Mit o Prometeuszu jest mitem antropogenicznym, a więc opowiadającym o stworzeniu człowieka. Prometeusz był tytanem, który ulepił człowieka z gliny zmieszanej ze łzami.

Tytan bardzo ukochał swe dzieło, aby tchnąć w człowieka duszę ukradł niebiański ogień z rydwanu słońca. Człowiek został stworzony na podobieństwo bogów, ale był słaby i niezaradny. Nie potrafił sam poradzić sobie na świecie. Widząc nieudolność człowieka Prometeusz ukradł z Olimpu ogień i podarował go ludziom.

Nauczył ich także przydatnych sztuk i rzemiosła. Bogom nie spodobały się poczynania Prometeusza. Stworzyli zatem Pandorę, która miała być ich darem dla ludzkości. Pandora chciała uwieść Prometeusza, ale ten podejrzewając coś został obojętny na jej wdzięki. Pandorę poślubił jego brat - Epimeteusz. Pandora namówiła go do otwarcia puszki, z której na świat wyszły nieszczęścia, smutek, choroby i nędza.

Prometeusz chciał zemścić się na Zeusie. Przy ustalaniu ofiary, którą ludzie będą musieli składać bogom, tytan ukrył kości pod tłustszą częścią wołu. Zeus wybrał właśnie ową pozornie tłustą część. Odkrywając podstęp Prometeusza Zeus postanowił straszliwie go ukarać. Przykuł go do skał Kaukazu i zesłał sępa, który codziennie wyjadał mu wątrobę. Wątroba każdej nocy odrastała. Męczarnie Prometeusza po wielu latach zakończył dopiero Herkules.

Prometeusz jest symbolem cierpienia dla ludzkości, współcześnie postawę taką nazywa się prometeizmem. Mit o Prometeuszu miał szczególne znaczenie w mitologii greckiej, ponieważ opowiadał o początku człowieka i całej ludzkości. Prometeusz przykuty do skał Kaukazu stał się bardzo popularnym motywem malarskim, zaś powiedzenie „puszka Pandory” na stałe weszło to języka potocznego.