Urodziła się 2 lipca 1923 w Bninie (dzisiejsze Kórniki) koło Poznania. Zmarła 1 lutego 2012. Talent poetycki Szymborskiej ujawnił się w latach dziecięcych, kiedy to za wierszyk ojciec obdarowywał ją drobną monetą. Wisława mieszkała początkowo w Toruniu, później w Krakowie, gdzie uczęszczała do szkoły powszechnej i Gimnazjum Sióstr Urszulanek, a podczas wojny uczyła się na tajnych kompletach i zdała maturę w 1941 r. Po wojnie studiowała polonistykę, a następnie socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiów nie ukończyła z powodu złej sytuacji materialnej. Jako poetka zadebiutowała w 1945 roku, publikując na łamach “Dziennika Polskiego” wiersz “Szukam słowa”. W 1952r. wydaje tomik „Dlatego żyjemy”, na podstawie którego zostaje przyjęta do Związku Literatów Polskich. Zawierał m.in. wiersze „Młodzieży budującej Nową Hutę”, „Lenin”. Poprzedni tomik, „Wiersze” nie został drukowany, ponieważ „nie spełniał wymagań socjalistycznych”. W kolejnych latach wydała następujące tomy wierszy: „Pytania zadawane sobie” (1954) „Wołanie do Yeti” (1957) „Sól” (1962) „Sto pociech” (1967) „Wszelki wypadek” (1972) „Wielka liczba” (1976) „Ludzie na moście” (1986) „Koniec i początek” (1993) „Chwila” (2002) „Dwukropek” (2005) „Tutaj” (2009) Od 1953 r. była członkinią zespołu redagującego „Życie literackie”, gdzie prowadziła stałą rubrykę „Lektury nadobowiązkowe”. Była także członkiem zespołu redakcyjnego miesięcznika „Pismo”. W 1988 r. współtworzyła Stowarzyszenie Pisarzy Polskich. Od 1995 członek Polskiej Akademii Umiejętności, doctor honoris causa Uniwersytetu Adama Mickiewicza, od 1998 honorowa obywatelka Krakowa. 1991 We Frankfurcie odbiera prestiżową Nagrodę im. Goethego 1995 Otrzymuje austriacką Nagrodę im. Herdera. 1996 Dostaje nagrodę Pen Clubu. 1996 Akademia Szwedzka przyznaje Szymborskiej Literacką Nagrodę Nobla. 2001 Przyjęła godność członka honorowego amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury. 2011 Zostaje uhonorowana najwyższym odznaczeniem państwowym - Orderem Orła Białego. Tematyką jej poezji był człowiek w relacjach ze światem, historią, prawem moralnym, a nawet poznaniem naukowym. Nade wszystko w jej twórczości dominował optymizm – wbrew dostrzeganemu złu i przemijaniu. Poetka mistrzowsko posługiwała się stylizacją, pastiszem; jej wiersze często nasycone są dowcipem sytuacyjnym i językowym, zakończone oryginalnymi pointami. Nieobce autorce były odwołania do aktualnej sytuacji społeczno-politycznej. Poetka nie przyznawała się do przynależności do literackich ugrupowań, jednak krytycy dostrzegają powiązania z tradycją Skamandra – zwłaszcza z Julianem Tuwimem i Marią Pawlikowską- Jasnorzewską; ich umiejętności zapisywania nastrojów i ulotnych uczuć.