Wizja malarska W didaskaliach dokładnie przedstawiona jest dekoracja, stroje postaci, a nawet gra świateł i cieni. Ukazana jest też przestrzeń pozasceniczna oraz koncepcja widm. Wraz z rozwojem “akcji” kolory przechodzą od wesołych do szarych - smutnych, tajemniczych. akt I fragment didaskaliów:

“(…) Izba wybielona siwo, prawie błękitna, jednym szarawym tonem półbłękitu obejmująca i sprzęty, i ludzi, którzy się przez nią przesuwają” Wizja muzyczna Muzyka jest nieodłączną częścią akcji, słychać ją cały czas, ale w różnym nasileniu, wywołuje odpowiedni nastrój. Na początku wesoła, od kapeli przygrywającej do tańca w akcie pierwszym, przez liczne piosenki aktu drugiego, aż do przejmującej, letargicznej pieśni Chochoła przechodzi poprzez wolniejszą do usypiającej. Słyszymy więc dźwięki instrumentów muzycznych, także tupot nóg, szelest sukien, piski młodzieży, przyśpiewki. Także metafory i porównania pochodzą z zakresu muzyki. Wyspiański stosuje wiele wyrazów onomatopeicznych, a w wielu miejscach wiersz jest śpiewany: “Co się w duszy komu gra, Co kto w swoich widzi snach”. Na końcu Chochoł gra na skrzypcach. “(…) słychać huczne weselisko, buczące basy, piskanie skrzypiec, niesforny klarnet, (…)” Język utworu Język utworu jest zindywidualizowany. Chłopi mówią gwarą podkrakowską, np. Czepiec w akcie I: “Cóż tam panie w polityce? Chińcyki trzymają się mocno!?” .

Niektóre wypowiedzi brzmią jak przysłowia, np. Radczyni: “Topi się kto bierze żonę” .

Poeta stosuje też neologizmy i archaizmy (wypowiedzi Gospodarza). Taniec Rytm wiersza jest zmienny - raz żwawy, skoczny, raz powolny - jak ludowe melodie. W utworze pojawia się również taniec - pod koniec “wodzą się sztywno pary taneczne we wieniec uroczysty, pogodny, powolny…” . Oświetlenie Panuje półmrok, pali się jedynie świeca (w akcie II mała lampka) i z otwartych drzwi pada jasne światło. Ta przemyślana dekoracja pełni rolę tła wątku realistycznego i wizyjnego. Ekspresjonizm Realizm Dramat monumentalny Symbolizm Impresjonizm “Nie znam sztuki teatralnej, w której rytm, melodia, kolor, słowo i myśl grały równocześnie tak intensywnie i zaplatały się tak ściśle.” - T. Boy-Żeleński ,“Plotka o Weselu”. dramat o charakterze synkretycznym dramat neoromantyczny (frenezja, mistycyzm, irracjonalizm zjaw) dramat symboliczny komediiaobyczajowo-satyrycznej Szopka Patos miesza się tu z groteską, tragizm z komizmem, liryzm z satyrą, ciętym replikom towarzyszą poetyckie wyznania. Zbudowany z krótkich, ostrych dialogów prezentuje obraz społeczeństwa polskiego, a raczej jego karykaturę.

Na scenie pojawiają się jedna za drugą pary aktorów, by wypowiedziawszy kwestię ustąpić miejsca innym. Ten ruch podobny jest do obrotu wokół osi - charakterystyczny dla szopki. Staje się on wizualną namiastką zdarzeń, działania, którego faktycznie nie ma. Sytuacja jest właściwie statyczna.

Takie rozumienie tekstu podsuwa Żyd w akcie I: “Taka szopka, bo to nie kosztuje nic potańcować sobie raz " . Termin ten powraca na końcu utworu w wezwaniu Chochoła “Tańcuj, tańcuj, cała szopka” .

sceneria muzyka, taniec, malarstwo, nawet elementy pantomimy nastrój Naturalną bowiem koleją rzeczy zjawiają się w izbie weselnicy, aby odpocząć od zgiełku i porozmawiać. Nie dziwi też zbytnio, że zmęczonym już i nieco podpitym weselnikom objawiają się w pełzającym świetle lampki dziwne mary. Obok sytuacji poetyckich, lirycznych, pojawia się brutalny realizm, ze scenami, gdzie mówi się codziennym językiem, nie stroniącym od wulgaryzmów. Obraz epoki impresjonizm, dekadentyzm, realizm , ekspresjonizm, symbolizm, przybyszewszczyzna Nosa - “Piję, piję bo ja muszę!…” 3 płaszczyzny: postacie fantastyczne przedmioty sytuacje/ zdarzenia emocje wątki historyczne groteska deformacja akcji i bohaterów kontrasty, patos, ekstatyczność