Już od początku istnienia ludzie trudzili się nad pytaniem, czym właściwie jest szczęście? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, gdyż dla każdego pod pojęciem szczęście znajduje się coś odrębnego i indywidualnego – dla jednego to pieniądze i sukces zawodowy, dla innego posiadanie kochającej rodziny. Nie wątpliwie stanowi ono jedną z najważniejszych wartości w naszym życiu, która nadaje mu sens i daje poczucie spełnienia. „Szczęście to jedyna wartość, która się dzieli jeśli się ją mnoży, jeśli się ją dzieli" - słowa wypowiedziane przez filozofa Alberta Schwaitzera niosą ze sobą przesłanie oznaczające, że aby być szczęśliwym człowiekiem należy dzielić się swoją radością z bliźnimi. Teoria myśliciela znalazła wielu zwolenników, między innymi należała do nich Małgorzata Musierowicz. Chciałbym udowodnić słuszność poglądów Alberta Schweitzera na podstawie losów bohaterów powieści Małgorzaty Musierowicz.
W „Dziecku piątku" poznajemy historię młodej dziewczyny Aureli Jedwabińskiej. Nastolatka od roku boryka się z żałobą po śmierci własnej matki. Ojciec dużo pracuje i nie ma czasu na rozmowę z córką. Dodatkowo Aurelia nie ma żadnych kolegów w szkole i nie spotyka się już z Borejkami i Ogorzałkami - dwoma rodzinami poznanymi w czasach dzieciństwa. Po zakończeniu roku szkolnego dziewczyna ucieka z domu i wyjeżdża do Pobiedzisk. Tam po przybyciu spotyka się ze swoją babcią Martą, której jak sama wspomina nie widziała przez bardzo długi czas. Marta Jedwabińska sprawia wrażenie bardzo sympatycznej i pogodnej osoby. W książce czytamy: „Twarz Babci - wesoła i pogodna - pomarszczyła się tylko trochę bardziej, a szeroki uśmiech ukazywał wciąż tą samą złotą koronkę". Starsza pani od razu wita się ze swoją wnuczką i zaprasza ją do domu, gdzie częstuje domowym chlebem ze smalcem. Babcia bardzo cieszy się z wizyty Aureli i proponuje jej by została na całe wakacje, na co dziewczyna po chwili namysłu przystaje. Wraz z upływem czasu pani Marta i Aurelia lepiej się poznają i tworzy się miedzy nimi silna więź. Babcia także nie miała łatwego życia - jej mąż zmarł kilka lat temu i kobieta sama musiała wychować syna. Staruszka jest osobą promieniującą szczęściem i pomimo upływu lat potrafi cieszyć się życiem. Stara się pomóc swojej wnuczce Orelce. Cechuje ją olbrzymia troska i ciepło, które okazuje Aureli poprzez drobne gesty, takie jak głaskanie po głowie, czy trzymanie za rękę. Pani Marta jest osobą niezwykle empatyczną i wrażliwą, z jednej strony chce przyczynić się do utraty bólu po stracie matki, z drugiej uczy Orelkę jak korzystać z życia. Podczas jednej z rozmów daje wnuczce swój ,,przepis na szczęście": radzi nie skupiać się tylko na sobie, lecz powinno się otworzyć na innych ludzi i przekazywać im radość i miłość. Warto dodać, że babcia Jedwabińska jest niebywale inteligentna, a jej słowa są pełne mądrości życiowej, której nie powstydzili by się najlepsi filozofowie. Swoim życiorysem słuszność stwierdzenia Alberta Schweitzera pokazuje inna bohaterka powieści ,,Dziecko piątku" Gabriela Stryba. Jest kobietą w wieku około trzydziestu lat i ma dwie córki. Gabrysia podobnie jak Babcia Aureli nie miała łatwego życia - jej pierwszy mąż zostawił ją i kobieta musiała sama wychować dzieci. Po rozstaniu z mężem nie załamała się i ułożyła sobie życie na nowo, ponownie wychodząc za mąż. To jak Gabriela poradziła sobie z tą trudną sytuacją dowodzi jej siły emocjonalnej i zaradności. Kobieta świetnie radzi sobie jako matka – zawsze mimo wielu zajęć ma czas porozmawiać z dziećmi Dobrze spisuje się jako gospodyni domowa, ponieważ gdy odwiedzają ją goście w jej domu zawsze panuje rodzinna atmosfera miłości, ciepła i wzajemnej akceptacji. Gabrysia jest spełniona w życiu - ma rodzinę, przyjaciół oraz dobrą pracę. Radość z życia możemy dostrzec w każdym jej zachowaniu, a mianowicie niemal cały czas chodzi uśmiechnięta i daje upust swojemu zadowoleniu, na przykład gdy spontanicznie śpiewa na cały głos w kuchni. Sens jej życiu nadaje jej pomoc niesiona ludziom, na których jej zależy. Gdyby nie oni, nigdy nie czułaby się spełniona, to dzielnie się szczęściem z innymi daje jej największą radość. Uważam, że człowiek do osiągnięcia pełni szczęścia potrzebuje dzielić się nim z innymi. Dzieląc się tymi pozytywnymi uczuciami, takimi jak miłość, czy radość stajemy się bardziej szczęśliwi i w miarę upływu czasu spełnieni. Myślę, że najlepszym podsumowaniem tej rozprawki i jednocześnie radą dla osób, które nie są szczęśliwe będzie cytat słów wypowiedzianych przez babcię Martę Jedwabińską: ,,Nie wyciągaj ręki - podawaj rękę. I nie chciej za dużo dla siebie. Nie ten jest bogaty, kto dużo ma, tylko ten kto dużo daje"