Abraham podkłada bezgraniczne zaufanie w Bogu, jest gotowy rzucić wszystko i pójść za nim na ślepo bez wahania. I to już od samego początku ich relacji, choć Abraham Boga nie znał i od urodzenia czcił bożków plemiennych – gdy usłyszał wezwanie Pana, zostawia dom, swoich bliskich i wyrusza samotnie na obce ziemie, co było właściwie wyrokiem śmierci. Abraham jednak przeżył, Pan mu błogosławił i obdarzył wyczekiwanym synem, którego przyjście na świat było właściwie cudem. I nawet gdy Bóg zażądał ofiary z Izaaka, Abraham pomyślnie przeszedł test wiary. Pamiętając o dobroci Boga (a może wiedząc, że przed Nim nie ma ucieczki i co powie, musi się stać?), zaufał do końca, nie dając się oślepić przez ojcowski ból.