Utwory Ignacego Krasickiego oddają w pełni charakter epoki oświecenia. Literatura pełni trudne zadanie moralizatorskie, walczy z zabobonnym oraz konsumpcyjnym sposobem życia, podkreśla zacofanie kleru oraz wady szlachty. Krasicki w poemacie heroikomicznym ,, Monachomachia ’’ krytykuje i ośmiesza mnichów, podkreślając ich oderwanie od realiów życia, poświęcanie życia błahym sprawom, skłonność do tworzenia konfliktów, zamiłowanie do picia, nieprzestrzeganie postulatu umiaru w jedzeniu. Realizując swoje zalecenie ,, Śmiejmy się z głupich choć, przewielebnych ’’ podkreśla zacofanie oraz oczywiste braki w wiedzy zakonników.

   Tematem ,, Monachomachii '' poematu Krasickiego jest spór miedzy dwoma zakonami : dominikanów oraz karmelitów. Krasicki kieruje słowa pełne krytyki i satyry piętnując pijaństwo i ciemnotę zakonów, też w kierunku ideologii sarmatyzmu, odpowiedzialnej za zacofanie gospodarcze i światopoglądowe kraju. Monachomachia pokazuje, jak odmienny jest prawdziwy wizerunek zakonników, od ogólnie przyjętego stereotypu. Zakonnik to nie pełen pokory, wewnętrznej refleksji oraz skory do przebaczania duchowny, ale zawistny, kłótliwy, pełny wad, daleki od ideału pieniacz i zawadiaka.



     We fragmencie pieśni trzeciej poematu heroikomicznego ,, Monachomachii '' Krasicki w dowcipny sposób przedstawia kilka godzin z życia zakonników. Obraz, który opisuje może tylko budzić śmiech, zgodnie ze wskazaniem ,, Śmiejmy się z głupich, choć i przewielebnych ''.  Mnisi poszukują biblioteki, miejsca, które powinno być dobrze znane, a nie było przez duchownych odwiedzane przez trzydzieści  lat. Ostatnim mnichem, który odwiedził bibliotekę był Arnolf. Dlaczego tak nagle duchowni zainteresowali się mądrością, jaką  niosą księgi ? W wyniku długich dyskusji i sporów nad znalezieniem sposoby na pokonaniu wrogiego zakonu dominikanów , rozwiązanie podpowiada jeden z karmelitów –  Elizeusz. Wydaje się, że jest on uosobieniem rozsądku i wartości, które duchowni powinni reprezentować. Sugeruje, że mnisi powinni zmienić swoje zachowanie,  przestać pić i zatroszczyć się o poszerzenie swojej wiedzy. Przekonuje : ,, ..w książkach i czytaniu cała treść rzeczy ''. Nazywa sposób życia zakonników w oderwaniu od nauki i kształtowania osobowości przez dyskusje i medytacje ,, czasami szczęśliwej prostoty ’’, które należy zakończyć, sytuacja wymaga, aby mnisi zaczęli kształcić się.  Budzą śmiech działania, które mają  doprowadzić do realizacji  pomysłu Elizeusza , zakonnicy nie wiedzą, gdzie znajduje się biblioteka, więc zaczyna się jej poszukiwanie. Mnisi nie zamierzają stawić czoło żadnemu trudnemu zadaniu, dlatego znalezienie biblioteki  powierzają ,, domowym osłom '' krawcowi oraz aptekarzowi. W tym czasie zakonnicy, na czele z przeorem,  oddają się swojemu ulubionemu zajęciu, czyli piciu ; ,,…natenczas ojciec przeor trwożny dla dobrej myśli resztkę kufla dusił '' .   Mnisi podejmują się trudów czytania ksiąg,  w ten sposób ,, bracia pokoju biorą się do wojny ''.   Zmuszeni, nie  chęcią zdobywania wiedzy,  nie ciekawością wynikająca z refleksji nad Bogiem i życiem, ale  skuszeni żądzą zemsty i potrzebą zdobycia przewagi w sporze z dominikanami.

   Krasicki w poemacie ,, Monachomachia '' śmieje się z duchownych, ale jest to śmiech pełen smutku, gorzki. Ci, którzy powinni stać się duchowymi i intelektualnymi przewodnikami w życiu,  wzbudzają śmiech swoim zacofaniem, lenistwem oraz przywarami.