Polskie Państwo Podziemne to tajne struktury państwa polskiego, istniejące w czasie II wojny światowej, podlegające Rządowi RP na uchodźstwie.Nigdy wcześniej żadna wojna na naszym kontynencie nie była połączona z tak masowym ruchem podziemnym.Ze względu na okrucieństwo Nazizmu w Polsce działania podziemne tutaj objęły niemalże wszystkie dziedziny życia. Ruch oporu w naszym kraju był silny i masowy, wzięły w nim udział wszystkie warstwy narodu. Były to już nie tylko działania dywersyjne, sabotażowe i propagandowe jak na zachodzie, ale obejmowały one także działalność polityczna, wojskowa, administracyjna, sądowniczą, podziemny parlament, tajne nauczanie średnie i wyższe, wydawanie książek i prasy podziemnej, oraz wiele dążeń kulturalnych Polskie państwo podziemna dzieliło się na część polityczna-delegat rządu na kraj,łacznik między krajem a Londynem.Polityczny komitet porozmiewawczy skupiąający przedstawicieli z roznych partii z organem doradczym jako krajowa delegacja polityczna, oraz na strukture wojskowa.Już w dniu 27 września 1939 r. , powstała z inicjatywy gen. Michała Karaszewicza - Tokarzewskiego Służba Zwycięstwu Polsce, czyli pierwsza konspiracyjna organizacja wojskowa o charakterze ogólnopolskim. Jej celem była budowa wojskowej konspiracji i zaplecza politycznego.. Gen. Karaszewicz - Tokarzewski był dowódcą i organizatorem SZP, a jego zastępcą i szefem sztabu został płk Stefan Rowecki. Przy dowództwie SZP powołana została Główna Rada Polityczna. W jej składzie znaleźli się przedstawiciele SN SL i PPS. Wkrótce po powstaniu Służba Zwycięstwu Polski zaczęła tworzyć organizacje.XI 1939 rząd Sikorskiego wydaje dyrektywy dotyczące konspiracji wojskowej.Na jej czele stanał Związek Walki Zbrojnej z Kazimierzem Sosnkowskim jako komendatorem.ZWZ to organizacja o charakterze czysto militarnym. Dowódcą Komendy Głównej ZWZ w Kraju został gen. Rowecki “Grot’. Począwszy od roku 1940 na ziemiach polskich istniała już zakonspirowana administracja i władza państwowa w postaci Delegatury Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Kraj oraz podległych jej departamentów resortowych i delegatur terenowych. Natomiast na emigracji działał Polityczny Komitet Porozumiewawczy (PKP) - polityczna reprezentacja partii i organizacji związanych z Rządem RP na wychodźstwie. W 1943 r. PKP został przemianowany na Krajową Reprezentację Polityczną, a 9 stycznia 1944 r. ma Radę Jedności Narodowej (RJN).. RJN stanowiła zalążek polskiego parlamentu i pełniła funkcję organu doradczego oraz opiniodawczego Delegata Rządu. Działała ona w oparciu o uchwaloną w marcu 1944 r. deklarację programową “O co walczy naród polski”. Głównymi celami władz polskich była odbudowa silnej, suwerennej i bezpiecznej Rzeczypospolitej, w której panować będzie system demokracji parlamentarnej z silnym rządem. RJN za niezbędne uważała też osiągnięcie trwałego pokoju międzynarodowego i współpracy wszystkich narodów. Aby to osiągnąć koniecznym było pokonanie Niemiec, ich podział, rozbrojenie oraz ukaranie zbrodniarzy wojennych. 1 lipca 1945 r. RJN rozwiązała się i uchwaliła “Testament Polski Walczącej”, w którym domagała się wycofania wojsk radzieckich z Polski, wprowadzenia ustroju demokratycznego i zakończenia prześladowań wobec żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego. 14 lutego 1942 r. ZWZ został przemianowany na Armię Krajową (AK). Jej podstawowym zadaniem był udział w odbudowie państwa polskiego poprzez walkę zbrojną, zakończoną ogólnonarodowym powstaniem.Licząca w 1942 r. około 200 tysięcy żołnierzy AK była najliczniejszą armia podziemia podczas drugiej wojny światowej. Do podstawowych form walki konspiracyjnej należały:działalność propagandowa i informacyjna, która miała umacniać patriotyzm społeczeństwa polskiego i mobilizować je do oporu przeciwko niemieckiemu okupantowi. Ważne było wydawanie czasopism, drukowanie