W Weronie” to wiersz nawiązujący wyraźnie do sztuki Szekspira „Romeo i Julia”. Tragedia elżbietańskiego dramaturga cieszyła się ogromnym powodzeniem w epoce romantyzmu. Nieszczęśliwa miłość młodych kochanków stanowiła źródło inspiracji i wielu odwołań w późniejszej literaturze. Także Norwid wykorzystał ten znany motyw do lirycznej dyskusji nad siłą uczucia. Jak to się często u Norwida spotyka, mamy to do czynienia z rodzajem polemiki. Poeta wskazuje na dwa stanowiska, ludzie reprezentują pojmowanie rozumowe, cyprysy stoją po stronie uczucia.

Pierwsza strofa przedstawia sytuację liryczną, rzecz toczy się w miejscu tragedii Romea i Julii, czyli w Weronie, nad domami skłóconych niegdyś rodów Kapuletich i Montekich. Obraz gruzów dwóch domów, których odwieczny konflikt doprowadził do tragedii wzrusza nawet niebo. „Oko błękitu”, nieprzemijające i niezależne od człowieka jest „poruszone gromem”. Wielka i nieszczęśliwa miłość Romea i Julii nawet po latach budzi emocje i skłania niebo do zesłania gwiazdy. Dlaczego? To właśnie staje się przedmiotem kolejnych strof.

Trzecia zwrotka ukazuje stanowisko cyprysów. Cyprysy symbolizują naturę, ich zdaniem, spadająca..