Typologia alkoholizmu: Choroba alkoholowa znana i opisywana od sześciu tysięcy lat, do dziś nie doczekała się jasnej wyczerpującej klasyfikacji. Znany przed laty podział na alkoholizm nałogowy i przewlekły okazał się wysoce niewystarczający. Pozostałe próby są w zasadzie oparte na doświadczeniach autorów, bardziej opisowe niż naukowe. Z tych powodów przytoczę tu tylko dwa uznane w naszym kraju przykłady. Profesor Antoni Kępiński opisał pięć typów. Typ neurasteniczny – picie alkoholu na zasadzie leku na zmęczenie, rozdrażnienie. Pije się niewielkie ilości dla poprawy nastroju. Typ kontaktowy – picie alkoholu służy zmniejszeniu dystansu między ludźmi, przełamaniu izolacji i osamotnienia. Alkohol ułatwia interakcje. Typ heroiczny – picie alkoholu ma sprawiać poczucie mocy i gotowości do działania. Pije się duże ilości alkoholu by włączyła się „nieśmiertelność”, często występują zachowania chuligańskie. Typ dionizyjski  picie alkoholu wyzwala poczucie innej rzeczywistości, pije się dużo, chodzi o efekt zamroczenia, służy oderwaniu się od rzeczywistości, zapewnia niezwykłe przeżycia.

Typ samobójczy – picie alkoholu uwalnia nas od trosk, wiąże się z autoagresją i samozniszczeniem. Pije się do nieprzytomności, wtedy jest się „wolnym”. E.M. Jellinek na przełomie lat 60 i 70 XX wieku przedstawił swój opis choroby alkoholowej. Próbował stworzyć jej model, w swojej pracy opisał klasyfikację, w której przedstawił pięć typów, nazywając je literami greckiego alfabetu.

Typ Alfa Uzależnienie od alkoholu mające źródło w czynnikach psychologicznych. Dotyczy osób, których mechanizmy obronne zawodzą w walce ze stresem, frustracją. Osoby te piją objawowo, traktują alkohol jak lekarstwo na napięcie, dolegliwości fizyczne i psychiczne. Według Jellinka, nieczęsto obserwuje się tu znaczny wzrost tolerancji i zespoły abstynencyjne. Funkcjonowanie osób pijących w ten sposób nie zmienia się przez 30-40 lat. Inaczej ten typ nazywany jest piciem problemowym. Jego występowanie ocenia się na ok. 15% wśród alkoholików. Jellinek poddał w wątpliwość czy osoby pijące w ten sposób są uzależnione od alkoholu. Uważa On, że Typ Alfa może przekształcić się w Typ Gamma.

Typ Beta

• Uzależnienie od alkoholu opisywane jako „społeczne”. Osoby pijące w ten sposób wywodzą się ze środowisk gdzie alkohol pije się zwyczajowo, często. Dominującymi objawami są szkody zdrowotne dotyczące narządów wewnętrznych lub całych układów np. marskość wątroby, kardiomiopatia alkoholowa, wyniszczenie, niedokrwistość, z ogólnym pogorszeniem zdrowia i skróceniem życia. Alkoholicy z tej grupy, piją z reguły w pewnym znaczeniu w „kontrolowany sposób”. Nie leczą się odwykowo, w ich otoczeniu picie alkoholu jest na tyle powszechne, że postrzegane jako norma. Zazwyczaj korzystają z pomocy lekarzy rodzinnych, internistów, kardiologów celem likwidacji lub ograniczenia szkód picia. Typ Gamma -Uzależnienie od alkoholu nazywane także: „alkoholizmem anglosaskim”, „pijaństwem właściwym”. W trakcie choroby obserwujemy jej przewlekły i postępujący charakter. Początkowo wytwarza się zależność psychiczna, następnie fizjologiczna dawniej zwana fizyczną. Zmienia się tolerancja na alkohol, początkowo narasta, po osiągnięciu maksimum zaczyna spadać, w końcowej fazie nawet małe dawki alkoholu wywołują poważne szkody zdrowotne, ostre zatrucia, powodują dekompensację pracy narządów np. wątroby, mogą spowodować śmierć. U osób zaliczanych do tego typu obserwuje się nasilone zespoły abstynencyjne, w miarę rozwoju choroby drgawki(padaczka alkoholowa), majaczenia alkoholowe(Delirium tremens). Alkoholicy z tej grupy piją w charakterystyczny sposób. Potrafią zachowywać różnie długie okresy abstynencji, jednak po spożyciu alkoholu, następuje zupełna utrata kontroli, przymus picia nie do powstrzymania. Jest to wg Jellinka prawdopodobnie najczęściej spotykany typ choroby alkoholowej. Typ Delta
• Uzależnienie od alkoholu występujące w społecznościach gdzie alkohol pija się codziennie. Charakteryzuje się objawami zależności fizjologicznej, występowaniem zespołów abstynencyjnych po zaprzestaniu lub ograniczeniu picia alkoholu, stale wzrastającą tolerancją na alkohol. Dominującym objawem jest niemożliwość powstrzymania się od picia, uważa się, że osoby pijące w ten sposób zachowują „pewna kontrolę” nad ilością wypijanego alkoholu. Oczywiście wraz z rozwojem choroby pojawiają się charakterystyczne szkody zdrowotne, uszkodzenia narządów wewnętrznych i układów, zaburzenia psychiczne. Typ Epsilon
• Uzależnienie od alkoholu nazywane czasami dipsomanią lub dypsomanią, tzw. Picie okresowe, napadowe, ciągi picia. Osoba pijąca w ten sposób jest zdolna do zachowania długich okresów abstynencji, bez przymusu picia, nawet kilkuletnich. Gdy zaczyna spożywać alkohol, pije skrajnie intensywnie, do nieprzytomności W literaturze spotykamy również dodany do klasyfikacji Jellinka przez innych autorów: Typ Zeta  Uzależnienie od alkoholu opisywane u osób dokonujących przemocy pod wpływem alkoholu.