ulotek i plakatów oraz wypisywanie haseł na murach;AK zdobywała i gromadziła broń, a potem także rozwinęła konspiracyjną produkcję sprzętu wojskowego i broni. Działalnością sabotażowo - dywersyjną zajmował Związek Odwetu (ZO) i powołany jesienią 1941 r. “Wachlarz”. Z połączenia tych dwóch organizacji oraz Tajnej Organizacji Wojskowej (TOW) i grup Szturmowych Szarych Szeregów powołano na przełomie 1942 i 1943 r. Kierownictwo Dywersji, czyli Kedyw. Był to wydzielony pion AK, który zajmował się walka bieżącą z Niemcami..Do najsłynniejszych akcji sabotażowych AK w Warszawie należy akcja pod Arsenałem (23 marca 1943 r.)Polskie Państwo Podziemne składało się z trzech członów: Delegatury Rządu RP na kraj Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej (Siły Zbrojne w Kraju) i Politycznego Komitetu Porozumiewawczego - Rady Jedności Narodowej. W kraju funkcjonował konspiracyjny system sądowniczy i szkolnictwo i to na wszystkich poziomach kształcenia. Mimo trwającej wojny, wydawano świadectwa maturalne i dyplomy, czy tez doktoraty. Polacy dysponowali największą armią podziemną, a cechą polskiej konspiracji z czasów drugiej wojny światowej był jej masowy charakter. Największymi działaniami wojskowymi podjętymi przez Polskie państwo podziemne, a w zasadzie AK było powstanie warszawskie, które rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 i akcja „Burza” podjęta na wschodnich obszarach Polski. Następca gen. Roweckiego, gen. Tadeusz Komorowski “Bór” 20 listopada 1943 roku wydał rozkaz o rozpoczęciu na terenie kraju planu “Burza”, czyli zbrojnego powstania lub wzmożonej dywersji przeciwko okupantowi niemieckiemu. Rodzaj działań miał być uzależniony od ilości sił przeciwnika na danym terenie.Z militarnego punktu widzenia “Burza” była próbą współpracy polsko-sowieckiej w walce z Niemcami, natomiast w wymiarze politycznym jej celem było skłonienie Sowietów do uznania polskich praw do ziem II Rzeczypospolitej, na które wkraczała Armia Czerwona. Władze podziemne pragnęły skłonić Rosjan do uznania władzy rządu na emigracji oraz wschodniej granicy Polski sprzed 1939 roku, a także dążyły do wyłączenia Rzeczpospolitej spod sowieckiej strefy wpływów.Doświadczenia z walk na Wileńszczyźnie pokazywały, że strona sowiecka nie zamierza uznawać polskiej niezależności. Nawet wspólna walka z wojskami niemieckimi nie przeszkadzała późniejSowietom w aresztowaniach przedstawicieli cywilnych władz państwa polskiego oraz dowódców AK i ich żołnierzy lub wcielaniu ich do armii Berlinga.Pierwotny plan “Burza” nie przewidywał walk na terenie dużych miast dla oszczędzenia ich mieszkańców i zabudowy. Jednak w lipcu 1944 roku dowódca AK gen. Komorowski wydał rozkaz zajmowania także dużych miast, który od 21 lipca dotyczył również stolicy, co przyczyniło się także do wybuchu Powstania Warszawskiego. Objęcie akcją większych miast uznano za ważne, by uwiarygodnić Polskie Państwo Podziemne jako gospodarza wobec wkraczającej ArmiiCzerwonej. Oficjalnie akcja “Burza” rozpoczęła się 15 stycznia 1944 roku na Wołyniu walkami 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK z Niemcami.Już podczas tych działań widoczne było negatywne stanowisko Sowietów, którzy w trakcie walk rozbrajali jednostki polskie, które musiały przejść przez linię frontu. Mimo to mobilizowano kolejne oddziały, z których największe wyzwalały wraz z Armią Czerwoną Wilno. Pomimo pozytywnych efektów wspólnej batalii, kilka dni później NKWD rozbroiło i internowało polskie oddziały. Mimo to AK decydowała się na kontynuację wspólnej walki z Sowietami oraz na samodzielne akcje, w których zajęła kilka ważniejszych miast.