Poezja Morsztyna prawie w całości poświęcona jest kultowi miłości cielesnej. Jej szokująca niekiedy zmysłowość, swawolność, ale i ozdobna elegancja odpowiadały barokowemu ideaowi oryginalności, niezwykłości i kunksztowności. Wiersz pt “Do Trupa” posiada wiele cech stylu jakim pisano w epoce Baroku. W utworze tym, podmiotem lirycznym jest osoba zakochana, która zwraca się do zmarłego - adresata. W kontekscie całego utworu można stwierdzić, że trup symbolizuje śmierć, a zakochany - miłość. Wiersz ten ma charakterystyczną budowę, wersy wyraźnie dzielą się na dwie części. *paralelnie wsytępują anafory [“Ty (…)” ; “(…) ja (…) ], ktore dzielą zawarte porównania w podobieństwach miedzy trupem a zakochanym. *wykorzystanie średniówki w wersyfikacyjnym sylabowaniu (średniówka występuje miedzy 5 a 6 sylabą, która dzieli dwie sytuacje, z jednej strony trupa a z drugiej zakochanego Występują również liczne epitety i metafory, które dzięki shiperbolizowaniu (np. rozum łańcuchem powity) pomagają w ukształtowaniu plastyczności utworu, dające łatwiejsze wyobrażanie czytelników. W pierwszych dwóch strofach podmiot liryczny ukazuje podobieństwa, a następnie następuje zestawienie antytez (różnic). tutaj najlepiej wykonać tabelke PODOBIEŃSTWA ZAKOCHANY : TRUP: -jam zabity -leżysz zabity -strzała miłości -strzała śmierci -nie mam rumianości - Ty krwie (nie masz -> elipsa) -płomień skryty -jawne świece -zmysły okropnej ciemności - sukno żałobne -ja rozumem łańcuchem spowity - związane ręce

RÓŻNICE ZAKOCHANY: TRUP: -język kwili (skarży się) -milczy -cierpi ból srodze -nic nie czuje -jam piekielnej śreżodze(upal) - jak lód -stanie się żywiołem - stanie się prochem

W podobieństwach można wyczuć kontrast, paradoks np. ciało i dusza , skryty i jawne. W przypadku trupa są to elementy związane z zewnętrznym wyglądem, realne, zmysłowe. Natomiast u zakochanego dotyczy to sytuacji wewnętrznej, są przedstawione metaforycznie, duchownie. Różnice zaś polegają na tym, że trup to statyczność, zakochany - dynamika. Adresat (trup) jest spokojny, harmonijny, w bezruchu, podmiot liryczny ciągle się martwi, narasta w nim burza uczuć, niepokój, ekspresja. Zebranie tych róznic w dwoch ostatnich strofach wprowadza dysharmonię, ta zaś wnosi peryfrazy, przerzutnie, inwersję, wprowadza czytelnika w sytuację wewnętrzną podmiotu lirycznego. Nastrój całego wiersza nadają nacechowane epitety np. wiecznych ogniów, jak i oksymorony np. plomień skryty- tutaj nadaje przesyt. Jak cały utwór, zaskakująca jest pointa zawarta na końcu wiersza, ukazuje bowiem, że trup jest szczęśliwszy od zakochanego.