Izabela Łęcka to dwudziestopięcioletnia bohaterka powieści Bolesława Prusa pt. “Lalka”. Jest to dwudziestopięcioletnia arystokratka, wywodząca się z rodziny niegdyś posiadającej bardzo wysoką pozycję społeczną. Łęcka jest kobietą o nieprzeciętnej urodzie. Jednak poza wyglądem nie ma nic. Uważa siebie za chodzący ideał. Ma bardzo wysokie mniemanie o sobie. Kobieta bawi się mężczyznami, często traktuje ich z pogardą. Marzy o bogatym mężu, a jednocześnie gronie kochanków. Nawet przez myśl nie przechodzi jej, że ktoś taki jak Wokulski mógłby zostać jej mężem. Nic, nawet trudna sytuacja finansowa, nie jest w stanie zmusić Izabeli do małżeństwa z osobą bez nazwiska. Kobieta odrzuca Wokulskiego, który jest kupcem, choć zapewniłby jej dostatni byt. Izabela to osobą niezdolna do miłości, która nade wszystko stawia pieniądze. Prowadzi próżniaczy i pasożytniczy tryb życia. Nie wie nic o otaczającym ją świecie, ale uważa się za lepszą od innych. Jest egoistką. Ma nieprawidłowy system wartości. Błędnie ocenia ludzi. Nie istnieją dla niej żadne zasad moralne. Ma materialistyczne podejście do otaczającego ją świata. Łęcka nawet nie próbuje poznać stanu finansowego swojego ojca. Nie waha się korzystać z pomocy finansowej krewnych, gdyż uważa, że ludzie powinni okazywać jej dobroć. Kobieta nigdy nigdzie nie pracowała, a pieniądze na wszystkie swoje potrzeby dostawała od najbliższych, w związku z tym nieznana jest dla niej wartość pieniądza. Kobieta dopiero, gdy zostaje porzucona przez Wokulskiego, rozumiała swoje błędne życie i jedyną droga jest dla niej wstąpienie do klasztoru. Moja ocena w stosunku do Izabeli Łęckiej jest negatywna, ponieważ jest ona samolubną, rozpieszczoną jedynaczką, kochającą wyłącznie siebie i luksus.