Romantyzm to epoka serca, uczucia, intuicji, a także fascynacji wszystkim tym, co tajemnicze, nieznane. Zainteresowanie wzbudza egzotyka i ludowość. W każdym utworze romantycznym pojawia się bohater, który jest niezrozumianym przez otoczenie indywidualistą, stojącym w obronie ojczyzny. Kordian to tytułowy bohater dramatu J. Słowackiego. Poznajemy go, jako piętnastoletniego chłopca, w którym drzemie ogromny potencjał. W podanym fragmencie widzimy Kordiana, który przypomina sobie o samobójstwie przyjaciela. Rozmyśla nad bezsensem życia, zdaje sobie sprawę z tego, że niewiele jeszcze zrobił, choć miał szerokie plany, pragnął dokonać czegoś wielkiego. Mówi: “Sto we mnie żądz, sto uczuć, sto uwiędłych liści”. Kordian jawi się w tej scenie jako typowy romantyczny bohater: samotny, niezrozumiany nawet przez tę, którą kocha (Laurę), nieszczęśliwy. Mówi o swojej melancholii, którą odzwierciedla przyroda - opadające z drzew liście, jesień. Dotkliwie odczuwa samotność: “cicho, odludnie, zimno”. Doświadcza bólu istnienia, tak charakterystycznego dla owych czasów uczucia. Prosi Boga, by obdarzył go umiejętnością podejmowania decyzji i działania. Pragnieniem Kordiana jest dokonanie wielkiego, wspaniałego czynu. Temat konieczności działania powtarza się w scenie monologu wygłoszonego przez Kordiana na szczycie Mont Blanc. Rozczarowany wiedzą o świecie, którą zyskał podczas wędrówki po Europie, widzi bezsens wiary w dotychczasowe ideały. Postanawia więc walczyć o wolność ojczyzny, czuje się silny, gotów podjąć wyzwanie. W ostatniej scenie Kordian ukazany jest jako bohater, który śmiało stawia czoła śmierci: pozbawiony szlachectwa (złamanie szpady) nie pozwala sobie zawiązać oczu przed egzekucją. Mąż, czyli hrabia Henryk to bohater dramatu Z. Krasińskiego pt.: “Nie-boska komedia”. Hrabiego poznajemy w dniu ślubu, kiedy to zdaje sobie sprawę z tego, że nie kocha swojej żony, mimo iż obiecał jej wieczną miłość. Chciałby doznawać wciąż nowych wrażeń, upoetyzować rzeczywistość. Opuszcza żonę i syna. Krasiński ukazuje Męża jako fałszywego poetę, który jest egoistą i nie żyje w realnym świecie. Postanawia jednak odkupić winy i walczyć w obronie ojczyzny. Staje na czele obozu arystokratów. Przeżywa rozterki. Ulega złudzeniu - pragnie sławy odważnego obrońcy, rozpaczliwie szuka swojego miejsca na ziemi. Jednak i w tej roli nie potrafi się odnaleźć. Jest osamotniony i nieszczęśliwy: gardzi i tymi, przeciwko którym występuje, i tymi, którym przewodzi. Okazuje się, że jako jedyny spośród arystokratów walczy do końca. Popełnia samobójstwo, zachowuje się z godnością w obliczu klęski. Obaj bohaterowie mają słuszne i wzniosłe idee - dobro ojczyzny. Łączy ich również fakt, iż oboje ponieśli klęskę. Jednakże Kordian mimo dojrzałości, jaką zdobył podczas podróży, chciał walczyć o ojczyznę w pojedynkę. Już na początku pomysł ten wydaję się bezsensowny. Hrabia Henryk nie walczy sam. Jest wodzem obozu arystokratów, razem bronią tradycji, obyczajów, wiary w Boga. Wykazuje się odwagą i wybiera się do obozu rewolucjonistów, prowadzi polemikę z ich wodzem. W porównaniu obu tych postaci Kordian wypada gorzej niż Hrabia. Ma swoje cele, ale nie potrafi ich zrealizować, nie bierze pod uwagę przegranej. Hrabiego cechuje dojrzałość psychiczna i chęć (mimo świadomości klęski) walki do końca.