Opisywane tu utwory dzieli olbrzymia przepaść czasowa. Horacy to twórca antyczny, Mickiewicz napisał swój wiersz w XIX wieku. Nie można też zapomnieć, że Mickiewicz odnosi się do tekstu Horacego w sposób autoironiczny, nieco drwi z samego siebie i swoich wierszy. Oba teksty łączy bezsprzecznie temat - dotyczą one twórczości oraz pośmiertnej sławy, jaką gwarantuje poetom ich twórczość. Obaj jednocześnie piszą o tym inaczej.

Podobna jest więc na pierwszy rzut okaz zarówno tematyka wierszy, jak i sposób dowodzenia tezy: sława czyni artystę nieśmiertelnym. Spróbuję teraz znaleźć inne punkty wspólne. W obu utworach podmiotem lirycznym jest autor - Horacy i Mickiewicz. wnioskujemy o tym na podstawie znajomości biografii artystów. Mickiewicz przywołuje w wierszu znajome dla siebie okolice, miejsca, gdzie spędził młodość: “Mnie w Nowogródku, mnie w Mińsku czytuje młodź”, “Bo od Ponarskich gór i bliźnich Kowna wód //Szerzą się sławą mą aż za Prypeci bród”. Horacy także pisze o tych okolicach, w których żył, bliskich sobie.

Z kolei Mickiewicz pisze o swojej sławie nieco ironicznie. Owszem, zaznacza, że jego twórczość przetrwa dłużej niż “szklany Puław dach”, “Kościuszki grób” (Wawel, grób Kościuszki znajduje się w katedrze wawelskiej), rubasznie pisze o zaborcach określając ich: “łotr Wirtemberg”, “świnia Austryjak”, aby następnie dać obraz swoich czytelników. A są nimi… “młódź”, “ochmistrzyni córy”, a nawet “dwór”. Wskazując takie grupy odbiorców być może poeta klasyfikuje też swoją poezję. Młodzi ludzie Nie wiemy natomiast, kto jest odbiorcą ich utworów. Najbezpieczniej byłoby przyjąć, że… potomność, każde kolejne pokolenie, które czytając te wiersze może potwierdzić: rzeczywiście ten poeta jest nieśmiertelny, co potwierdzam czytając jego wiersz.

Bardzo podobne są tytuły tych utworów, ale nie dajmy się zwieźć, gdyż na pozór drobna różnica wiele mówi na temat okoliczności, w jakich powstały. Horacy mówi, że poezją wystawił sobie najtrwalszy z możliwych pomnik - “monumentum”. Ten poeta tworzył w czasach starożytnego ładu i harmonii, jego ojczyzna była potężna i święciła triumfy, nic dziwnego, że poezję określił słowem “pomnik”, który też jest dziełem artysty. Mickiewicz natomiast określa swoją poezję jako “twierdzę” - “munimentum”. I rzeczywiście tym jednym, bardzo ważnym słowem, określa charakter swojej twórczości. I choć mówi o niej żartobliwie, że czytają ją “ochmistrzyni córy”, że przez granice przemycają jego wiersze Żydzi, my - Polacy - wiemy, jak ważna się ona okazała dla naszego narodu. Poezja Mickiewicza wzywała do walki, była prawdziwą niezdobytą przez wroga fortecą, twierdzą, opoką, wskazywała możliwości walczenia o wolność, pokazywała jak wielkim jest ona darem. W tym sensie potwierdziła ona również nieśmiertelność jej twórcy.

Na koniec chcę podkreślić, że choć oba utwory powstały w czasach tak odległych niosą w gruncie rzeczy bardzo podobne przesłanie - o potędze artysty i niezwykle ważnej roli poezji w dziejach narodów.