Dwie postawy, które są prezentowane przez bohaterów, to : kosmopolityzm i snobizm w opozycji z patriotyzmem. Z pierwszą uosabiają się Telimena i Hrabia. Z drugą zaś Tadeusz i Narrator, który jest subiektywny. Telimena rozmawiając z Hrabią zaznacza, że nie czuje się związana z Polską. Hrabia również prezentuje tą postawę, ale on nie urodził się, ani nie wychował w Polsce, toteż jego patriotyzm związany jest ściślej z Włochami. Oboje gardzą pięknem polskiej natury. Uważają, że pięknu należy nadać formę. A do pejzaży stosuje się tylko i wyłącznie niebo włoskie. Tadeusz próbuje przekonać uczestników rozmowy, że nie doceniają piękna, które jest obok nich. Zarzuca im, że są kosmopolitami, bo uważają, że tylko niebo włoskie nadaje się do pejzaży. Młodzieniec personifikuje drzewa. Swoimi słowami maluje obraz, który ożywa. Potrafi docenić piękno przyrody, którą natura obdarzyła Polskę. Stronę Tadeusza podtrzymuje Narrator. Telimena stwierdza, że taka postawa to już jest rodzinna, bo Soplicom nic, prócz ojczystego się nie podoba.
Obie postawy prezentowane w utworze pokazują, ze społeczeństwo polskie było podzielone. Jedni nie utożsamiali się z narodem a inni kochali Polskę jaka jest.