W okresie renesansu, zwanego też odrodzeniem, pierwszoplanową rolę w kształtowaniu wyznaczników światopoglądowych odegrało odrodzenie zainteresowania kulturą antyczną. Twórcy renesansowi często odwoływali się do filozofii stoików i epikurejczyków, które w swoich dziełach zawarł Horacy. Wiodącym prądem intelektualnym tej epoki był humanizm, którego naczelnym stała się maksyma Terencjusza: „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” oraz antropocentryzm, którego prekursorami byli sofiści, od których pochodzi określenie, że „Człowiek jest miarą wszechrzeczy”.