Kurtz swoje potrzeby społeczne zaspokajał w dżungli. Przebywał tam, ponieważ w tym miejscu mógł wyrazić bez konsekwencji swoją nerwowość, agresywność. Autor zastosował symbolikę afrykańskiej dżungli by ukazać dzikość, nieukielzalność Kurtza. Joshep Conrad za pomocą narratora dokonał oceny bohatera. Słowa: “jego własny ubóstwiony, niewiarygodny upadek” przekazują silną postawę oraz wyższość Kurtza nad Murzynami, lecz także wypominają załamanie duszy, którego nikt się nie spodziewał. W metaforze: “Potrafił skruszyć nawet ziemię” podkreślone zostało niepodporządkowanie się bohatera społeczeństwu, w którym zawsze rozważało się różne stany. Charles Marlow zauważył, iż to nie jego umysł doprowadził go do szaleńczej przemiany, a była to jego dusza, świadczy o tym m.in. epitet: “zwichnięta dusza”. Autor wyeksponował symbol duszy, toczącego walkę człowieka z samym sobą. Słowa: “Widziałem niezgłębioną tajemnicę duszy nie znającej żadnych hamulców, żadnej wiary, lecz na oślep walczącej sama z sobą” świadczyły o destrukcyjnych działaniach samotnej w dziczy duszy. Ładunek emocjonalny Kurtza stanowił ciężar dla otaczających go ludzi, dowodzi tego metafora: “jakbym ze wzgórza zniósł półtonowy ładunek […] Ważył tyle co dziecko”. Autor dzięki temu zdaniu kwint esencjonalnie podsumował niezwykłą postać Kurtza o ciekawym podłożu psychologicznym. Pisarz kreując postać Kurtza poruszył tematykę uniwersalną. Przedstawił człowieka, którego szaleństwo, samotność czy nawet depresja spotykamy w XXI wieku. Joshep Conrad ukazał kondycję psychiczną ludzi, przedstawia jej dobre i złe cechy. Uzyskał taki efekt dzięki postaci Charlsa Marlowa, który trzeźwo spoglądał na świat, dokonywał jego ocen, wyrażał swoje zdanie o wielkości i szale duszy Kurtza, z którymi dzisiejszy czytelnik się utożsamia.