FAZY ALKOHOLIZMU: W tradycyjnym ujęciu E. M. Jellinka w rozwoju choroby alkoholowej można wyodrębnić cztery główne fazy:

1. Faza symptomatyczna ( wstępna) trwająca od kilku miesięcy do dwóch lat. Picie alkoholu umotywowane jest zewnętrzną przyczyną, choć zaczyna się już szukanie okazji do picia. Jest to okres picia jedynie towarzyskiego, w pełni kontrolowanego, lecz niepokojącym objawem jest szukanie ulgi w alkoholu, który powoduje odprężenie psychiczne. W końcowym etapie tej fazy występuje wzrost tolerancji na alkohol, czyli możliwości wypicia większej ilości alkoholu bez upijania się.
2. Faza zwiastunowa trwająca od kilkunastu miesięcy do kilku lat. Faza ta charakteryzuje się zwiększeniem ilości używanego alkoholu oraz występowaniem palimpsestów alkoholowych tj. krótkotrwałych stanów niepamięci, już nawet po wypiciu niewielkiej dawki alkoholu. W początkowym okresie fazy zwiastunowej krytycyzm w stosunku do nadużywania alkoholu jest zachowany, lecz w okresie późniejszym zanika.
3. Faza krytyczna małe dawki wyzwalają potrzebę picia, występują stany dysforyczne, często obniżenie potencji płciowej oraz objawy nieuzasadnionej zazdrości w stosunku do partnerki. W fazie tej występuje utrata kontroli nad raz rozpoczętym piciem.
4. Faza chroniczna występuje w niej ranne regularne picie, używanie alkoholu w pracy, obniżenie tolerancji na alkohol, lęki i drżenie rąk w okresie abstynencji alkoholowej, cechy degradacji społecznej, a około 10 % choroby psychiczne.

