Pokolenie Kolumbów była to grupa młodych ludzi przedziale wiekowym 18-20, którzy w tym wieku zostali dotknięci wybuchem wojny. Nazwa pochodzi od powieści Romana Bratnego pt. “Kolumbowie Rocznik 20”. Przedstawia ona losy młodzieży walczących w powstaniu warszawskim jak i pierwsze lata po wojnie. Krzystof Kamil Baczyński urodził się 22.01.1921 r. Reprezentował on pokolenie Kolumbów. Postawnoił wziąc udział w powstaniu warszawskim mimo wielkich obaw. Zginął cztery dni później - 05.09.1944 r. W czasie wojny ukazały się dwa tomy jego wierszy: “Wiersze wybrane” i “Arkusz Poetycki”. Utwór “Pokolenie” przedstawia arkadię oraz apokalipsę,, Ukazane to jest na zasadzie kontrastu. Pierwsze trzy zwrotki przedstawiają piękno natury: “Ziemia owoców pełna po brzegi, kipi sytością jak wielka misa”, natomiast reszta wiersza a w szczególności ostatnie zwrotki, przedstawiają smutną jak i okrutną rzeczywistość wojny, W czasie ataku zbrojnego na Polskę ludzie zostali pozbawieni życia, radości jak i marzeń, ale mimo tego byli gotowi mentalnie walczyć o swój kraj: “I tak staniemy na wozach, czołgach, na samolotach, na rumowisku gdzie po nas wąż się ciszy przeczołga …”. Następny utwór, który ukazuje dramat pokolenie Kolumbów, jest to “Z głową na karabinie:. Tak jak w “Pokoleniu” tak i tutaj mamy zestawienie kontrastu arkadii oraz apokalipsy. Podmiot liryczny wspomina życie jako radosne, a przede wszystkimm bezpieczne: “wyhuśtała mnie chmur kołyska…”. Natomiast teraźniejszość przyniosła mu lęk, obawę o tzw. jutro. Oczekuje on ataku i jest świadomy śmierci w każdej chwili: “Krąg powolny dzień czy noc krąży, ostrzem świszcząc tnie już przy ustach”. W czasie wybuchu wojny młodzieć powinna się kształcić jak i swój charakter. Czas czerpania z życia co najlepsze został im brutalnie odebrany: “Krąg jak nożem z wolna rozcina, przetnie światło, zanim dzień minie, a ja prześpię czas wielkiej rzeźby z głową ciężką na karabinie”. Wiersz pt. “[Niebo złote ci otworzę]” przedstawia bezpieczny, barwny świat, który Baczyński chciał podarować swojej ukochanej: “Niebo złote ci otworze w którym ciszy biała nić…”, lecz ostatnia zwrotka ukazuje nam brutalną, wojenną rzeczywistość: “Jeno wyjmim z tych oczu szkło bolesne - obraz dni, które czaszki białe toczy przez płonące łąki krwi”. Jak i w poprzednich utworach Baczyńskiego tak i w tym mamy styczność z kontrastem pięknego i bezpiecznego życia z ponurym, szarym jak i “krwistym” w czasie wojny. Te trzy wiersze najlepiej pokazują nam dramat pokolenia Kolumbówm to ile ci młodzi ludzie przeszli w czasie wojny, to jak ich życie zmieniło się w mgnieniu oka na piekło. Musieli oni porzucić rozwó samych siebie, radość, marzenia na rzecz walki o kraj. Baczyński idalnie to przedstawia w swoich utworach na zasadzie kontrastu “światów”.