Utwór poety powstał w 1854 roku i zadziwił odbiorców swoją oryginalnością i formą przekazu. Wiersz Cypriana Norwida to przykład liryki pośredniej sytuacyjnej. Został wydrukowany za życia poety; wydany w zbiorze Vade – mecum.

   W utworze można dostrzec niespotykaną w wierszach romantycznych powściągliwość w okazywaniu uczuć i refleksji. Zwraca uwagę prostota i oszczędność wyrazu artystycznego. Interesujący jest zabieg stylistyczny polegający na wprowadzeniu to liryki epickiej narracji. Wydaje się, że podmiot liryczny opowiada historię dwojga nieszczęśliwych kochanków. 

  Teresa Kostkiewiczowa zauważa, że poeta posłużył się w wierszu aluzją poetycką, polegającą na świadomym nawiązaniu do innego dzieła literackiego, czyli tragedii Williama Szekspira Romeo i Julia. Skupia się jednak tylko na wątku łączącego  Romea i Julię uczucia. Stosując taki zabieg artystyczny zmusił odbiorcę do wyszukania informacji na temat utworu, opisu miłości młodej pary zakochanych należących do skłóconych rodów Montekich i Kapuletów. Dzieło Szekspira zostało ukazane w nowych świetle, zmusiło do nowej interpretacji tragedii  oraz uzyskało  przekaz  ponadczasowy. Norwid wyraził w ten sposób swoje przemyślenia na temat materii, ducha, rozumu i uczucia.

   Znaczące miejsce oddaje roli natury w komentowaniu uczucia łączącego dwoje zakochanych. Szekspir w swoim utworze zawarł myśl o wzniosłości uczucia, jakie połączyło Romea i Julię, zdolności człowieka do nieśmiertelnej miłości. Norwid doprowadził do konfrontacji uczucia z rozumem i bezdusznym światem.  Natura  jest zdolna do odczuwania współczucia nad dwojgiem kochanków, roni łzy nad ich grobem. Ludzie nie dostrzegają w historii miłosnej Szekspira nic wzruszającego, traktują łzy jak kamień. Norwid nie komentuje wprost bezwzględnego zachowania ludzi, posługuje się wielokropkiem, wykrzyknikiem  i pauzą. Chce wyrazić w ten sposób dezaprobatę z zachowania ludzi.  Wyraża się o ich mądrości pozbawionej uczuć z ironią  ,, mówią uczenie ‚’.

   Poeta konfrontując naturę, pełną pozytywnych emocji z wytworami kultury materialnej, podkreśla, że są one kruche i nietrwałe : ,, rozwalone bramy do ogrodów ”, ,, gruzy nieprzyjaznych grodów ”.

  Jan Zygmunt Jakubowski znajduje nawiązanie utworu do wiersza Romantyczność Adama Mickiewicza. Zadaje pytanie, czy  jest to nowa wersja  Romantyczności ?  Sugeruje, że Norwid  podkreśla wyższość uczuć na rozumem, nad ,, mędrca szkiełkiem i okiem ”.

   Inne zdanie ma temat wymowy wiersza ma Borowy, który stwierdza, że Norwd demaskuje piękne, wzniosłe uczucia okupione łzami, w rzeczywistości jednak łzy okazują się zwykłymi kamieniami. Rzeczywistość nie jest pełna takich uczuć, jak w tragedii Szekspira. Borowy podkreśla w wierszu wagę wymownych przemilczeń, sugeruje, że taki zabieg najlepiej trafia do odbiorców, których poeta zmusza w ten sposób do współpracy.

  Wiersz  W Weronie jest utworem  poetyckim , który zmusza do refleksji na światem, prawami nim rządzącymi. Norwid  sprawia, że możliwe  są różne  interpretacje wiersza. To od czytelnika, odbiorcy zależy, jaki nadda słowom poety kontekst i wymowę.