Rozpoczynając swą analizę, chcę zagłębić się w tematykę kobiet. Kobiet, które od zarania dziejów odgrywały ważną rolę w życiu, malarstwie, sztuce, a także literaturze. To one są matkami, żonami, córkami. One są muzami dla artystów, obiektem westchnień, pożądania, miłosnych porywów. Niejednokrotnie kobieta, była powodem waśni, punktem wokół którego toczyła się akcja, przedmiotem nieszczęść, postacią kierującą rozwojem sytuacji w utworze. Ich pozycja w społeczeństwie, polityce, a także w rodzinnym życiu wraz z upływem czasu ulegała zmianom, stawała się coraz to mocniejsza. Kobiety zostają docenione. Świat widzi ich poświęcenie, ciężar jaki dźwigają na swoich barkach. Ich różnorodne role i postawy starają się ująć liczni twórcy dzieł literackich. Kobieta wg. mnie jest na ogół postacią o wiele bardziej tajemniczą niż mężczyzna i kreowanie jej na różne postaci, nadawanie jej odpowiednich charakterów owocuje nieprzewidywalnymi sytuacjami, o które przecież poetom chodzi. Pisarz kreuje postać kobiety w takim świetle aby uwydatnić najważniejsze jego zdaniem cechy danej postaci. Przedstawiają ich tok myślenia, miłości, codzienność, odkrywają ich tak ciekawe wnętrze, które najtrafniej ukazują powieści psychologiczne. W literaturze polskiej portrety psychologiczne kobiet najciekawiej zostały ukazane w takich utworach jak “Lalka” Bolesława Prusa, gdzie dogłębnie zostały ukazane dzieje Izabeli Łęckiej w Pamiętnikach oraz “Chłopi” Władysława Stanisława Reymonta przedstawiające burzliwe życie młodej Jagny. Powieść Prusa zawiera liczne związki z poetyką naturalizmu. Przede wszystkim postacie są bardzo silnie związane ze środowiskami, z których pochodzą i pochodzenie to jest zawsze uwypuklone w utworze. Nie może ono być zatarte, niezależnie od działań i jednostkowych wysiłków postaci i wpływa na ich postępowanie. Bolesław Prus w centrum swojej powieści „Lalka” umieścił pannę Izabelę Łęcką, córkę Hrabiego Łęckiego, pochodzącą z zubożałej arystokratycznej rodziny, przedmiot westchnień wielu arystokratów oraz Wokulskiego