PODATNOŚĆ NA ALKOHOL, UWARUNKOWANIABIOLOGICZNE tzw. alkoholizm rodzinny, który rozpoznawano u osób posiadających krewnych nadużywających alkoholu. Nie ulega wątpliwości, że dziedziczeniu podlega biologiczne (biochemiczne) podłoże, na którym może rozwinąć się uzależnienie. Możliwe jest odziedziczenie pewnych predyspozycji do uzależnienia ze względu na psychikę, kobiety są bardziej wrażliwe na skutki spożycia alkoholu niż mężczyźni. Mniejsza ilość krwi w organizmie i stosunkowo większa objętość tłuszczu sprawia, że kobiety odczuwają skutki alkoholu po spożyciu mniejszej ilości niż mężczyźni. SPOŁECZNE spotykamy kultury z dominującym wzorcem abstynencji (np. w społeczeństwie polskim czy holenderskim), kultury akceptujące picie alkoholu, ale jednocześnie kontrolujące je (np. kultura żydowska) oraz “kultury pijackie”. Szczególnie ważne znaczenie ma środowisko rodzinne, które może zarówno zwiększać, jak i poprzez stworzenie korzystnych warunków do prawidłowego rozwoju swoich członków, ograniczać ryzyko uzależnienia. Stąd tak istotną rolę przypisuje się tzw. dziedziczeniu społecznemu, które polega na stosowaniu w życiu dorosłym norm i zwyczajów obowiązujących w domu rodziców. dostępność napojów alkoholowych, tj. cena, łatwość ich nabycia czy też ograniczenia w ich sprzedaży. przekonanie, że spożywanie alkoholu warunkuje dobrą zabawę i przynależność do elity towarzyskiej, może prowadzić do powstawania problemów alkoholowych i szybkiego rozwoju choroby alkoholowej. Psychologicznie osoby niedojrzałe mają znacznie więcej niż inni problemów z pokonywaniem różnorodnych trudności życiowych. Często posiłkują się “podpórkami”. Dla jednych taką podpórką będą leki, a dla innych znacznie łatwiej dostępny alkohol. Do cech, które obok niedojrzałości emocjonalnej spotykane są często u alkoholików należą m.in. nadmierna zależność, mała odporność na frustrację, trudność w wyrażaniu uczuć, wysoki poziom niepokoju w relacjach interpersonalnych (międzyludzkich), poczucie izolacji, niska samoocena bądź poczucie wielkości, perfekcjonizm, zmienny stosunek do autorytetów, poczucie winy itp.

Współuzależnienie Koncepcje współuzależnienia rozwijane są w literaturze podejmującej problemy zdrowia psychicznego, nadużywania naturalnych i syntetycznych środków uzależniających, terapii rodzinnej i małżeńskiej oraz w literaturze różnego rodzaju organizacji kobiecych, szczególnie ruchów wyzwolenia kobiet. Analiza literatury, rozważającej zagadnienia genezy współuzależnienia, generalnie pozwala wyodrębnić trzy grupy koncepcji i poglądów. • jedne wskazują, że jest to choroba (podobnie jak alkoholizm), która w istocie stanowi jedną z wielu różnorodnych form podstawowego procesu chorobowego zwanego “procesem nałogowym„. • drugie, że jest to zaburzenie osobowości, które kształtuje się bądź pod wpływem aktualnie występującego u partnera procesu chorobowego oraz chronicznych zdarzeń stresowych doświadczanych we współżyciu z alkoholikiem, bądź w wyniku zdarzeń krytycznych doświadczonych w przeszłości w rodzinach generacyjnych o specyficznych regułach funkcjonowania, a rozwijające się w pełni (jako jedna z form zaburzeń) w związku małżeńskim z alkoholikiem. • wreszcie trzecią grupę stanowią koncepcje, które wskazują, że współuzależnienie to wyuczony wzorzec zachowań czy wyuczony sposób radzenia sobie ze zdarzeniami stresowymi, który rozwinął się w okresie współżycia z osobą uzależnioną od alkoholu.

Oto charakterystyka wskaźników współuzależnienia w kontekście uzależnienia od alkoholu: Alkoholik koncentruje całe życie wokół picia, natomiast koalkoholik koncentruje myśli, uczucia i zachowania wokół picia alkoholika; Alkoholik ma subiektywne poczucie przymusu picia, a koalkoholik subiektywne poczucie konieczności odciągnięcia pijącego od alkoholu; Alkoholik usztywnia i ogranicza różnorodność zachowań i reakcji związanych z piciem, koalkoholik usztywnia i ogranicza różnorodność zachowań i reakcji związanych z piciem alkoholika; U alkoholika występują powtarzające się nawroty picia po okresach abstynencji, koalkoholik powtarza mechanizm podejmowania i powstrzymywania się od typowych reakcji na picie; U alkoholika występuje silne pragnienie kontrolowanego picia i nadzieja na zapanowanie nad alkoholem, u koalkoholika nadzieja na uzyskanie kontroli nad piciem alkoholika i ograniczenie go do bezpiecznych rozmiarów; U alkoholika występują zmiany tolerancji na alkohol, natomiast u koalkoholika zmiany w intensywności reagowania na picie osoby uzależnionej wraz z upływem czasu; Po zaprzestaniu picia u alkoholika występują objawy abstynencyjne, koalkoholik doświadcza przykrych stanów emocjonalnych w okresach, gdy alkoholik przestaje pić; Po powrocie do picia alkoholik doświadcza złagodzenia i wycofania się objawów abstynencyjnych, koalkoholik doświadcza również zmniejszenia się intensywności przykrych stanów uczuciowych towarzyszących przerwie w piciu; alkoholik ma poczucie rozstania się z alkoholem na zawsze, natomiast koalkoholik poczucie niemożności rozstania się z alkoholikiem, mimo kresowych pragnień odejścia od niego

