Asceta – Był to bohater, który bez przymusu i nacisku wybiera drogę pobożnego ubóstwa i umartwienia ciała. Wyrzeka się doczesnych dóbr, odchodzi od najbliższej rodziny i prowadzi żywot niemalże włóczęgi, spędzając czas na modlitwie i rozmowie z Bogiem. Gatunkiem literatury średniowiecznej, w którym najpełniej realizuje się postać ascety jest hagiografia. Wśród żywotów świętych oraz męczenników Kościoła najsławniejsza jest “Legenda o świętym Aleksym”. Opisuje ona żywot mężczyzny pochodzącego z bogatej, szlacheckiej rodziny. Aleksy już jako młodzieniec wykazuje się niezwykłą pobożnością. Jako młody mężczyzna natomiast opuszcza rodziców i świeżo poślubioną żonę, by cały swój dobytek rozdać potrzebującym. Prowadzi odtąd życie ubogiego i oddaje się ascezie. Umartwiając w ten sposób własne ciało i znosząc liczne upokorzenia stara się wzmocnić siłę swojego ducha. Jego egzystencja ogranicza się do codziennej modlitwy i kontemplacji dzieła stworzenia. Po kilku latach nieobecności w rodzinnym mieście nie jest już rozpoznawalny dla swoich najbliższych, nie przyjmują go jako swojego krewnego i Aleksy żyje w pobliżu swojego domu jak uliczny żebrak, dzielnie znosi liczne upokorzenia. Władca–posiadał kilka charakterystycznych zalet: szczycił się odwagą, mistrzowskim władaniem bronią oraz miłością narodu, w swych rządach kierował się sprawiedliwością, był człowiekiem religijnym, który troszczył się o własny kraj.By zasłużyć na miano wzorcowego władcz, trzeba było być człowiekiem pobożnym, odważnym, rozsądnym, sprawiedliwym i miłosiernym. Uosobieniem takich cech był Bolesław Krzywousty opisywany w kronikach Galla Anonima. Według pisarza był człowiekiem niezwykle cnotliwym i dzielnym, był władca sprawiedliwy, przestrzegający kodeksu rycerskiego, uparcie wojującym z poganami i strzegącym suwerenności państwa. Dzięki zasługom, jakie poczynił dla Polski, nazwano go “Bolesławem, który nie śpi ani w dzień ani w nocy”. Rycerz–Kierował się on następującymi zasadami - hasłami: Bóg, Honor i Ojczyzna.Cechami rycerza są: konsekwentność w realizacji czynów i idei, takich jak obrona ojczyzny, nawet w obliczu śmierci. Utworem reprezentującym postawę rycerza była “Pieśń o Rolandzie”. Opowiada ona o wyprawie wojennej króla Franków Karola Wielkiego do Hiszpanii, aby pomóc w walce z Saracenami. W czasie powrotu ze zwycięskiej walki, tylna straż dowodzona przez hrabiego Rolanda, siostrzeńca króla, została zaatakowana i rozbita. Jednak zanim się to stało, Roland miał możliwość przywołania pomocy z użyciem rogu, ale uważał to za hańbiący czyn i postanowił bronić się bez pomocy. Gdy okazuje się, że siły wroga wiele razy przewyższają siłę jego wojska, intensywnie zastanawia się nad wezwaniem pomocy, aby zabici zostali pomszczeni. Jednak gdy broniących zostaje mała garstka, postanawia bronić się do ostatka, dokonując nadludzkich czynów i według wszelkich zasad rycerskich – umiera. Roland jest wzorem wszelkich cnót rycerza średniowiecznego, choć nie wzywanie pomocy można nazwać głupotą,to uważam wykazał się wielką odwagą, męstwem i wiernością wobec króla i ojczyzny, dbałości o honor. Każdy rycerz walczy w imię i na chwałę Boga.Bardzo ważnym elementem życia rycerza jest postawa wobec ojczyzny. Roland walczy w imię ojczyzny, a w chwili śmierci odwraca głowę w stronę Francji i żegna się z nią.