Utwór ,,Snuć miłość’’ powstał w ostatnim okresie twórczości Adama Mickiewicza, poety w tym czasie dojrzałego i podsumowującego swoje życie. Tekstem ten stanowi wyraz refleksji poety mędrca dzielącego się w wierszu swoją życiową wiedzą. Wiersz jest poetyckim traktatem na temat miłości, jej odmian i sposobów oddziaływania. Tekst jest wypowiedziany (zapisany) przez anonimowego mówcę (piszącego), a nie kierowany do żadnego określonego adresata. Stanowi zatem wypowiedź adresowaną do ogółu odbiorców (czytelników). Utwór jest zwięzłym poetyckim traktatem filozoficznym dotyczącym różnych postaci ludzkiej miłości i różnych stopni jej ,,mocy’’. ,,Snuć miłość’’ to wiersz podzielony na dwie strofy, składa się z 12 wersów trzynastozgłoskowych (7 wersów w I. I 5 w II. strofie). Pod względem znaczeniowym dzieli się na dwie części odpowiadające podziałowi graficznemu – część pierwsza obejmuje porównania różnych sposobów obdarzania miłością do różnych zjawisk natury i ludzkich codziennych zajęć, druga zestawia różne stopnie miłości i jej ,,moce’’. Dominantą stylistyczną wiersza są porównania. Najpierw poeta ukazuje różne postacie dzielenia się z innymi miłością, porównując je do wielu zjawisk : snucia nici przez jedwabnika, wypływania wody ze źródła, kucia złotej blachy, drążenia gruntu przez wodę, porywów wiatru, siana zboża, opieki nad dziećmi. W drugiej części wiersza podmiot porównuje moc ludzi darzących innych miłością (w kolejności od najniższego) do mocy ,,przyrodzenia’’ (natury) następnie mocy żywiołów, mocy ,,krzewienia’’ (rozmnażania, rozprzestrzeniania natury), mocy ludzi i mocy aniołów, a najwyższy stopień miłości przyrównuje do miłości Boga. Stopnie miłości także wymienia w ,,Uczcie’’ Platon (miłość do pięknych ciał, do pięknych dusz oraz piękna samego). Miłość jest szczególnie ważnym motywem literatury romantycznej, ale to przede wszystkim miłość w sensie psychologicznym. Takie ujęcie znajdziemy w polskiej literaturze m. in. w ,,Balladach i romansach’’, ,,Dziadach’’, ,,Panu Tadeuszu’’ Adama Mickiewicza, ,,Kordianie’’ czy ,,Fantazym’’ Juliusza Słowackiego, ,,Nie-Boskiej komedii’‘Zygmunta Krasińskiego, a także we wcześniejszych dziełach literatury europejskiej – np. u Friedricha Schillera, Johanna Wolfganga Goethego czy George’a Byrona. W wierszu można dostrzec wiele motywów biblijnych : siewcy, aniołów, a także odniesienie do Boga i stworzenia. Wskazują one na rozumienie miłości w dużo szerszym zakresie- jako wartości, uniwersalnego dobra, uczucia znacznie przekraczającego wymiar erotyczny. Wiersz stanowi pochwałę miłości, dla romantyków będącej nie tylko najważniejszym uczuciem w ludzkim życiu, ale także najwyższą wartością. Utwór ukazuje różne postaci miłości, a za najwyższą jej formę uznaje miłość w sensie religijnym- relację Boga do stworzenia.