Żony alkoholików wykazują wyraźne tendencje do zachowań nadodpowiedzialnych, którym towarzyszą określone przekonania na temat świata i siebie. Przekonania te sprowadzają się do następujących schematów: mogę być kochana (akceptowana) i ważna dla innych tylko wtedy, gdy będę kimś lub coś będę dla nich robić- na miłość trzeba zasłużyć; ludzie są tak nieodpowiedzialni, że konieczna jest stała ich kontrola i działania zabezpieczające- jeśli ja czegoś nie zrobię, inni także tego nie zrobią, moja aktywność i zapobiegliwość może mnie uchronić przed problemami; jestem odpowiedzialna za samopoczucie (zaspokajanie potrzeb) i szczęście innych ludzi- jeśli ktoś w moim otoczeniu czuję się nieszczęśliwy lub niezadowolony, jest to moja wina, muszę wysilić się i nabyć nowych umiejętności do ich zaspokajania; nie mogę oczekiwać żadnej gratyfikacji od innych ludzi, ponieważ są oni skoncentrowani na sobie, to kim jestem zależy od tego czy potrafię zajmować się i opiekować innymi, moje potrzeby, pragnienia są nieważne

Picie wśród dorosłych- Nie każde spożycie alkoholu wiąże się z ryzykiem picia szkodliwego czy uzależnienia. Niepokoi jednak wzrost spożycia alkoholu w ciągu ostatnich kilkunastu lat o ponad 20%, tym bardziej, że zmienia się struktura picia. Mimo, że chętniej pijemy obecnie alkohole słabsze, to coraz częściej po nie sięgamy, a wskaźnik spożycia alkoholi mocnych wcale istotnie się nie zmienił. Ponad połowę wypijanego alkoholu stanowi piwo (54%), drugą kategorię pod względem ilości spożycia stanowią wyroby spirytusowe (30%) i na końcu wino (15,%). Skala uzależnienia od alkoholu wśród dorosłych jest dosyć trudna do oszacowania, choćby dlatego, że leczeniu z powodu uzależnienia poddana jest niewielka liczba osób- do 15% osób uzależnionych. Większość danych wskazuje, iż w Polsce jest 3- 5 mln osób nadużywających alkohol i ok. 800 tys. do miliona uzależnionych. Do tej niechlubnej liczby dodać należy osoby żyjące z osobą uzależnioną lub bezpośrednio pod jej wpływem, których jest co najmniej trzy razy tyle (rodziny alkoholików). Mimo tych smutnych danych i ciągle niepochlebnego dla naszego kraju stereotypu Polaka pijaka, Polska wcale nie jest krajem wyróżniającym się pod względem rozmiarów zjawiska, o którym mowa. Na przykład w Wielkiej Brytanii na zlecenie tamtejszego towarzystwa psychiatrycznego przeprowadzono badania ogólnonarodowe, z których wynikało, że ok. 2% kobiet i 5% mężczyzn ma problemy alkoholowe, we Francji - ok. 15%. Skala zjawiska Picie wśród dzieci i młodzieży- Dyrektor Generalny WHO na spotkaniu ministrów zdrowia z całej Europy w 2001 roku zwrócił uwagę, że co czwarty zgon Europejczyka w 15- 29 roku życia następuje w związku z piciem alkoholu, w całej populacji zgony spowodowane alkoholem stanowią 3, 2% i dane te dotyczą prawie 2 mln ludzi. Najbardziej niepokojący jest obniżający się wiek inicjacji alkoholowej- 50, 3% chłopców i 38% dziewcząt po raz pierwszy wypiło wino lub wódkę przed 12 rokiem życia. Natomiast wśród młodzieży starszej wynik jest jeszcze bardziej zatrważający. Z obszernych badań przeprowadzonych przez Janusza Sierosławskiego wynika, że na 4500 osób z trzecich klas gimnazjalnych i drugich klas ponadgimnazjalnych (14- 18 lat) ponad 92% ma już za sobą inicjację alkoholową. W tej grupie ok. 17, 4% badanych z klasy gimnazjum wypijało co najmniej 5 drinków co dziesięć dni. Wzrasta także liczba młodzieży, która łączy alkohol z lekami. W roku 1995 występowanie tego typu zachowań zarejestrowano u 7& osób w wieku 15- 16 lat, natomiast w 1999 r. stanowili oni 10%, a w 2003 r.- 9% badanych.

