Portret kobiety, jest w sztuce obecny od zarania dziejów. Dla artystów od zawsze stanowił fascynującą, niezgłębioną zagadkę. Bez wątpienia można stwierdzić, że ‘kobieta zmienną jest’. Tak jak jej nastroje, upodobania, zmieniał się też jej obraz w różnych epokach. W każdej z nich, przez każdego autora do tego obrazu został dodany nowy walor. Tym samym nie można opisać kobiety jednoznacznie. Raz będzie to doskonała matka czy stęskniona córka, a innym ociekający seksapilem wamp lub cnotliwa marzycielka. Mimo tych ogromnych różnic można uchwycić pewne główne tendencje w przedstawianiu kobiet. Twórców najbardziej inspirowała ich siła. W szczególności ta psychiczna, która nieraz pozwalała wpłynąć na mężczyzn czy radzić sobie w kryzysowych sytuacjach. Dlatego też moim zdaniem przedstawicielki płci pięknej są uosobieniem siły a odwołując się do wybranych tekstów kultury postaram się to udowodnić na przykładzie przedstawionych tam bohaterek. W załączonym fragmencie Makbeta Williama Szekspira, tytułowy bohater tego dramatu rozważa swój plan morderstwa króla Duncana. Bohater zdaje sobie sprawę, że zabójstwo będzie niosło za sobą daleko idące konsekwencje i kiedy na scenę wkracza jego żona, Lady Makbet, tytułowy bohater proponuje, by porzucili zamiar zabójstwa. Król obdarzył go tyloma zaszczytami, sam Makbet zdobył sobie sławę i nie chce się jej teraz wyrzekać. Żona jednak wyśmiewa go, zarzuca Makbetowi po prostu tchórzostwo, mówi: Umiesz śmiało marzyć,/ Ale na śmiały czyn to już cię nie stać? Twierdzi, że jej mąż umie tylko marzyć, ale nie potrafi urzeczywistniać tych marzeń. Lady Makbet dobrze wie jak poruszyć dumę męża, Makbet nie odpowiada kontrargumentami, lecz mówi tylko: Skończ proszę. Twierdzi, że może zrobić wszystko co jest godne człowieka Kto się na więcej waży – ten nim nie jest. Jednak Lady Makbet ponownie atakuje i stwierdza, że jej mąż już nie jest mężczyzną, bo stracił swoją odwagę, że wcześniej sam wszystko był w stanie zaplanować, a teraz gdy mają okazję by dokonać zbrodni, on się cofa. Kobieta stwierdza, że ona nie cofnęłaby się przed dotrzymaniem złożonej obietnicy, nawet gdyby musiała zabić własne dziecko. Makbet pyta co jeśli się nie uda. Jednak żona jest pewna swojej siły, gwarantuje powodzenie akcji, Makbet musi tylko wykazać potrzebną odwagę, ona wszystko już zaplanowała, a jej plan jest doskonały, jak sama mówi: nasz wspaniały mord! Po wywodzie żony Makbet wreszcie przekonuje się, ulega szatańskiemu planowi żony, sam dostrzega w niej siłę: Ródź mi już tylko/ Synów! Bo taki w tobie nieugięty/ Duch, że na córkę byłoby go szkoda. Teraz sam planuje jak zatuszować swój i żony udział w zbrodni, a żona mu wtóruje. Lady Makbet jest uosobieniem siły, gdyż w bardzo krótkim czasie udało się jej zmienić pełnego obaw męża w pewnego sukcesu mordercę, można nawet pokusić się o stwierdzenie, że gdyby nie ta silna, nie bojąca się postawić na swoim kobieta, to Makbet nigdy nie zdobyłby się na ten zamach.

