Mówiąc o prawach człowieka często nawiązuję się do historycznych dokumentów, opracowywanych na płaszczyźnie międzynarodowej, jak chociażby do Wielkiej Karty Swobód Jana bez ziemi z 1215r. , traktatu augsburskiego z 1555r. dotyczącego wolności wyznawania religii, różnych przywilejów szlacheckich czy dokumentów o donioślejszym znaczeniu jak chociażby dzieło Wielkiej Rewolucji Francuskiej – Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela. Ludzie już wieków byli świadomi wartości osoby ludzkiej oraz konieczności istnienia praw człowieka czego dowodem są namacalne próby ich systematyzacji . Oczywistym jest, że aby były skuteczne muszą zostać zagwarantowane przez państwo, które jest przecież podstawową formą organizacji obywateli. Wszystkie z tych historycznych dokumentów miały swe odbicie w różnych wydarzeniach politycznych, przemianach społecznych, ale pokazały Europie kierunek w jakim ma podążać. Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela, była wynikiem przemian jakie dokonały się podczas rewolucji francuskiej. Jej celem było ograniczenie przeciwko nadużyciom ze strony władzy oraz jej przejścia, z rąk króla monarchii absolutnej w ręce suwerennego ludu, reprezentującego ustrój republikański. Dokument był dziełem oświecenia z bardzo nowatorskimi rozwiązaniami, bowiem prawa człowieka zostały zagwarantowane w państwowej konstytucji z 1791r. oraz legły u podstaw międzynarodowego ustawodawstwa i praktyki ustrojowej, zawierała przede wszystkim szeroki katalog praw i wolności obywatelskich. Kolejnym aktem prawnym dotyczącym praw człowieka był Akt końcowy Kongresu Wiedeńskiego z 1815r, który dotyczył praw mniejszości narodowych. Możemy zauważyć , że znów jeden z ważniejszych dokumentów powstał na wskutek ważnych wydarzeń politycznych, jakim było przywrócenie ładu w Europie po zakończeniu epoki napoleońskiej. Następne lata przyniosły tak zwane konwencje genewskie. Konwencja z 1864r. zapewniała opiekę medyczną rannym żołnierzom niezależnie od ich narodowości. Gwarantowała neutralności i nienaruszalność cywilom niosącym pomoc rannym w czasie działań wojennych. Konwencja z 1906 r. zwiększała zakres ochrony rannych i chorych wojaków, wprowadzała system ewidencji poszkodowanych i ustalała kanwy wymiany pomiędzy państwami informacji dotyczących poszkodowanych w czasie wojny. To także działalność Ligii Narodów i Czerwonego Krzyża do 1946r. Właściwy rozwój międzynarodowej ochrony praw człowieka nastąpił dopiero po II wojnie światowej zarówno w wymiarze powszechnym jak i regionalnym . Doświadczenia wojny przyniosły zupełnie inne spojrzenie na kwestie praw człowieka, tych najbardziej podstawowych, na wskutek podeptania wszelkiej godności człowieka przez nazistów. Kiedy przygotowywano Kartę Narodów Zjednoczonych , zastanawiano się czy oprócz Karty na podstawie, której do życia miało być powołane ONZ, nie należy także przyjąć Karty Praw Człowieka, która byłaby dokumentem wzmacniającym te działania na płaszczyźnie międzynarodowej. Dlatego też sama KNZ zawiera tylko pojedyncze postanowienia , które dotyczą niedyskryminacji za względu na rasę, płeć, wiek , kolor skóry , ale nie zawiera katalogu praw człowieka ani nie odnosi się szczegółowo do ochrony tych praw. Na forum ONZ powołano komisję przygotowawczą, która miała zająć się ochroną praw człowieka o charakterze uniwersalnym. Początkowo działała pod przewodnictwem Eleonory Roosevelt, ale i takich wybitnych intelektualistów jak chociażby Antoni Słonimski. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka została uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 10 grudnia 1948. Dokument składa się ze wstępu i 30 artykułów. Wstęp określa motywy jakimi kierowano się przy jej opracowywaniu. Zaznacza przede wszystkim kwestie uznania przyrodzonej godności człowieka, równych i niezbywalnych praw wszystkich członków wspólnoty ludzkiej jako podstawa wolności, sprawiedliwości i pokoju. Artykuły 1-3 odnoszą się do haseł rewolucji : Wolności, Równości i Braterstwa . Artykuły 4-21 dotyczą praw obywatelskich i politycznych, w tym m.in.: zakaz niewolnictwa, torturowania, traktowania w sposób nieludzki, okrutny , poniżający. Prawa i wolności osobiste to: prawo do osobowości prawnej, jednakowej ochrony prawnej, do swobodnego poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania, założenia rodziny, wolności sumienia, wyznania i opinii. Artykuły 22-27 to prawa ekonomiczne, społeczne i kulturalne. Jak np. prawo do ubezpieczeń społecznych, dobrych warunków pracy, zabezpieczenia przed bezrobociem. Art. 29 mówi o obowiązkach jednostki wobec społeczeństwa dla jego prawidłowego rozwoju. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka to nic innego jak rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ, wobec czego nie miała wiążącego prawnie charakteru. Była jednak punktem wyjściowym dla wielu rezolucji Zgromadzenia Ogólnego, Rady Bezpieczeństwa, Rado Gospodarczej i Społecznej, czy Rady Powierniczej. Powoływało się na nią wiele nowożytnych konstytucji. Wpływała na politykę administracyjna i sądową wielu państw. Obecnie zaś uważa się, że obowiązuje mocą zwyczaju międzynarodowego czyli ma charakter źródła prawa międzynarodowego. Ma znaczny udział w rozpowszechnianiu i spopularyzowaniu praw człowieka na całym świecie. Z kolei w 1950r. przyjęto Konwencję O Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności , do której dołączono 14 protokołów dotyczy zaś głównie praw pierwszej generacji. Razem z akceptacją postanowień KOOPCiPW państwa strony muszą akceptować jurysdykcję Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Do grudnia 1966r. zostały uchwalone 2 pakty praw człowieka Pakt praw politycznych i obywatelskich oraz drugi Pakt praw gospodarczych, społecznych , kulturalnych. Pakty mają podobną strukturę, wskazują na maksymalny poziom jaki ma zostać osiągnięty na danym etapie rozwoju w zakresie przestrzegania tych praw. Organami kontroli są komitety – Komitet Praw Człowieka oraz Komitet Praw Gospodarczych, Społecznych , Kulturalnych. Przyjęta została również Europejska Karta Socjalna w zrewidowanej postaci w 1998r. i dotyczy praw drugiej generacji. W roku 2000 uchwalono i podpisano tak zwaną Kartę Praw Podstawowych, której moc prawną nadał traktat lizboński w 2007roku. Dokument składa się z preambuły i 54 artykułów w 7 rozdziałach dotyczących godności człowieka, wolności, równości solidarności praw obywatelskich, wymiaru sprawiedliwości i postanowień ogólnych.