Mit o Syzyfie to jedna z najbardziej znanych historii pochodzących z mitologii starożytnej Grecji. Syzyf był władcą bardzo bogatego, pięknego miasta Korynt. Cieszył się dużą sympatią wśród Bogów dzięki czemu często zapraszali go na ich uczty. Pozwalali mu nawet kosztować ambrozji, boskiego pożywienia zapewniającego człowiekowi zdrowie i długie życie. Syzyf nie był dyskretny, lubił plotkować o różnych sprawach bogów. Gdy pewnego dnia zdradził ważną tajemnicę, Zeus wysłał do niego Tanatosa- boga śmierci. Sprytny Syzyf złapał wysłannika i przykuł do ściany w piwnicy. Podczas nieobecności Tanatosa ludzie przestali umierać. Bogowie wysłali Aresa by ten uwolnił Tanatosa. Teraz już Syzyf musiał pożegnać się z życiem. Wcześniej jednak zakazał żonie pochowania swoich zwłok. Dzięki czemu jego dusza nie mogła wejść do Królestwa Zmarłych i błąkała się nad Styksem, podziemną rzeką oddzielających żywych od umarłych. W końcu bóg Pluton pozwolił Syzyfowi wrócić na ziemię aby ukarać żonę. Syzyf, wydostawszy się z podziemia, nie miał zamiaru tam wracać. Żył w swym mieście starając się by bogowie nie zauważyli go. Dopiero po latach Tanatos przypomniał sobie o nim i zabrał władcę Koryntu do piekła. Przyszła pora ostatecznego ukarania Syzyfa za wszystkie winy. Bogowie kazali mu wtoczyć na szczyt góry ogromny głaz. Gdy Syzyf był już niemal u wierzchołka, kamień wypadał mu z rąk i staczał się na sam dół. I tak działo się za każdym razem.