„Kordian” jest dramatem wywodzącym się z romantyzmu, napisanym przez wybitnego, polskiego poetę – Juliusza Słowackiego. Motywem przewodnim współczesnych pisarzowi czasów była miłość, zatem dużą rolę w utworach tej epoki odgrywają kobiety. Jeden z fragmentów pochodzi z aktu I „Kordiana”, drugi przenosi nas do wydarzeń z aktu II. Te części tekstów są zestawione na zasadzie porównania. W obu z nich występuje postać głównego bohatera – romantycznego poety i jego miłości. Warto zwrócić uwagę jaki stosunek mają te dwie kobiety do Kordiana. W pierwszym fragmencie wyłania się postać Laury. Kobieta ta, nieco starsza, nie bierze poważnie miłości piętnastoletniego wówczas Kordiana. Ten jest wewnętrznie rozdarty i przeżywa liczne dylematy, natomiast dziewczyna zachowuje się lekceważąco i pokpiwa sobie z uczuć głównego bohatera: „Cóż to? Kordian brwi zmarszczył, chmurzy się, rumieni?” Laura nie ma pojęcia, że doprowadza tym do próby samobójczej tytułowego bohatera dramatu. W drugim fragmencie Kordian jest już dorosłym mężczyzną. Jego nowa miłość to Wioletta, dla której liczą się tylko pieniądze. Również nie zważa na uczucia Kordiana. Kiedy ten mówi, że nie ma majątku – kobieta chce od niego odejść. Wspomniawszy o złotych podkowach szybko nakłania Wiolettę do zmiany zdania. Obie sceny łączą niefortunne przygody z kobietami. Kordian, jako nieszczęśliwie zakochany, idealnie pasuje do wzorca epoki romantyzmu. Jedną z cech dramatu tych czasów jest posiadanie bohatera romantycznego. Juliusz Słowacki doskonale go zobrazował. Kordian jako romantyk przeżywa wszystkie doznania wewnętrzne z większą siłą. Jest osobą wrażliwą i nieco naiwnie postrzega kobiety, w których jest zakochany. Możemy to dostrzec w obu fragmentach, które obrazują jak uczuciowo zachowuje się bohater romantyczny i jak wielką wagę odgrywa w jego życiu miłość.