DDA Na przełomie 1976/1977 roku, w Kalifornii (USA), grupa kilku młodych osób uczestniczących w spotkaniach Alateen, które przestały już być “nastolatkami”, zaczęła odwiedzać spotkania grup Alanon. Wkrótce zorientowali się jednak, że mają nieco inne problemy niż pozostali uczestnicy tych spotkań. Utworzyli wówczas nową grupę o nazwie “Nadzieja dla Dorosłych Dzieci Alkoholików” (Hope for Adoult Children of Alcoholics). Nieco później powstała druga grupa o nazwie Generation. W 1978 lub 1979 roku dokonano adaptacji zapożyczonego od Wspólnoty Anonimowych Alkoholików Programu Dwunastu Kroków. W ten sposób powstała Wspólnota Dorosłych Dzieci Alkoholików, która na koniec lat 90. liczyła ok. 1500 grup. W 1979 roku, dzięki opublikowanym w “Newsweek’u” artykułom Claudii Black, Stefanii Brown i Sharon Wegscheider, problemy dorosłych dzieci alkoholików ujrzały światło dzienne oraz wzbudziły zainteresowanie profesjonalnych terapeutów. Grupy samopomocowe Dorosłych Dzieci Alkoholików oraz profesjonalne programy terapeutyczne dla DDA zaczęły powstawać na terenie Polski w drugiej połowie lat 80. Wg. danych PARPA w 2000 r. było w Polsce 88 grup DDA. 12 KROKÓW DOROSŁYCH DZIECI Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec skutków uzależnienia - że przestaliśmy kierować własnym życiem. Uwierzyliśmy, że Siła większa od nas samych może poskładać nas w całość. Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek pojmujemy Boga. Dokonaliśmy gruntownego i odważnego obrachunku moralnego. Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów. Staliśmy się całkowicie gotowi do współdziałania z Bogiem, w wyzbyciu się szkodliwych i nieskutecznych zachowań. Zwróciliśmy się do Boga w pokorze, aby usunął nasze braki Sporządziliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim. Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem tych przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych. Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, na bieżąco przyznając się do popełnionych błędów. Poprzez modlitwę i medytację dążyliśmy do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek pojmujemy Boga, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia. Przebudzeni duchowo w rezultacie tych Kroków staraliśmy się nieść to posłanie innym potrzebującym i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

12 TRADYCJI DDA Nasze wspólne dobro powinno być dla nas najważniejsze; wyzdrowienie każdego z nas zależy bowiem od naszej jedności. Jedynym i najważniejszym autorytetem w naszej Wspólnocie jest miłujący Bóg, jakkolwiek może się on wyrażać w sumieniu każdej grupy. Nasi przewodnicy są jedynie zaufanymi sługami, oni nami nie rządzą. Jedynym warunkiem przynależności do DDA jest identyfikowanie się z problemem. Każda grupa powinna być niezależna we wszystkich sprawach, z wyjątkiem tych, które dotyczą innych grup lub DDA jako całości. Każda grupa ma jeden glówny cel: nieść posłanie DDA, którzy jeszcze cierpią. Grupa DDA nigdy nie powinna popierać, finansować ani użyczać nazwy DDA żadnym pokrewnym ośrodkom, ani jakimkolwiek przedsiębiorstwom, ażeby problemy finansowe, majątkowe lub sprawy ambicjonalne nie odrywały nas od głównego celu. Każda grupa DDA powinna być samowystarczalna i nie powinna przyjmować dotacji z zewnątrz. Działalność we Wspólnocie powinna na zawsze zostać honorowa; dopuszcza się jednak zatrudnianie niezbędnych pracowników w służbach DDA. DDA nie powinno nigdy stać się organizacją; dopuszcza się jednak tworzenie służb i komisji bezpośrednio odpowiedzialnych wobec tych, którym slużą. DDA nie zajmują stanowiska wobec problemów spoza ich Wspólnoty, ażeby imię DDA nigdy nie zostało uwikłane w publiczne polemiki. Nasze oddziaływanie na zewnątrz opiera się na przyciąganiu, a nie na reklamowaniu; musimy zawsze zachować osobista anonimowość wobec prasy, radia i filmu. Anonimowość stanowi duchową podstawę wszystkich naszych Tradycji, przypominając nam zawsze o pierwszeństwie zasad przed osobistymi ambicjami.

