Obraz szlachty przedstawiony w obu utworach jest bardzo podobny. Zarówno w jednym jak i w drugim podmiot liryczny utożsamić można z autorem, który sam należał do grupy szlacheckiej. Obaj krytykują polską szlachtę, zarzucając tej grupie społecznej brak patriotyzmu, egoizm i chciwość. Mówią o tym, że szlachta okrada państwo, zamiast troszczyć się o nie. Ludzie myślą tylko o własnym majątku i ucztach, nie interesują się sytuacją polityczną państwa. Nie dostrzegają grożącego niebezpieczeństwa, postępującego rozkładu moralnego i politycznego oraz rozprzestrzeniania sie negatywnych wartości i tendencji.

Mimo znacznego podobieństwa dostrzec można także drobne różnice. Podmiot liryczny satyry Krasickiego jest o wiele bardziej zaangażowany emocjonalnie od podmiotu z wiersza Potockiego. Wyraża swoje wzburzenie w związku z panoszącym sie wszędzie złem, które jest początkiem zepsucia. Choć oba wiersze przedstawiają negatywny obraz społeczeństwa szlacheckiego, w drugim pojawia się drobny cień optymizmu - ocalenia kraju.