Łącznie akcja “Burza” objęła tereny praktycznie całej II Rzeczpospolitej. Sowieci, chociaż chętnie przyjmowali pomoc AK w walkach z Niemcami, po ich pomyślnym zakończeniu aresztowali,rozbrajali, a często nawet rozstrzeliwali mniejsze oddziały polskie. Aresztowanych żołnierzy przymusowo wcielano do armii Berlinga lub wywożono do obozów w głąb Rosji.Także w sensie politycznym nie osiągnięto pozytywnych efektów. Państwa zachodnie informowane przez polskie władze o sowieckich akcjach przeciwko Polakom, praktycznie nie reagowały, zwłaszcza że Stalin umniejszał rolę AK, podkreślając kluczową rolę polskich komunistów.Rozkaz o zakończeniu akcji “Burza” wydał 26 października 1944 roku komendant główny AK gen. Leopold Okulicki . W sumie w akcji wzięło udział ponad 100 tys. żołnierzy. Ok. 20-30tys. osób zostało wywiezionych w głąb ZSRR, z czego większość nigdy nie wróciła do kraju. Na skutek działań NKWD uwięziono ok. 50 tys. żołnierzy AK uczestniczących w akcji “Burza”, głównie za odmowę wstąpienia do armii Berlinga. Reperkusje akcji odczuła także ludność cywilna, zwłaszcza na dawnych ziemiach wschodnich Rzeczpospolitej. Miały miejsce liczne pacyfikacje polskich wsi i miasteczek, deportacje Polaków w głąb Rosji oraz grabież polskich dóbr kultury Powstanie Warszawskie 1944, to wystąpienie zbrojne przeciwko wojskom niemieckim, okupującym stolicę, zorganizowane przez Armię Krajową w dniach 1 sierpnia 31 października 1944 roku. Powstanie Warszawskie 1944 zostało przeprowadzone w ram ach akcji „Burza”. Za poczatek powstania warszawskiego uznaje się datę 1 sierpień 1944, czas - tzw. Godzina W. Głównym celem powstania warszawskiego było obalenie Niemców, a także ratowanie suwerenności, kształtu granicy wschodniej sprzed wojny, a także obrona przed stworzeniem w Warszawie władz państwowych narzuconych przez ZSRR. Istotną rolę jeśli chodzi o działania zbrojne odegrał T. Bór Komorowski. Dziś śladem po tych działaniach jest Muzeum powstania warszawskiego.Powstanie bez wątpienia zaliczane jest do jednego z najistotniejszych wydarzeń końca wojny.W przeddzień wybuchu Powstania Warszawskiego do ludności zaapelował Związek patriotów Polskich, apelując do walki przeciwko niemieckiemu okupantowi. Zbliżająca się Armia Czerwona, jej sukcesy na froncie i ryzyko dalszego powodzenia przesądziły o wybuchu powstania. Polscy dowódcy - m.in. Bór Komorowski, oceniali, że walki zostaną przeprowadzone szybko i potrwają zaledwie kilka dni, w rzeczywistości trwały aż 63 dni. W momencie wybuchu Powstanie Warszawskie niemieckie siły zbrojne (Wehrmacht), otrzymały od Hitlera rozkaz zrównania Warszawy z ziemią, miasto miało przestać istnieć. Plan nie do końca się spełnił, jednak straty poniesione podczas dwumiesięcznych walk były ogromne. Powstanie 44 - straty po stronie polskiej wyniosły około 10 tys. zabitych i 7 tys. zaginionych, 5 tys. rannych żołnierzy oraz od 120 do 200 tysięcy ofiar spośród ludności cywilnej. Wśród Niemców było 10 tys. zabitych, 7 tys. zaginionych, 9 tys. rannych żołnierzy oraz 300 zniszczonych czołgów i samochodów pancernych. Dziś żywym świadectwem po Powstanie Warszawskie i tamtych działaniach jet Muzeum powstania skupiajace pamiątki z tego heroicznego czynu narodowego z 1944. Uważam, że istnienie Państwa Podziemnego miało bardzo duże znaczenie dla funkcjonowania społeczeństwa polskiego w trakcie hitlerowskiej okupacji. Po pierwsze, tajne struktury administracyjne i wojskowe gwarantować miały ciągłość władzy w powojennej Polsce i utwierdzały społeczeństwo w przekonaniu o ciągłości polskiej państwowości. Ważne były działania dywersyjne i propagandowe, które umacniały postawy patriotyczne Polaków i zachęcały ich do walki z okupantem. Dzięki sprawnie działającemu sądownictwu można było karać zdrajców i dbać o morale społeczeństwa polskiego. Ponadto godne podkreślenia są zasługi konspiracji dla obrony dóbr kulturalnych Polski i jej dorobku intelektualnego. Poprzez tajne szkolnictwo oraz publikacje prasowe i książkowe dbano o zachowanie tożsamości narodowej. W ten sposób walczono z niemiecką polityką zmierzającą do wyniszczenia polskich elit intelektualnych.