Anonimowi Alkoholicy są wspólnotą mężczyzn i kobiet, którzy dzielą się nawzajem doświadczeniem, siłą i nadzieją, aby rozwiązać swój wspólny problem i pomagać innym w wyzdrowieniu z alkoholizmu.Jedynym warunkiem uczestnictwa we wspólnocie jest chęć zaprzestania picia. Nie ma w AA żadnych składek ani opłat, jesteśmy samowystarczalni poprzez własne dobrowolne datki.Wspólnota AA nie jest związana z żadną sektą, wyznaniem, działalnością polityczną, organizacją lub instytucją, nie angażuje się w żadne publiczne polemiki, nie popiera ani nie zwalcza żadnych poglądów.Naszym podstawowym celem jest trwać w trzeźwości i pomagać innym alkoholikom w jej osiągnięciu. Współzałożyciel Wspólnoty AA Bill W. nazywa Dwanaście Kroków zbiorem “zasad duchowych, które stosowane jako sposób żyda mogą uwolnić od obsesji picia i dopomóc cierpiącemu, by stał się zdrowym, szczęśliwym i pożytecznym człowiekiem”. Drugi współzałożyciel AA Dr Bob powiedział:“W postaci skondensowanej naszych Dwanaście Kroków sprowadza się do słów: miłość i służba” Pracować nad Programem AA to znaczy pracować nad Krokami. Cały program Dwunastu Kroków wymaga stałego i osobistego wysiłku w stosowaniu się do jego zasad i ma na celu zmianę określonych nawyków, utartych schematów myślenia i zmianę dotychczasowego oglądu siebie i świata. Praca nad Krokami pozwala osiągnąć trzeźwość i trwać w niej. Program 12 Kroków Anonimowych Alkoholików znajduje także zastosowanie w codziennym życiu poza Wspólnotą AA - część Kroku Dwunastego mówi… i stosować te zasady we wszystkich swoich poczynaniach. Wiee ludzi nie będących alkoholikami uważa, że w rezultacie stosowania Dwunastu Kroków zdołali rozwiązać wiele innych problemów życiowych. Dwanaście Kroków to droga do szczęśliwego i wydajnego życia dla wielu ludzi zarówno alkoholików jak i nie alkoholików. Dwanaście Tradycji odnosi się do życia Wspólnoty AA. Określają one metody za pomocą, których AA utrzymuje jedność wewnętrzną oraz kształtuje swoje stosunki ze światem. Te zasady zostały po raz pierwszy spisane w 1946 roku i od nich w wielkim stopniu zależy przetrwanie Wspólnoty Anonimowych Alkoholików. Dwanaście Tradycji ma tę samą wagę i znaczenie dla grupowego przetrwania i harmonii,co Dwanaście Kroków dla trzeźwości i spokoju ducha każdego indywidualnego uczestnika AA.

