 150 – 200 żołnierzy); • grupa bojowa, w tym: a) batalion piechoty zmechanizowanej (dowódca wraz z personelem, kompania dowodzenia, kompania logistyczna, 3 do 4 kompanii piechoty zmotoryzowanej); b) wsparcie bojowe (kompania wsparcia ognia, jednostka śmigłowców bojowych oraz pluton inżynierii bojowej, pluton obrony powietrznej, pluton rozpoznaniai pluton wywiadowczy); c) wsparcie logistyczne i medyczne (kompania logistyczna, pluton me¬dyczny oraz pluton żandarmerii wojskowej) Polska na konferencji poświęconej zdolnościom obronnym Unii, 22 listo¬pada 2004 r., podpisała deklarację w sprawie współpracy z Niemcami i Sło¬wacją dotyczącą utworzenia wspólnej grupy bojowej. W dniu 23 maja 2005r. ministrowie obrony Polski, Niemiec, Słowacji oraz Litwy i Łotwy podpisali list intencyjny w sprawie utworzenia grupy bojowej dla potrzeb Europejskich Sił Szybkiego Reagowania. Gotowość grupy do podjęcia operacji ustalona została na pierwszą połowę 2010 roku. Polska w grupie bojowej ma na początku przez okres sześciu miesięcy pełnić rolę państwa ramowego, czyli wiodącego, tj. odpowiadać za ostateczne sformowanie grupy oraz organizację procesu planowania. W czasie pokoju personel dowódczy grupy mają stanowić oficerowie niemieccy, jako że grupa będzie podporządkowana Operacyjnej Kwaterze Głównej w Poczdamie. Zgod¬nie z ustaloną strukturą Polska ma wnieść największy wkład bojowy do grupy bojowej w liczbie 750 żołnierzy:  batalion piechoty w składzie trzech kompanii piechoty, kompania do¬wodzenia, kompania wsparcia (bez personelu dowódczego grupy bojowej i oddziału wsparcia marynarki wojennej);  plutony: rozpoznania, zaopatrzenia, remontowy i medyczny;  trzy zespoły wywiadu osobowego;  mobilny zespól wsparcia geograficznego;  zespół współpracy cywilno-wojskowej;  pluton przeciwlotniczy;  elementy wsparcia medycznego oraz wsparcia logistycznego.