W polskiej i zagranicznej literaturze dominują określenia wskazujące, że bezpieczeństwo wewnętrzne to stan struktur politycznych, społecznych i ekonomicznych, który zaspokaja potrzeby i aspiracje państwa oraz jego obywateli. Podkreśla się, że jest to stan, który dotyczy wewnętrznej struktury państwa, gwarantujący jego istnienie i rozwój. Poprzez słowo wewnętrzne rozumie się więc zamkniętą ograniczoną przestrzeń. . Według konstytucji kwietniowej na czele państwa stoi Prezydent. Ponosi on odpowiedzialność wobec Boga i historii za losy państwa, powinien dbać o dobro państwa, gotowość obronną i stanowisko wśród narodów świata . W celu zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego Prezydent Rzeczpospolitej podejmuje decyzje o użyciu sił zbrojnych do obrony państwa . W razie rozruchów wewnętrznych Rada Ministrów w porozumieniu z Prezydentem może zarządzić stan wyjątkowy na obszarze całego kraju lub części zagrożonej . Poza Prezydentem czy Radą Ministrów bezpieczeństwem w państwie zajmowały się odpowiednie organy. W II RP ochroną bezpieczeństwa i porządku publicznego zajmowała się Policja Państwowa. Jej podstawowe kierunki działania to służba ogólno porządkowa, walka z przestępczością kryminalną oraz ochrona państwa. Zadania „defensywne” policji realizowane przez referaty polityczne urzędów śledczych polegały na zwalczaniu przestępstw politycznych. Stąd w sferze zainteresowań operacyjnych policji była działalność ugrupowań zagrażających państwu, komunistów czy ugrupowań radykalnie narodowych. Ochroną bezpieczeństwa państwa zajmowała się „dwójka” – czyli wywiad i kontrwywiad wojskowy (Oddział II Sztabu Głównego WP). Nie należy też pomijać działalności Korpusu Ochrony Pogranicza. Ogólnie można powiedzieć, że II RP nie miała aparatu, który można wprost porównać z urzędami bezpieczeństwa.