W latach 40 XX wieku wprowadzono testy diagnostyczne. Ich celem jest wychwycenie populacji osób pijących problemowo, u których wystąpiły wczesne objawy ryzykownego lub szkodliwego picia alkoholu, oraz ułatwienie postawienia diagnozy uzależnienia od alkoholu. Alkoholizm - testy Do najczęściej używanych testów na alkoholizm należą: CAGE (nazwa pochodzi od pierwszych liter najważniejszych słów w poszczególnych pytaniach w wersji oryginalnej), jego zmodyfikowane wersje przeznaczone dla kobiet w ciąży (alkoholizm kobiet) - TWEAK i T-ACE oraz SAAST (35-pytaniowy test do samooceny - ang. Self-Administered Alcoholism Screening Test). Do badań przesiewowych wśród młodzieży opracowano test POSIT (ang. Problem-Oriented Screening Instrument for Teenagers), który zawiera 14 pytań dotyczących picia alkoholu oraz używania innych substancji psychoaktywnych. Do najczęściej używanych testów na alkoholizm należą: CAGE (nazwa pochodzi od pierwszych liter najważniejszych słów w poszczególnych pytaniach w wersji oryginalnej), jego zmodyfikowane wersje przeznaczone dla kobiet w ciąży (alkoholizm kobiet) - TWEAK i T-ACE oraz SAAST (35-pytaniowy test do samooceny - ang. Self-Administered Alcoholism Screening Test). Do badań przesiewowych wśród młodzieży opracowano test POSIT (ang. Problem-Oriented Screening Instrument for Teenagers), który zawiera 14 pytań dotyczących picia alkoholu oraz używania innych substancji psychoaktywnych. CAGETest CAGE jest bardzo wygodny, bowiem jego wypełnienie zajmuje około 1 minutę. Nie jest jednak wystarczający do postawienia diagnozy uzależnienia. Według Mayfielda odpowiedź “tak” na co najmniej dwa pytania koreluje w najwyższym stopniu (r=0,89) z kompleksową diagnozą uzależnienia od alkoholu, a zdaniem Busha i wsp. wskaźnik trafności testu CAGE wynosi 62%, to jednak powinien być on uzupełniany pytaniami dotyczącymi ilości wypijanego alkoholu, problemów z kontrolowaniem ilości czy częstotliwości picia, zjawiska tolerancji oraz ewentualnego występowania objawów abstynencyjnych po odstawieniu alkoholu.

Pytania testu CAGE:

1. Czy zdarzały się w Twoim życiu takie okresy, kiedy odczuwałeś konieczność ograniczenia swojego picia?2. Czy zdarzało się, że różne osoby z Twojego otoczenia denerwowały Cię uwagami na temat Twojego picia?3. Czy zdarzało się, że odczuwałeś wyrzuty sumienia lub wstyd z powodu swojego picia?4. Czy zdarzało Ci się, że rano po przebudzeniu pierwszą rzeczą było wypicie alkoholu dla uspokojenia lub “postawienia się na nogi”? Udzielenie co najmniej dwóch twierdzących odpowiedzi na powyższe pytania wskazuje na znaczne prawdopodobieństwo istnienia uzależnienia od alkoholu. MAST- Udzielenie co najmniej 5 twierdzących odpowiedzi na pytania zawarte w skróconej wersji testu MAST (BMAST) jest, zdaniem niektórych badaczy, wystarczającym kryterium do rozpoznania uzależnienia od alkoholu. Pytania te brzmią:
2. Czy uważasz, że pijesz w taki sam sposób jak większość ludzi? 2. Czy Twoi przyjaciele bądź krewni uważają, że Twoje picie nie mieści się w normie? 3. Czy kiedykolwiek brałeś udział w spotkaniu Anonimowych Alkoholików? 4. Czy straciłeś kiedykolwiek przyjaciela lub dziewczynę z powodu picia? 5. Czy miałeś kiedykolwiek kłopoty w pracy z powodu alkoholu ? 6. Czy z powodu picia zaniedbałeś kiedykolwiek swoje obowiązki, sprawy rodzinne lub opuściłeś pracę kilka dni pod rząd? 7. Czy miałeś kiedykolwiek delirium tremens (majaczenie alkoholowe), nasilone drżenia czy po nadużyciu alkoholu słyszałeś głosy lub widziałeś nie istniejące rzeczy? 8. Czy z powodu picia zwracałeś się kiedykolwiek do kogokolwiek z prośbą o radę? 9. Czy przebywałeś kiedykolwiek w szpitalu z powodu picia?10. Czy byłeś kiedykolwiek zatrzymany za prowadzenie pojazdu po użyciu alkoholu lub czy kiedykolwiek prowadziłeś pojazd po wypiciu alkoholu? Badania laboratoryjne a problemy z alkoholem Istnieje również możliwość wykonania badań laboratoryjnych, których wyniki pozwolą nie tyle rozpoznać alkoholizm, co stwierdzić stopień zaawansowania alkoholizmu. Zalicza się do nich oznaczenie poziomu aminotransferaz wątrobowych czy gamma-glutamylo-transferazy (enzymów biorących udział w przemianach alkoholu, których podwyższony poziom przemawia za zniszczeniem wątroby). W zależności od czasu trwania nałogu i rozwoju powikłań wykonuje się odpowiednie badania laboratoryjne i obrazowe. Najczęściej alkoholicy nie zauważają swojej choroby. To bliscy, znajomi, lekarze czy terapeuci pomagają im dostrzec jej objawy choroby alkoholowej, zrozumieć i wesprzeć w leczeniu.