Głównym bohaterem książki „Stary człowiek i morze” był stary rybak o imieniu Santiago. Był to biedny wdowiec bez dzieci, który mieszkał w chacie zbudowanej z liści palmy królewskiej. W środku znajdowało się łóżko, stół, jedno krzesło, a na ścianie wisiał obraz świętego serca Jezusowego i drugi przedstawiający Najświętszą Pannę z Cobre, które były pamiątką po jego żonie. Oprócz łowienia ryb jego pasją był również baseball. Był chudy, ale o silnych ramionach, na barku miał głębokie bruzdy, a na policzkach ślady po niezłośliwym raku skóry. Ręce miał pokaleczone od wyciągania linką ciężkich ryb. Wszystko było w nim stare, oprócz oczu, które były wesołe, o barwie takiej samej co morze. Chodził ubrany w starą wielokrotnie połataną koszulę. Był osobą skromną i pracowitą. Dla ludzi wyróżniał się życzliwością. Nie gniewał się nawet za pokpiwanie z jego osoby. Jego najwierniejszym towarzyszem był chłopiec o imieniu Manolin. Bardzo go kochał i szanował, ufał mu i traktował go jak swojego syna. Do przyrody był bardzo przywiązany, zachwycał się jej doskonałością. Twierdził, że każde stowarzyszenie ma takie samo prawo do życia. Morze porównuje do zmiennej kobiety, które nazywa „la mar”, ponieważ potrafi być łagodne i groźne. Uważam, że Santiago jest pozytywną postacią. Był człowiekiem prostym, ale w jakiś sposób wyjątkowym. Na uwagę zasługuje jego wytrwałość, która pomagała mu wierzyć, że może odwieść zwycięstwo. Jak również optymizm, który pozwala mu dzielnie znosić ból i z klęski wychodzić z podniesioną głową oraz z pokorą szukać wyjścia z beznadziejnych sytuacji.