W dziele Homera, czytamy o losach Odyseusza- króla Itaki. Podczas wojny brał udział w oblężeniu Troi. Jego podróż, a raczej tułaczka to między innymi symbol gniewu bogów, którzy nie chcą dopuścić to tego, by by wrócił do domu. Do domu, w którym czeka na niego żona. Myśl o Penelopie, która wciąż go wyczekuje, nie raz motywowała go do dalszej podróży. W czasie jego dziesięcioletniej nieobecności, w królestwie pojawiało się wielu mężczyzn, którzy zabiegali o rękę jego pięknej żony. Byli przekonani o jego śmierci, ona jednak wciaż wierzyła w jego powrót i nie zwracała na nich uwagi. Zalotnicy nie dawali za wygraną. W końcu stwierdziła, że zgodzi się wyjść ponownie za mąż, gdy ukończy tkać szatę dla swojego teścia. Użyła podstępu– w dzień tkała materiał,a w nocy go pruła. W końcu do Itaki dotarł Odyseusz. Ukazał się pod postacią żebraka. Na dworze królewskim odbywały się właśnie zawody w strzelaniu z łuku– zwycięzca miał zostać mężem królowej. Odys także spróbował i okazało się, że tylko on potrafi naciągnąć łuk. Penelopa natychmiast rozpoznała swego ukochanego. Wojownik spod Troi zabił wszystkich zalotników, by cieszyć się szczęściem u boku swej żony. niezrażona czekała przez wiele lat na niego, nie tracąc wiary w szczęśliwy powrót. Siła, którą miała pozwoliła jej niezrażonej czekać przez wiele lat nie tracąc wiary w szcześliwy powrót ukochanego. Dzięki swemu oddaniu, wytrwałości, miłości i cierpliwości postać Penelopy stała się archetypem wiernej żony a tym samym jedną z najsilniejszych kobiet w literaturze. Nie mając żadnej pewności, że jej mąż wróci twardo stała przy swoim.

Ewa jest bohaterką powieści Doroty Terakowskiej pod tytułem ‘Poczwarka’. Mądra, dobrze wykształcona, ambitna, młoda kobieta. Tak można by opisać ją przed narodzinami dziecka. Mająca wspaniałego męża, duży, wręcz idealny dom gotowy na przyjście córki na świat. Planowała z mężem mieć cudowne dziecko, które uczęszczałoby na szereg zajęć dodatkowych, byłoby piękne i idealne jak ich dotychczasowe życie. Nie byli przygotowani na dziecko z Zespołem Downa. Po porodzie Ewą targały emocje. Była wściekła, zrozpaczona, a w końcu pokochała Myszkę (pieszczotliwy zwrot do córki) Wbrew woli ukochanego kobieta zabrała ją i chciała, by z nimi zamieszkała. Ten odwrócił się od niej, nie dawał jej krzty wsparcia, a ona prawdziwie pokochała dziecko. Swoje nieidealne dziecko. Wiedziała, że choroba nie będzie jej oszczędzała, ale podjęła się tego trudu. Wieleokrotnie zdarzały się krępujące czy poniżajace ją sytuacje, np. gdy dziewczynka zdjęła w supermarkecie ubrania i zaczęła “tańczyć”. Dla Ewy było to upokorzenie, czuła się niezręcznie. Jej męża prawie w ogóle nie było w domu, a gdy już się pojawiał, zamykał się w swoim gabinecie. Nie otrzymała z jego strony żadnej pomocy, słowa otuchy. Oddalało to małżeństwo od siebie, ale Ewa wiedziała, że ważniejsza jest córka, która bez niej sobie nie poradzi. Zdesperowana, z wielkim uszczerbkiem na zdrowiu psychicznym, Ewa zmieniła się. Nabrała pokory i wytrwałości. Nie poddawała się i silnie kroczyła przez życie wraz z ukochaną córką.

Zapoznając się z powyższymi historiami kobiet, możemy stwierdzić, że bez względu na epokę czy sytuację wykazują się ogromną siłą. Tą psychiczną, która pozwala im wytrwać w najgorszych chwilach, a także tą, która jest zgubna dla innych ludzi. Manipulantka, nieprzygotowana na psikus od losu matka czy osamotniona żona, każda z nich potrafiła przezywcieżyć największe wyzwania losu, stawić im czoła lub po prostu osiagnąć cel, nawet kosztem innych. Pełne uporu, zapału, męstwa, konsekwencji osiagały to co chciały i wytrzymywały najgorsze momenty życia. Dlatego to też one- przedstawicielki płci podobno słabej są uosobieniem siły.