W mojej pracy scharakteryzuję głównego bohatera książki „Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego, a mianowicie doktora Tomasza Judyma. Jest to nowy typ bohatera z ideałami niesienia pomocy ludziom najbiedniejszym i opuszczonym. Jak sam o sobie mówi wywodzi się „z motłochu, z ostatniej hołoty”. Doktor Judym jest nieszczęśliwie zakochany w Joannie Podborskiej – odrzuca ją dla chęci służby i pomocy innym.

Tomasz jest człowiekiem młodym, silnym i prężnym w swoich działaniach. Rwie się do czynu, uważa, że może zmienić świat dzięki swojej ciężkiej pracy. „Jeżeli tego nie zrobię ja, lekarz, to któż to uczyni? Tego nikt…”. Judym wykazuje się szczególną pracowitością w uzdrowisku leczniczym w Cisach. Jest wrażliwy na biedę i niedolę innych, chociażby poprzez próby usunięcia stawu zagrażającego zdrowiu mieszkańcom tej miejscowości. Jego nieustępliwość w działaniach prowadzi do konfliktów i usunięcia z objętego stanowiska. Za wszelką cenę dążył do realizacji podjętej przez siebie idei niesienia pomocy chorym. Z drugiej strony porywczość i gwałtowność to jego negatywne cechy. Warto przypomnieć tutaj sytuację wrzucenia Krzywosąda do stawu w nagłym napadzie gniewu Tomasza.

Jego świat wartości opiera się na zapewnieniu każdemu człowiekowi godziwych warunków pracy i życia. Judym oburza się patrząc na zakłady i fabryki mówiąc: „Ja muszę rozwalić te śmierdzące nory”, „Tu ludzie w trzydziestym roku życia umierają, bo już są starcami. Dzieci ich – to idioci.”. Tomasz przyjmuje postawę Prometeusza niosącego światło ludziom – wykazuje chęć reform, zmian. „Otrzymałem wszystko, co potrzeba… Muszę to oddać, com wziął.” – chce wykorzystać swą wiedzę w leczeniu chorych. Dlatego odrzuca miłość do Joanny i podąża swoją ścieżką: „Muszę wyrzec się szczęścia. Muszę być sam jeden.”. Jego stosunki z innymi układały się bardzo różnie. Z jednej strony kochał Joasię, ale ją odrzucił. Chciał pomóc mieszkańcom Cisów i dlatego popadł w konflikt z Krzywosądem, którego wrzucił do stawu.

Niewątpliwie doktor Tomasz Judym jest nowym typem bohatera epoki Młodej Polski. Obraz jego duszy świetnie przedstawia symbol rozdartej sosny ukazanej pod koniec utworu. Korzeń lewy trzymający się ziemi symbolizuje chęć życia, podjęcia walki i prób w zmianie świata na lepsze. Korzeń prawy, zapadający się w głąb leja kopalni, może oznaczać drogę obraną przez inż. Korzeckiego, który po utracie sensu życia, swojej idei popełnił samobójstwo. Symbol sosny możemy także zinterpretować w jeszcze inny sposób, na przykład jako znak rozłąki Tomasza i Joasi lub jako ból, który odczuwa Judym. Jest on niewątpliwie postacią wielowymiarową i w taki właśnie sposób należy go odczytywać.