W tekście Horacego “Exegi monumentum” podmiot liryczny występuje w pierwszej osobie liczby pojedynczej i można go utożsamić z autorem. Pozwalają na to występujące w utworze elementy autobiograficzne, np. [i]“ja z nizin wyrosły”[/i] - wskazuje na pochodzenie Horacego z nizin społecznych. Adresatką wiersza jest Melpomena - muza tragedii, którą podmiot liryczny prosi o wieniec laurowy symbolizujący zwycięstwo i władzę. Poeta porównuje swoją twórczość do niezniszczalnego pomnika, który [i]“przewyższa piramidy”[/i] i z pewnością oprze się niszczącemu czasowi. Pomnik ten jest symbolem wielkości i nieśmiertelności jego poezji, co jest dla niego nie lada powodem do dumy. Horacy jest przekonany, że jego twórczość zapewni mu wieczystość ([i]“nie wszystek umrę”[/i]), ponieważ w sercach czytających na zawsze pozostanie część jego duszy. Wiersz napisany został stylem patetycznym (co podkreślają przerzutnie), dzięki któremu widoczna jest ranga poezji Horacego. W utworze zauważalne jest również nagromadzenie epitetów ([i]“królewskie piramidy”[/i], [i]“lata niezliczone”[/i]) i apostrofa do Melpomeny, zawarta w ostatnich wersach utworu.