Pośród XX-wiecznych kierunków artystycznych swoje miejsce odnalazła awangarda. Była ona opozycją do tradycyjnej formy sztuki. Charakteryzowała się chęcią eksperymentowania, szukania nowych rozwiązań. Artyści wybierali zupełnie inne drogi i przeciwstawiali się dotychczasowej twórczości. Dzięki awangardzie i modernizmowi mogli ukazywać świat oraz swoje obawy z nim związane na różne sposoby. Jerzy Jarzębski w swoim tekście analizuje pisarstwo trzech autorów- Witkacego, Schulza i Gombrowicza. Według niego, ci artyści są całkiem odmienni, mimo jednej, choć ważnej wspólnej cechy- nowatorstwa. Tym, co ich ze sobą wiąże jest typ dostrzeżonych przez nich zjawisk, mianowicie wątek zagrożenia „przestrzeni intymnej”, który jednak był przez nich różnorodnie rozwiązywany. Tych trzech tzw. „muszkieterów polskiej awangardy”, kreowało świat w inny sposób, jednak łączyło ich „poczucie zagrożenia substancji rzeczywistości, systemów aksjologicznych i spoistości wewnętrznej jednostki, zawinione przez historyczne i kulturowe przemiany w XIX i XX wieku”. Jarzębski tę wspomnianą wcześniej „przestrzeń intymną” definiuje jako zespół obrazów, związanych z domem, rodziną, ciałem ludzkim, czyli właściwie jest to wszystko, co otacza człowieka. Dla Witkacego niebezpieczeństwem dla tej przestrzeni jest zagrożenie całej kultury i tradycyjnego ładu. Związane jest to z rewolucjami, nowymi typami cywilizacji. Bohaterowie jego dzieł przytłaczani są niszczącymi siłami. W twórczości Schulza można przeczytać o idealnym miasteczku, które pełne jest tzw. „sygnałów intymności”. Starał się on zrekonstruować dom z czasów dzieciństwa, który był jego schronieniem. Według Jarzębskiego, z Witkacym łączy go sytuacja zagrożenia sfery intymności i pierwotnego ładu. Konfrontował się z chaosem poprzez wpuszczenie go do swojego „azylu”. Był to jego sposób na pogodzenie się z zagrożeniem.